Το θέμα είναι να μάθεις να ζεις και με τα λάθη που δεν μπορείς να διορθώσεις

Δεν είναι όλα μέλι- γάλα κι όλα εύκολα στη ζωή. Κάνουμε και λάθη. Και παίρνουμε πολλά μαθήματα από τα λάθη μας, από τον τρόπο που τα επικοινωνούμε ή μάς τα επικοινωνούν, από τον χρόνο που τα αναγνωρίζουμε, από τη σημαντικότητά τους. Πολλές φορές ο κόσμος σκέφτεται και κρίνει μόνο από αυτά, χωρίς να έχει σκοπό να τα αφήσει πίσω και να επικεντρωθεί περισσότερο στην ανάπτυξη του ατόμου που έχει απέναντί του. Αυτό είναι γιατί βολεύει μερικούς έτσι ώστε να έχουν την ευκαιρία να νιώσουν ανώτεροι, ή γιατί θα έχουν τη δυνατότητα να τα χρησιμοποιήσουν για να σε χειραγωγήσουν, ή πάλι απλώς γιατί είναι πιο εύκολα ορατά· πάντα υπάρχει μια δικαιολογία.

Πώς νιώθει το άτομο που αξιολογείται αποκλειστικά για τα λάθη του; Η αλήθεια είναι πως δεν είναι και το καλύτερο που μπορεί να συμβεί, να είναι μια ζωή κάποιος σημαδεμένος από τα σφάλματά του, που στο κάτω- κάτω πολλές φορές κρατιούνται στο αρχείο ενώ έχουν ήδη διορθωθεί. Αυτό που πονά περισσότερο, όμως, είναι να μπορέσει το ίδιο το άτομο να ζήσει με εκείνα που δε διορθώνονται. Με εκείνα για τα οποία δεν μπορεί να κάνει κάτι, πέρα από το να τα αποδεχτεί. Με όσα του στοίχισαν ανθρώπους, ευκαιρίες, χαρές. Και πώς, άραγε, το κάνεις αυτό, όταν το να τιμωρείς τον εαυτό σου και να αφήνεσαι να σε τιμωρούν, είναι πολύ πιο εύκολο να συμβεί και να συνεχίσει να συμβαίνει;

Εκεί πολύ απλά πρέπει να αρχίσουμε να δουλεύουμε περισσότερο με τον εσωτερικό μας κόσμο. Να εξερευνήσουμε την παραδοχή ότι όλα ξεχνιούνται και όλα σβήνουν. Κανείς δεν μπορεί να διαγράψει τόσο εύκολα, σίγουρα, ακόμα κι αν είναι πιο χύμα χαρακτήρας, όμως κάποια στιγμή θα καταφέρει να προχωρήσει κι η διαδικασία αυτή επιταχύνεται, αν το θεωρήσουμε βεβαιότητα. Μερικούς τους βοηθά πολύ ο διαλογισμός, άλλους οι επισκέψεις σε ψυχολόγο κι άλλοι πάλι παλεύουν μόνοι τους. Καμιά φορά, το να επιλέξει κανείς τον μοναχικό δρόμο για να συγχωρήσει τον εαυτό του, χωρίς κάποια βοήθεια, είναι και το πιο αξιέπαινο.

Έτσι, μπορούμε να ξεκινήσουμε, λες και γεννιόμαστε ξανά. Να λύσουμε παρεξηγήσεις χρόνων, να καταφέρουμε να κλείσουμε πληγές, να πάρουμε αποφάσεις που δε θα έχουν στόχο να μας τιμωρήσουν. Μπορεί να φαίνεται πολύ γλυκανάλατο, αλλά είναι η πραγματικότητα. Διότι, όταν κάποιος αρχίζει και πετά τα βάρη που έχει πάνω του, τότε αλλάζει, μεταμορφώνεται.

Τα λάθη δεν τα γλυτώνουμε. Θα τα κάνουμε μέχρι να σβήσουμε από προσώπου γης. Το θέμα είναι να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, αφού γίνουν, ακόμα κι αν δεν ξεγίνονται. Να τα αποδεχόμαστε και να προχωράμε. Η πραγματική εξέλιξη φαίνεται στις ιδέες που έχουμε και στην αυτοπεποίθηση που βγάζουμε από τη συνειδητοποίηση πως ακόμα κι αν δεν είμαστε τέλειοι, δε σταματάμε να προσπαθούμε για το καλύτερο. Αυτή μπορεί να θεωρηθεί και μια νίκη, μπροστά σε όλα εκείνα που νιώθουμε ή έχουμε περάσει και παρά λίγο να μας ρίξουν στο πάτωμα. Τα λάθη πάντα θα γίνονται κι όσο ανεπανόρθωτα κι αν είναι, το θέμα είναι να τα διαχειριζόμαστε. Κι αν ορισμένοι επιλέγουν να μας βλέπουν λες κι είμαστε μόνο αυτά και τίποτα παραπάνω, η απάθειά μας, μπορεί να δώσει μόνη της την απάντηση. Αρκεί να γινόμαστε κάθε φορά όλο και καλύτεροι, χωρίς δισταγμό.