Όταν επιλέγουμε ν’ ονομάσουμε ένα ερωτικό πάρε-δώσε «σχέση», είναι σαν να βαφτίζουμε τα συναισθήματα που μας διακατέχουν ως κάτι ανώτερο, πιο βαθύ. Έτσι, ξαφνικά ο δεσμός αυτός γίνεται το ασφαλές μας μέρος, το περιβάλλον μέσα στο οποίο αισθανόμαστε άνετα και ξέρουμε πως μπορούμε να τα μοιραστούμε όλα -τα όμορφα και τ’ άσχημα.
Στον κόσμο όμως που ζούμε, πολλές φορές μιλάμε για τις δύσκολές μας μέρες λίγο παραπάνω, για τις μέρες που θα θέλαμε να ξεχάσουμε ή για εκείνες που μας πίεσαν αρκετά και δε θα θέλαμε να τις περάσουμε ξανά. Κι όταν γυρίζουμε το βράδυ στο σπίτι, καθόμαστε στον καναπέ και έχουμε τον δικό μας άνθρωπο κοντά, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Αυτόματα, όλα τα ξεχνάμε και νιώθουμε πιο ανάλαφροι από ποτέ. Είναι σαν να φεύγουν από πάνω μας όλα τα άγχη, οι φόβοι κι όλα εκείνα που θέλαμε τόσο πολυ να ξεχάσουμε νωρίτερα.
Το ίδιο συμβαίνει κι όταν είμαστε στον έξω κόσμο, μια Κυριακή μεσημέρι ή μια Τετάρτη πρωί, όταν όλα γύρω μας κινούνται. Μες στη φασαρία, στις ομιλίες από δεξιά κι αριστερά, μες στα χαμόγελα και στα κλάματα που ακούγονται τριγύρω, μόλις βλέπουμε τον άνθρωπό μας, ξαφνικά όλα παγώνουν. Δεν ακούγεται τίποτα, παρά μόνο οι χτύποι της καρδιάς μας και δεν προχωράει παρά μόνο ο χρόνος -που δυστυχώς ούτε ο έρωτας δεν έχει καταφέρει να τον σταματήσει.
Ψυχολόγοι έχουν ερευνήσει αυτή την αίσθηση και έχουν φτάσει στο συμπέρασμα πως ο άνθρωπος που μας κάνει ν’ αισθανόμαστε πως είμαστε ξεχωριστοί, είναι εκείνος που μαζί του νιώθουμε ασφάλεια. Είναι εκείνος για τον οποίο θα κάναμε τα πάντα και θα δοκιμάζαμε το μήλο στον κήπο της Εδέμ για χάρη του.
Άλλωστε, απ’ ανέκαθεν ο άνθρωπος είχε την ανάγκη να αισθάνεται σημαντικός, ταλαντούχος και γενικά ιδιαίτερος. Όταν δεν έβρισκε αυτό το συναίσθημα συνήθως κοιτούσε αλλού και δοκίμαζε νέα πράγματα που θα του έδιναν αυτό που τόσο ζητούσε.
Κι όταν έρχεται η στιγμή που όλα εκείνα που θέλουμε από ένα άτομο, επιτέλους έχουν όνομα, υπόσταση και μάτια, μένουμε κοντά του και τον κάνουμε να αισθάνεται το ίδιο ξεχωριστός, όσο και εμείς. Θέλουμε να τον γεμίσουμε αγκαλιές και φιλιά και να του δώσουμε όλη την αγάπη του κόσμου. Ελπίζουμε να καταλάβει πόσο διαφέρει για εμάς και να δει τον εαυτό του με τα δικάς μας μάτια, μήπως κι ηρεμήσει όσο εμείς όταν τον κοιτάμε.
Και ναι, μια μέρα θα συμβεί κι αυτό, όπως συμβαίνει μ’ όλους τους ερωτευμένους. Σ’ ένα γεμάτο δωμάτιο, πλημμυρισμένο με φωνές και γέλια, θα έρθει η στιγμή που όλα θα σωπάσουν και το μόνο που θα ακούγεται θ’ είναι οι ανάσες μας. Η ασφάλεια θα μας χτυπήσει την πόρτα και κάπως έτσι, όλο το βάρος θα φύγει από πάνω μας, αφού πρώτα το νιώσουμε να κατεβαίνει στα πόδια και να δένεται για μια στιγμή κόμπος. Και στο εξής θα ξέρουμε πως μόλις επιστρέψουμε στο σπίτι μας, μια αγκαλιά θα μας περιμένει -και θα ναι αρκετή-, γιατί θα ‘χουμε όλο τον κόσμο στα πόδια μας, χωρίς να το έχουμε ζητήσει.
Έτσι, μ’ όλα αυτά στο μυαλό, την επόμενη μέρα ξεκινάμε ξανά ένα νέο ταξίδι με σκοπό να φτάσουμε σε κάτι καινούριο. Γιατί μπορεί όλα να αλλάζουν κι ο χρόνος να περνάει, αλλά το δυνατό μας χαρτί είναι ο άνθρωπός μας -που μένει πάντα σταθερός.
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
