Όταν έχεις επενδύσει το είναι σου πώς να φύγεις χωρίς δεύτερες σκέψεις;

Στις μέρες μας, το να δεσμευτούμε με ένα άτομο που μας αρέσει, φαντάζει κάτι τελείως ουτοπικό τις περισσότερες φορές. Κι όχι επειδή δεν είμαστε αρκετοί, αλλά επειδή ο ένας από τους δύο να μην είναι αρκετά «διαθέσιμος». Είναι αρκετά ψυχοφθόρο, κάποιες φορές και για τους δύο και κάποια στιγμή που λες «αυτό ήταν, αποχωρώ».

Όλα στην αρχή πάντα μοιάζουν παραμυθένια, ακόμα και με τις ελάχιστες εξαιρέσεις που μπορεί να γνωρίζουμε από τον περίγυρό μας. Καθώς περνάμε όλη την αρχική εντύπωση, έξαψη, γνωριμία, αρχίζουμε κι επενδύουμε πάνω σε αυτό το ένα άτομο. Η επένδυση αυτή μπορεί να είναι συναισθηματική, χρονική, υλική. Το κακό είναι όταν βλέπουμε πως ό,τι έχουμε επενδύσει είναι μάταιο. Οι συζητήσεις επίσης μάταιες.

Και μετά τις συζητήσεις και τις προσωπικές αναλύσεις, έρχεται η πράξη της φυγής. Ξέρουμε πως ήρθε η στιγμή που είναι καλύτερο «να σπάσουμε» και να απομακρυνθούμε. Βέβαια, είναι και το κομμάτι εκείνο το εαυτού μας που αρνείται να κάνει το βήμα, γιατί δε θέλουμε να δούμε όλη μας την προσπάθεια και την ενέργεια να πηγαίνει χαμένη.

Είναι δύσκολο να φύγουμε από μια κατάσταση που δε μας ικανοποιεί, κι αυτό δεν είναι απαραίτητα μια σχέση. Μπορεί να είναι μια δουλειά, μια φιλία, ένα χόμπι, που όμως βλέπουμε πως τελικά δε μας γεμίζει ή δε μας δίνει πίσω όλα αυτά που περιμέναμε. Πρέπει να αποστασιοποιηθούμε λοιπόν και να αποφασίσουμε με καθαρό τι είναι καλύτερο για εμάς.

Εύκολο να φύγουμε δεν είναι, κι όποιος το λέει αυτό δεν έχει μάλλον επενδύσει αρκετά για να καταλάβει τον πόνο και την απώλεια. Όμως τελικά είναι σημαντικότερη η ψυχική μας υγεία ή το παρελθόν κι οι παρελθοντικές μας κινήσεις; Η ζυγαρία μία γέρνει από τη μία και μία από την άλλη. Οι σκέψεις πολλές κι όλες γυροφέρνουν στο μυαλό σου κι ίσως περιπλέκουν και λιγάκι την κατάσταση. Δεν είναι πως δε νοιαζόμαστε, δεν είναι πως δεν επιθυμούμε να παραμείνουμε, αλλά γνωρίζουμε πως αυτό μας κάνει κακό ή δε μας ικανοποιεί, για να μην πηγαίνουμε πάντα στην ακραία εκδοχή.

Κι η ζυγαρία παίρνει την τελική κλίση και σου δείχνει ξεκάθαρα πως η ψυχική σου υγεία κι ηρεμία είναι προτεραιότητα και πάντα θα είναι και πρέπει να είναι. Έτσι μόνο παίρνονται οι σωστές αποφάσεις και γλυτώνουμε τις ζωές μας από περιττό δράμα και δάκρυα που δε μας αξίζουν, ειδικά αν έχουμε καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για να κρατήσουμε αυτήν τη σχέση ή τη συνεργασία ζωντανή. Ίσως, υπάρξουν στιγμές στο μέλλον που θα αναρωτηθούμε αν πράξαμε σωστά ή πως θα ήταν τα πράγματα αν δεν είχαμε κουνήσει το μαντήλι του αποχωρισμού, αλλά τι νοήμα έχει να μας τρώνε οι σκέψεις για ένα παρελθόν που έχει παρέλθει; Κοιτάζουμε μπροστά και πορευόμαστε μονάχα με ό,τι κάνει την ψυχή μας να χαμογελά και τίποτα άλλο.