Καθώς περνά ο καιρός μέσα σε μια σχέση, ο ένας μαθαίνει τις συνήθειες του άλλου και μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα, έχει αρχίσει να αποκτάει στοιχεία της συμπεριφοράς του συντρόφου του. Μαθαίνει αργά ή γρήγορα όσα αρέσουν στο ταίρι, όσα το στεναχωρούν, πώς εκφράζεται, πώς λειτουργεί και σκέφτεται γενικότερα. Μήπως όμως, όσο περισσότερο χρόνο περνάς με τον άλλον, τόσο περισσότερο αρχίζεις να του μοιάζεις;
Αυτό συμβαίνει, γιατί όταν περνάμε όλη μας την ημέρα με κάποιον -ή όλη μας τη ζωή-, αρχίζουμε και βλέπουμε στοιχεία του χαρακτήρα του, τα οποία λείπουν σε εμάς και θα θέλαμε να έχουμε. Και είναι πολύ όμορφο όταν ξαφνικά, έρχεται κάποιος άλλος να μας δείξει τον τρόπο και να μας πει πώς γίνεται. Να μας εξηγήσει πώς να μένουμε ήρεμοι, πώς να μαγειρεύουμε, πώς να μη σπαταλάμε λεφτά και χίλια δυο άλλα. Είναι πολύ σημαντικό ο άνθρωπός σου να σε εμπνέει να γίνεις η εκδοχή του εαυτού σου, που φοβόσουν να γίνεις. Γιατί όταν ο ένας μαθαίνει τις συνήθειες του άλλου, είναι πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποια πράγματα, να εξελίξει κάποια άλλα, να μάθει και να δείξει. Αυτό όμως εξηγεί την ομοιότητα δύο συντρόφων σε απλά πράγματα, καθημερινά, σε μικρές συνήθειες. Υπάρχει όμως και μια ομοιότητα πιο βαθιά.
Φυσικά, αυτή η ομοιότητα με τους συντρόφους μας, δεν έμεινε απαρατήρητη από τους επιστήμονες. Το 1987 ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν με υπεύθυνο τον ψυχολόγο Robert Zajonc, παρατήρησαν πως τα ζευγάρια που ήταν μαζί χρόνια, αποκτούσαν μετά από καιρό κοινές διατροφικές συνήθειες και παρόμοιο τρόπο ζωής. Όμως το δείγμα που έλαβαν οι ερευνητές ήταν ιδιαίτερα μικρό και έτσι δεν αρκούσε για να οδηγήσει σε ασφαλή συμπεράσματα. Συνειδητοποιώντας όμως την αξία αυτού του πειράματος, επιστήμονες από το Στάνφορντ αποφάσισαν να επανεξετάσουν το όλο θέμα και δήλωσαν «Είναι κάτι που οι άνθρωποι πιστεύουν και ήμασταν κι εμείς περίεργοι να μάθουμε», «Η αρχική μας υπόθεση ήταν πως αν τα πρόσωπα των ατόμων αρχίζουν να συγκλίνουν με τον καιρό, θα κοιτούσαμε σε ποια χαρακτηριστικά συγκλίνουν».
Οι ερευνητές συλλέγοντας φωτογραφικό υλικό από τη ζωή των ζευγαριών και δουλεύοντας με αυτό για δύο χρόνια – με 517 ζευγάρια-, ανακάλυψαν το εξής παράδοξο. Τα ζευγάρια δεν αποκτούσαν ομοιότητες με το πέρασμα του χρόνου, αλλά στην πραγματικότητα έμοιαζαν εξαρχής -χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει. Αυτό ονομάζεται «φαινόμενο της απλής έκθεσης» και εξηγεί πως ο άνθρωπος επιδιώκει σχέσεις με ανθρώπους που του μοιάζουν κυρίως εξωτερικά -αλλά και εσωτερικά. Μπορεί να παρατηρήθηκε λοιπόν πως τα ζευγάρια σε ιδιαίτερα μακροχρόνιες σχέσεις είχαν μεταξύ τους πολλά κοινά, αλλά τα περισσότερα είχαν πολλά απ’ αυτά εξαρχής.
Κατά το φαινόμενο της απλής έκθεσης, η επαναλαμβανόμενη έκθεση σε ένα ερέθισμα οδηγεί σε ισχυρότερη έλξη προς αυτό. Δηλαδή, η εξοικείωση και μόνο με ένα ερέθισμα αρκεί για να το προτιμήσουμε σε σχέση με άλλα. Για παράδειγμα, μπορεί να προτιμά κανείς να ακούσει ένα γνωστό του τραγούδι από ένα νέο, ή μπορεί να ψηφίσει έναν πολιτικό που ήδη γνωρίζει, απλώς επειδή το γνωστό είναι προτιμότερο και «ασφαλέστερο» από το καινούριο και το άγνωστο.
Πηγή
Και είναι λογικό αν το σκεφτεί κανείς να προτιμάμε ανθρώπους που μας μοιάζουν, γιατί είναι εκείνοι που μας κάνουν να αισθανόμαστε ασφάλεια και σιγουριά. Γιατί τους αισθανόμαστε πιο κοντά μας και μας εμπνέουν εξαρχής ένα αίσθημα εμπιστοσύνης -ακριβώς όπως μ’ ένα γνώριμο στα αυτιά μας τραγούδι. Ακριβώς όπως με μια αγκαλιά που θυμίζει σπίτι.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
