Απ’ όποια πλευρά και να το δούμε, με όποιον τομέα κι αν ασχοληθούμε, παλεύουμε για την ισότητα. Ισότητα των φύλων, ισότητα στην αντιμετώπιση των ανθρώπων, ισότητα μεταξύ παλιών και καινούριων σε έναν χώρο εργασίας, ισότητα μέσα στα μέλη μιας οικογένειας κι άλλα πολλά. Φυσικά, η έννοια της ισότητας δε θα μπορούσε να λείπει κι από τις ερωτικές σχέσεις μας.
Μέσα σ’ έναν δεσμό, καθώς περνά ο καιρός, αναπτύσσονται συναισθήματα που πολύ συχνά δεν ταυτίζονται ως προς τη δύναμή τους, την ορμή τους, ακόμα και την ουσία τους. Αυτό το «αμοιβαίο» δεν επιτυγχάνεται με τόσο εύκολο τρόπο. Ο ένας θα νιώσει παραπάνω από τον άλλον (ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε εμείς) και κάπου εκεί έρχεται η ρήξη. Καθώς όμως, αντιλαμβανόμαστε αυτή τη διαφορά συναισθημάτων, κάποιος καταλήγει να κάνει περισσότερα για να καλύψει το χάσμα.
Ξεφεύγουν τότε από το στόμα μας μερικά «εγώ σ’ αγαπάω περισσότερο, εγώ κάνω περισσότερα πράγματα για μας, εγώ νιώθω περισσότερα» και πάει λέγοντας. Εδώ έρχεται μια απορία. Όταν λέμε, για παράδειγμα «νιώθω περισσότερα ή κάνω περισσότερα», δεν είναι σαν να υποτιμούμε, κατά μια έννοια, τον άλλον; Δεν είναι σαν να βάζουμε έναν αχρείαστο ανταγωνισμό στη σχέση μας; Κι αν ο σύντροφός μας εν τέλει μας αγαπούσε -κατ’ εμάς- περισσότερο απ’ όσο εμείς, θα ήμασταν περισσότερο χαρούμενοι;
Η άλλη εξήγηση σε όλο αυτό είναι να μη δείχνει τα συναισθήματά του το ταίρι μας με τον τρόπο που θα θέλαμε εμείς και κάπως έτσι, να μην πιστεύουμε πως θα υπάρξει ή υπάρχει ήδη ισότητα κι αμοιβαιότητα μεταξύ μας. Μερικές φορές ξεχνάμε κάποια πράγματα που έχει κάνει ο άλλος για εμάς, γιατί χανόμαστε μέσα στη δική μας προσδοκία, μέσα στα δικά μας φανταστικά σενάρια που έχουν ως βάση τον τρόπο που θα θέλαμε να δρα. Άρα ζούμε τη σχέση στο κεφάλι μας, αντί για την πραγματικότητα ή μεταφράζουμε τη δοτικότητα με την ανταλλακτική της σημασία. Αν δε δώσεις (πολλά) δε μ’ αγαπάς.
Στην ουσία, όμως, αυτό που ζητούμε από μια σχέση είναι ανταπόκριση. Ό,τι ψάχνουμε είναι αυτό το αμοιβαίο, που είναι τόσο δύσκολο να το καταφέρουμε. Μπορεί ο άλλος να μη νιώθει όσα νιώθουμε εμείς ή να μην τα εκδηλώνει με τον ίδιο τρόπο το δικό μας, όμως αυτό δε σημαίνει όμως πως πρέπει με τον οποιονδήποτε τρόπο να τα υποτιμούμε. Ας το σκεφτούμε και λίγο διαφορετικά. Μπορεί να μας φαίνονται λίγα, αλλά μπορεί να είναι τα δικά του «πάντα». Και να μην είναι όμως, έχει το δικαίωμα.
Κατά μια έννοια, σε αυτή την ανισότητα των συναισθημάτων, συμβάλουμε κι εμείς. Αν χαλαρώσουμε κι αφήσουμε τον άλλον να εκφραστεί χωρίς πίεση, μπορεί να πετύχουμε παραπάνω πράγματα. Μπορεί πάλι να μην καταφέρουμε και τίποτα, αλλά τουλάχιστον αυτό θα είναι επιλογή του άλλου, χωρίς να του έχουμε δώσει τελεσίγραφα, χωρίς τεχνικές και παιχνίδια μυαλού, χωρίς «10 τρόπους για να σε θέλει περισσότερο».
Σαν συμπέρασμα, θα μπορούσε να πει κανείς πως η ισότητα των συναισθημάτων επέρχεται όταν σταματήσουμε να προσπαθούμε μανιωδώς να αποδείξουμε ότι εμείς νιώθουμε παραπάνω από τον άλλον, ενώ στην ουσία μπορεί να κάνουμε και λάθος. Όταν σταματήσουμε την υποτίμηση μεταξύ μας, όταν σταματήσουμε να ζητάμε να δηλώσει τι νιώθει με τον τρόπο που θα θέλαμε εμείς κι όχι με τον τρόπο που μπορεί εκείνος. Ουσιαστικά, πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε τι κάνει ο άλλος για εμάς. Και τότε ο κόσμος θα μπορούσε να είναι ένα βήμα πιο κοντά στην αμοιβαιότητα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
