Στις μέρες μας, ο κόσμος απομακρύνεται από την ποίηση και την απαξιώνει. Ορισμένοι τη θεωρούν πολύ μελοδραματική κι ίσως ρομαντική, πολύ εκτός πραγματικότητας. Μπορεί, να έχουν συνδέσει την ποίηση με μεγάλα λόγια, πλατωνικούς έρωτες, καντάδες και ρομαντικές χειρονομίες που δε βλέπουν τόσο συχνά.
Όσο περνούν τα χρόνια, οι λέξεις χάνουν όλο και περισσότερο την αξία τους και τα συναισθήματα όλο και περισσότερο το χρώμα τους. Όταν γράφτηκαν τα ποιήματα που άφησαν εποχή, τα διαχρονικά, που διαβάζουμε μέχρι σήμερα και κάθε σήμερα, οι λέξεις είχαν περισσότερη βαρύτητα. Γιατί τότε, ως επί το πλείστον ό,τι έλεγαν, το εννοούσαν κιόλας. Ο κόσμος δεν ενδιαφερόταν τόσο να κάνει εντύπωση ή να κερδίσει ένα σώμα απλά για να καλύψει το κενό του. Ενδιαφερόταν για την ομορφιά και την ειλικρίνεια και τα λουλούδια στους κήπους και το νερό στα αυλάκια.
Οπότε, κάπως έτσι η ποίηση άνθησε. Γιατί προσπαθούσαν οι άνθρωποι να εκφράσουν τα συναισθήματά τους με λόγια. Αλλά ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να αποτυπώσει τη μαγεία του έρωτα με λέξεις, όχι με τόση μεγαλειώδη τρόπο, όσο τον βίωνε τουλάχιστον. Γιατί ο έρωτας κι η ποίηση είναι πάνω από εμάς. Κι ακόμη κι αν στη σημερινή εποχή, δεν πιστεύουμε και πολύ στην ποίηση και στα λόγια, αυτά έχουν γίνει αφορμή κάποιοι να εμπνευστούν και να εκφράσουν τα δικά τους συναισθήματα με παρόμοιους τρόπους.
Είτε όμως τα πιστεύουμε σ’ αυτά είτε όχι, η ποίηση δεν μπορεί να ξεχαστεί. Γιατί, ακόμα και σήμερα, αν δεν υπήρχε η ποίηση ή έστω κάτι που να υποδηλώνει την απέραντη αγάπη ή τα συναισθήματά μας, ο κόσμος μας δε θα είχε χρώμα. Θα ήταν μουντός κι άχρωμος και ξένος. Η ποίηση είναι η νότα που χρειαζόμαστε όταν ξεχνάμε τον επόμενο στίχο, ακόμα και στη σημερινή πραγματικότητα, που ξεφεύγει από τα όρια του συνηθισμένου και μας πάει κάπου αλλού. Σε μια άλλη εποχή, πιο αθώα και πιο ειλικρινής, από ό,τι σήμερα.
Αλλά, ας αναλογιστούμε για λίγο, πώς θα ήμασταν χωρίς την ποίηση. Τραγούδια θα υπήρχαν; Συνθήματα στους τοίχους; Ζωγραφιές σε πλατείες; Σκέψεις για το τι δώρο να πάρουμε σε αυτόν που θέλουμε ή πώς μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας σε αυτόν που έφυγε; Η ποίηση βοηθά στην καθημερινότητά μας κι ας μην το καταλαβαίνουμε. Μας μαθαίνει πώς ν’ αγαπάμε τον εαυτό μας και τους άλλους, πώς να γιορτάζουμε τον έρωτα και τη ζωή.
Μια μορφή τέχνης που περνά απαρατήρητη για πολύ καιρό και μόλις απουσιάζει, φαίνεται σθεναρά η απουσία της. Είναι σαν ένα αφανής ήρωας ανάμεσά μας. Είναι η ποίηση που κάνει όλη τη δουλειά για μας. Γιατί όταν οι λέξεις λέγονται με ειλικρίνεια και σαφήνεια, τότε αποτελούν ένα ισχυρό όπλο για να πετύχουμε όσα θέλουμε.
Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω αλλά μπορούμε να αφήσουμε για λίγο τους υπαινιγμούς και να νιώσουμε την επίδρασή της ποίησης πάνω μας. Να εκφράσουμε στον σύντροφό μας λέξεις ή φράσεις της ποίησης που νιώθουμε για εκείνον. Να του μιλήσουμε γλυκά, να τον κρατήσουμε σφιχτότερα από το χέρι. Να μη στραβώσουμε όταν μας κοιτάξει περίεργα, είναι επειδή δεν έχει συνηθίσει.
Αν συνεχίσουμε, θα δούμε τα αποτελέσματα. Θα δούμε τη διάθεσή μας και τη δική του να βελτιώνεται, θα δούμε πιο ερωτικά χαμόγελα κι έντονες ματιές. Γιατί όσο κι αν δεν πιστεύουμε πια στην ποίηση, μπορεί το πείραμα να βάλει καλά στο μυαλό μας, ότι αξίζει να την έχουμε ξανά μέσα μας. Κι ας αναλογιστούμε και το άλλο. Πότε ήταν η τελευταία φορά που φερθήκαμε στο σύντροφό μας ή σε αυτόν που θέλουμε με αυτόν τον τρόπο; Τόσο όμορφα κι ερωτικά;
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
