Ο έρωτας που θα γίνει το σημείο αναφοράς για όλους τους άλλους

Ο έρωτας. Αυτός τα κάνει όλα. Χανόμαστε μέσα σε αυτόν. Γινόμαστε κτήνη και έρμαια ταυτόχρονα, παλεύοντας για τη διεκδίκηση. Ανυπεράσπιστοι καταλήγουμε στη δύναμη που προβάλει στο τέλος. Όταν μας ταλαιπωρεί και λέμε πως θα κάνουμε πίσω, θεωρούμε πως τη γλυτώσαμε μόνο και μόνο επειδή «πήραμε την απόφαση».

«Δεν ξαναμπλέκω» και γκρεμίζονται όλοι οι φούρνοι της γειτονιάς. Λένε ορισμένοι πως ο έρωτας είναι για αδύναμους, αφού βγάζει στην επιφάνεια όλες μας τις ατέλειες και τις πιο κρυφές επιθυμίες. Και επειδή ως άνθρωποι, από τη φύση μας δε θέλουμε να δείχνουμε τις αδυναμίες μας, προτιμάμε να λέμε πως δε θα το ξανακάνουμε. Ορισμένοι το κρατούν για αρκετό καιρό, μα μάταια προσπαθούμε να γλυτώσουμε από εκείνον. Στο τέλος, τόσες και τόσες φορές ερωτευτήκαμε, αλλά μια την πατήσαμε για τα καλά.

Είναι συνήθως η μια και μοναδική περίπτωση που δεν μπορείς να ξεχάσεις, όσος καιρός κι αν περάσει, ό,τι κι αν σου φέρει η ζωή. Σε εκείνη τη φορά τρέχει κάθε φορά ο λογισμός. Στα δύσκολα και στα εύκολα, εκείνη έχει πρότυπο. Με εκείνη πλαγιάζει τα βράδια, δείχνοντας και θυμίζοντάς μας τι είναι πόθος και αποπλάνηση. Αρνούμαστε να ξεχάσουμε με κάθε τρόπο, φέρνοντάς την στο μυαλό, με κάθε ευκαιρία. Νιώθουμε πως νικάμε κάθε φορά που λέμε «Δε θα την πατήσω ξανά έτσι».

Για άλλη μια φορά, όμως, χάνουμε πανηγυρικά. Βγάλαμε τελικά το συμπέρασμα. Μια φορά την πατάμε, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Τελικά μια είναι η αγάπη, καθολική, ενιαία. Είναι εκείνη που δε μας κάνει να μετράμε τα πάντα με το σταγονόμετρο και να κολλάμε σε, ίσως, όχι και τόσο, λεπτομέρειες.

Μα έτσι είναι αυτή η μια φορά. Καταλαβαίνεις πόσο σφαιρική είναι η έννοια του έρωτα, πόσα και πόσα περικλύει εντός του και δεν ανήκει ποτέ σε λεπτομέρειες, όσο κι αν το πιστεύουμε, παρά φτιάχνει το πώς αντιλαμβανόμαστε το να αισθανόμαστε. Είναι εκείνη η φορά, που θα είναι μία, που θα μπορέσεις να δώσεις όνομα πολύ συγκεκριμένο και κάθε επόμενη θα λες «σαν κι εκείνη» ή «καμία σχέση με εκείνη». Υποσυνείδητα θα γίνεται η σύγκριση, γιατί μπορείς να την πράξεις μόνο με τα ορισμένα, με τα κατανοητά, με αυτά που θα θελήσεις να εξηγήσεις. Κι εκείνη η μία φορά, θα είναι κι η ίδια που θα φτιάξεις μέσα σου την εικόνα του έρωτα. Θα είναι το σημείο αναφοράς σου. Μήπως είναι αλήθεια τελικά; Πολλοί, όλο αυτό, το λένε κόλλημα. Άλλοι απωθημένο. Άλλοι πάλι, σχέση ζωής. Πολλές ονομασίες, τελικά, έχει αυτό το ένα. Είναι τα κολλήματα- απωθημένα που σου δείχνουν τον πόθο και σε διδάσκουν πώς να ερωτεύεσαι, να μη βάζεις όρια και να φτάνεις μακριά.

Κι ύστερα, με τον καιρό, προσπαθούμε να διώξουμε το στίγμα από πάνω μας. Το σημάδι του ενός έρωτα. Όλα αυτά τα βλέπουμε μελό, κλισέ. Λέμε πως τα έχουμε πει πολλές φορές, τόσες που έχουν χάσει την αξία τους. Ίσως όμως η έκφραση, να βρίσκει τόσα κοινά από άτομο σε άτομο, περισσότερα από όσα νομίζουμε. Ίσως τα συμπτώματα του έρωτα, να είναι αυτά που μας οδηγούν, αφού ο ορισμός του είναι δια βίου αδύνατος. Αχ, αυτοί οι έρωτες, που ούτε την επαφή μπορείς να ξεχάσεις, ούτε την αφή. Μας καίνε κάθε βράδυ με τα καμώματά τους.

Μια φορά την πατάμε, όσο κι αν προσπαθούμε να το αποφύγουμε. Ανίσχυροι να κάνουμε κάτι άλλο, το δεχόμαστε, ό,τι κατάλοιπα κι αν μας αφήνει. Αυτά θυμόμαστε και γελοιοποιούμαστε κάθε φορά που λέμε πως δε θα ερωτευτούμε ξανά. Μα έχουν μια δόση αλήθειας όλες αυτές οι φράσεις. Όντως, δεν την πατάμε ξανά το ίδιο. Μα πάντα, την πατάμε «σε σχέση με». Κι αυτό το «με» θα είναι το σημείο αναφοράς μας. Ίσως και δικαίως.