Οι ανθρώπινες σχέσεις, μας φτάνουν συχνά στα όριά μας. Γιατί, μια σχέση μας θα μας κάνει χαρούμενους, θα μας οδηγήσει στη λύπη, στη στεναχώρια και τον ενθουσιασμό. Μια σχέση μας θα μας βάλει να αναρωτηθούμε τι μπορούμε να κάνουμε ως άνθρωποι για το μέλλον μας ή θα μας κάνει να αναρωτηθούμε «τι γυρεύω εδώ;». Όποια μορφή σχέσης και να πάρουμε από τον περίγυρό μας, θα έχει και μια ιστορία να μας πει.
Υπάρχουν πολλά επώδυνα θέματα που μπορεί να αγγίξουν οι ανθρώπινες σχέσεις και όχι μόνο οι ερωτικές. Μιλάμε συχνότερα για τις ερωτικές ωστόσο, διότι πιστεύουμε πως είναι εκείνες που δαπανάμε περισσότερο χρόνο αναλύοντάς τες, αλλά είναι κι αυτές που έχουμε στο μυαλό μας ως περισσότερο περίπλοκες.
Λόγω της εξωστρέφειας που μας διακατέχει ως είδος, μαθαίνουμε πολλά κάθε μέρα. Εκείνο όμως που μας διαλύει σιγά-σιγά μαζί με τις σχέσεις μας, ακόμα κι όταν λέμε πως δε μας νοιάζει, είναι οι κακές γλώσσες ή το τι μπορεί να λέει ο άλλος πίσω μας. Όπως έλεγαν και από παλιά, τίποτα δε μένει κρυφό, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Αργά ή γρήγορα φαίνεται. Και εδώ έρχεται το ερώτημα. «Πώς αντιδράμε όταν ο άλλος μας λέει ψέματα, ενώ γνωρίζουμε την αλήθεια;».
Για ορισμένους αυτή η ερώτηση, μπορεί να θεωρηθεί και ρητορική. Ναι, είναι μεγάλο κλισέ πως δεν τα πάμε μ’ όλους καλά και ορισμένοι με κανέναν, αλλά ας διατηρήσουμε ένα επίπεδο. Πολλοί προσπαθούν όμως να φτάσουν ακόμα πιο χαμηλά, λέγοντας ψέματα, μιλώντας πίσω από την πλάτη μας και κάνοντας ό,τι μπορούν για να μας μειώσουν.
Αυτά συμβαίνουν λόγω ανασφάλειας, ζήλιας, αλλά και της επιθυμίας που έχουν αυτοί οι άνθρωποι να ενταχθούν σ’ ένα κοινωνικό σύνολο και να νιώσουν αγάπη και προσοχή -και το κουτσομπολιό πάντα τραβάει τα βλέμματα. Μπορεί για ορισμένους από εμάς, κάτι τέτοιο να θεωρείται τελείως ανούσιο, ανώριμο κι ανεύθυνο, όμως σαν διαφορετικά όντα που είμαστε, δε σκεφτόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Με τα πολλά, φτάνουμε στο να αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο τα άτομα τα οποία σκέφτονται έτσι για εμάς ή για άλλους. Αυτό μπορεί να συμβεί τυχαία, εσκεμμένα ή να μας βγει τελείως αυθόρμητα και να κάνουμε αυτή τη «μικρή κουβεντούλα».
Όταν πέφτουν οι μάσκες βέβαια, η αποδοχή ενός συμβάντος τέτοιου είδος, δεν είναι εφικτή. Σπάνιες είναι οι φορές που θα αποδεχτούν αυτοί οι άνθρωποι πως μίλησαν έτσι για εμάς, μας σχολίασαν αρνητικά κατά την απουσία μας ή είπαν ψέματα. Η πιο κοινή «απάντηση» που δίνουν είναι να καλύψουν τα ψέματα εκείνα, με νέα. Όμως, το βλέμμα κι η στάση του σώματός τους προδίδουν εκείνα που θέλουν να κρύψουν.
Γιατί τις περισσότερες φορές αυτό θέλουν, να μη φανερωθεί το λάθος τους και χρειαστεί να απολογηθούν ή να ντροπιαστούν μπροστά σ’ άλλους. Αντιλαμβ’ανονται πολύ καλά το λάθος τους βλέπετε κι ακόμα κι αν δεν το δείχνουν, συνήθως το μετανιώνουν κι ελπίζουν να είχαν χειριστεί τα πράγματα διαφορετικά, όταν καταλαβαίνουν πως μας αδίκησαν.
Αλλά η ζημιά έχει γίνει. Κερδίσαμε μια μάχη ή έναν πόλεμο που δεν επιλέξαμε να συμμετάσχουμε κι εκείνοι που τον ξεκίνησαν έμειναν πίσω και διαλυμένοι. Το θέμα είναι να μην προτρέχουμε. Γιατί, πάνω-κάτω, όλοι μας έχουμε κάνει τέτοιου είδους αταξίες, ασχέτως αν είναι μικρές ή μεγάλες. Το θέμα είναι πως καλύτερα να εκφράζουμε τα παράπονά μας κατευθείαν σε κάποιον, όποιος κι αν είναι αυτός, παρά καταλήξουμε εμείς σε δύσκολη θέση κι εκείνος πληγωμένος. Όταν τα πράγματα γίνονται με διαφάνεια, τότε η λύση είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα. Έτσι, μπορούμε να αποδείξουμε και την αξιοπιστία μας, αλλά και τον χαρακτήρα μας, άσχετα από τα υπόλοιπα πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματά μας.
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
