Κατά τη διάρκεια της ζωής μας, περισσότερο τις περιόδους που νιώθουμε μόνοι, που μπορεί να έχουμε μείνει εμείς κι ο κούκος -όχι μόνο στα ερωτικά, αλλά και στους υπόλοιπους τομείς-, περνούν απ’ το μυαλό μας διάφορες αρνητικές σκέψεις. Η υπαρξιακή κρίση μάς χτυπάει για τα καλά την πόρτα και βλέπουμε τα πράγματα κάπως μουντά. Όλα μας φαίνονται μάταια. Δεν έχουμε όρεξη για πολλά, σαν να περνάμε μια φάση κατάθλιψης, που μας ωθεί να μη θέλουμε να κάνουμε τίποτα άλλο πέρα απ’ το να μείνουμε στον καναπέ με τα πατατάκια και τις σοκολάτες αγκαλιά.
Νιώθουμε πως δεν κολλάμε πουθενά. Πως κανένας δε μας θέλει για αυτό που είμαστε. Πως δεν πρόκειται να λάβουμε τη συμπεριφορά που αναμένουμε από τους υπόλοιπους. Και καθώς όλα αυτά που σκεφτόμαστε δεν μπορούμε να τα εξωτερικεύσουμε, διότι νιώθουμε πως κανείς δε θα μας καταλάβει και θα μας πούνε υπερβολικούς, οι σκέψεις γίνονται όλο και πιο έντονες. Βλέπουμε τον εαυτό μας γεμάτο ελαττώματα, κι ας μην ισχύει κάτι τέτοιο. Τα ρίχνουμε σε εμάς, προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε τα αρνητικά μας και να μας αποδώσουμε ευθύνες για όλα τα στραβά που μας συμβαίνουν.
Όταν η ψυχολογική μας κατάσταση δεν είναι στα καλύτερά της, ό,τι αρνητικό βλέπουμε πάνω μας το γιγαντώνουμε. Είναι η έλλειψη ενδιαφέροντος από τρίτους που μας οδηγεί σε αυτή τη στάση. Είναι οι δόσεις χαράς που μας λείπουν. Εκείνη η επιβεβαίωση που μας δίνει το φλερτ και μας κάνει έστω για λίγο ξεχωριστούς στα μάτια κάποιων άλλων, που έχουμε καιρό να βιώσουμε. Και κάπως έτσι καθόμαστε και σκεφτόμαστε πως δεν είμαστε αρκετοί και πως δεν κολλάμε πουθενά και με κανέναν.
Μπορεί να περνάμε μια κάπως δύσκολη περίοδο, αλλά δεν πρέπει να μας παίρνει από κάτω. Η έλλειψη κατάλληλων επαφών κάποιες φάσεις της ζωής μας μπορεί να μας φέρει σύγχυση. Το μυαλό δε βρίσκει τρόπο διαφυγής και επικεντρωνόμαστε μόνο στα αρνητικά και όχι στα θετικά, διότι πιστεύουμε πως τα στραβά μας είναι τόσα πολλά, σε βαθμό που να μη μας θέλει κανείς.
Εντάξει, η αλήθεια είναι πως δεν ταιριάζουμε με όλους, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν ταιριάζουμε με κανέναν. Πρέπει να αρχίσουμε να ανοιγόμαστε σε νέες προκλήσεις για να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, να αποδεχτούμε τα ελαττώματά μας και να αφεθούμε σε νέους ανθρώπους και γνωριμίες. Πολλές φορές το συναίσθημα πως δεν κολλάμε πουθενά μπορεί να πηγάζει από την ίδια μας την καχυποψία και την επιφυλακτικότητα απέναντί στους γύρω μας και στις ανθρώπινες σχέσεις. Ίσως δε θέλουμε να εκτεθούμε αρκετά, ίσως τρέμουμε στην ιδέα μην απογοητευτούμε για ακόμα μια φορά και δεν ξέρουμε μετά πώς να το διαχειριστούμε. Σε κάθε περίπτωση, αν νιώθεις πως δεν ταιριάζεις με το περιβάλλον σου σε κάποιες φάσεις ίσως να μη θες καν να δοκιμάσεις να δεις αν όντως ισχύει η αρχική σου πεποίθηση, και το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να δώσεις μια ευκαιρία.
Μπορεί τα πράγματα να φαίνονται δύσκολα και να μην πιστεύουμε και πολύ στην όλη διαδικασία, αλλά αν δεν το κάνουμε δε θα μάθουμε πόσο καλύτεροι μπορούμε να γίνουμε και πόσα άτομα μπορούμε να προσελκύσουμε. Όσο περισσότερο κοινωνικοποιούμαστε, τόσο περισσότερες οι πιθανότητες να γνωρίσουμε ανθρώπους που μαζί τους θα επικοινωνούμε αβίαστα και που θα μας βοηθήσουν να περιορίσουμε το αίσθημα πως δεν κολλάμε πουθενά.
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
