«Το παιδί δεν κάνει για τίποτα»: Μία φράση αρκεί να μετατρέψει ένα παιδί σε ανασφαλή ενήλικα

Η παιδική ηλικία μας διαμορφώνει σε πολλά στάδια, παρ’ όλο που δεν το αντιλαμβανόμαστε πάντα. Αυτό μπορεί να μη φαίνεται εξ αρχής, αλλά κατά τη διάρκεια της ζωής μας, όταν πια έχουμε πάρει το δρόμο μας, μπορούμε να το καταλάβουμε πλέον με βεβαιότητα. Δεδομένα σαν και αυτά μπορούν να μας δείξουν καθώς μεγαλώνουμε πού υστερούμε και πού υπερέχουμε σαν χαρακτήρες, κάτι που μπορεί να μας βοηθήσει στα πράγματα που θέλουμε να βελτιώσουμε.

Υπάρχουν φορές που νιώθουμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε περήφανο κανέναν. Πως επειδή αποτύχαμε σε μερικούς τομείς ή δεν μπορέσαμε να ανταπεξέλθουμε με ευκολία σε κάποια tasks, δεν αξίζουμε τίποτα. Αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος, αλλά πηγάζει από την παιδική μας ηλικία. Όταν είμαστε πιο μικροί, δε γνωρίζαμε τι είναι σωστό και τι λάθος και όχι μόνο αυτό, απλά δε γνωρίζαμε πως να διαχειριστούμε κάποια πράγματα, που στους ενήλικες πάντα φαίνονται απλά και δεδομένα. Για ένα παιδί όμως, δεν είναι ποτέ. Με αυτό τον τρόπο, μπορούσε ένας ενήλικας να χαρακτηρίσει το παιδί και να πει κάτι που θα στιγμάτιζε το χαρακτήρα του, όπως η φράση «το παιδί δεν κάνει για τίποτα». και αυτό καθαρά από αδυναμία του ενήλικα να διαχειριστεί την αστοχία του παιδιού. Κι όμως αυτή η φράση μόνο αλήθεια δεν είναι, ειδικότερα όταν κάποιος δεν έχει δείξει σε ένα παιδί πως να σωστά ένα task. Ακόμα και αν έχει δει πώς γίνεται μια δραστηριότητα, ακόμα και αν δεν τα κατφέρει, δεν υπάρχει κανένας λόγος να οδηγήσουμε ένα παιδί σε χαμηλή αυτοεκτίμηση και να το κάνουμε να αισθανθεί άσχημα.

Όταν αυτά τα παιδιά ενηλικιωθούν, πιστεύουν πως ό,τι και να κάνουν δε θα είναι ποτέ αρκετό. Οπότε, αυτόματα έχουμε οδηγήσει έναν άνθρωπο σε ψυχολογικές ανασφάλειες. Υπάρχουν και άλλα τέτοια παραδείγματα, αλλά ας ξεκινήσουμε από αυτό που τις περισσότερες φορές οδηγεί και στις πιο ριζωμένα λανθασμένες αντιλήψεις εαυτού. Ένα ακόμα είναι πως όταν ένα παιδί ήθελε να εκφράσει τη γνώμη του ή να εξωτερικεύσει ότι αισθανόταν, του έλεγαν πως δεν έχει δίκιο να αισθάνεται έτσι ή δεν ξέρει πολλά πράγματα ακόμα. Με αυτό τον τρόπο οδηγούμε το ενήλικο παιδί πλέον, να έχει πρόβλημα στο να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του σε ό,τι το ενοχλεί, να μην μπορεί να υπερασπιστεί κάποιες φορές τον εαυτό του ή ακόμα και να πιέζεται συναισθηματικά από όλες αυτές τις σκέψεις, που μπορεί να τις θεωρεί ανούσιες. Αυτό οδηγεί σε πρόβλημα στην επικοινωνία. Γιατί δεν είναι μόνο τα συναισθήματα, κάποιες φορές είναι και πώς μπορεί ένα άνθρωπος να πει ακόμα και το πιο απλό πράγμα.

Μπορεί όλα αυτά σε κάποιους να φαίνονται λίγο υπερβολικά, να θεωρεί κανείς πως μία φράση δεν είναι αρκετή να επηρεάσει ένα μελλοντικό ενήλικα, αλλά δεν είναι. Όταν σαν ενήλικες δεν μπορούμε να χειριστούμε τα συναισθήματα και τις ιδέες ενός παιδιού, διότι «δεν είναι σοβαρά αυτά που λέει» ή «είναι παιδί δεν ξέρει τι λέει», σύμφωνα με τους ψυχολόγους, δεν οδηγούμαστε σε έναν υγιή ενήλικα αλλά σε έναν άνθρωπο με χαμηλή αυτο εκτίμηση. Κάποιες φορές, όταν ένα παιδί ακούει κατσάδες συνέχεια και με άσχημο τόνο, μπορούν οι λέξεις να γίνουν μέχρι και κακ0ποιητικές για εκείνο. Ίσως, πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε γιατί έχουμε τόσους ενήλικες με φόβο δέσμευσης, έκφρασης και όχι μόνο. Ακόμα και σε μεγάλες ηλικίες κρίνουμε με ακριβώς ίδιες λέξεις και φράσεις ανθρώπους, με αποτέλεσμα να ενισχύουμε την αυτο αντίληψή τους, πως δεν μπορούν να κάνουν κανέναν περήφανο. Όλα αυτά που αντιμετωπίζαμε στην παιδική μας ηλικία, δεν ξεχνιούνται, ειδικότερα όταν σαν ενήλικες μας έχουν αφήσει τόσο βαθιές γνωσίες. 

Γι’ αυτό παίζει πολύ μεγάλο ρόλο τι ακούει ένα παιδί, τι ερεθίσματα δέχεται από τους μεγαλύτερους και λεκτικά και σε θέματα συμπεριφοράς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε σε καμία περίπτωση πως ετοιμάζουμε έναν ενήλικα που θα βγει έξω στη ζωή. Σίγουρα, δεν θα είναι όλα τέλεια ούτε και πρέπει να είναι, αυτό που μπορούμε όμως να κάνουμε είναι να ακούμε το παιδί και όχι να λέμε «εμείς που μεγαλώσαμε αλλιώς τι πάθαμε;». Πάθαμε όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα που δεν καταλαβαίνουμε ή δεν αντιλαμβανόμαστε πλήρως. Γιατί, το ότι τα γνωστοποιούμε όλα αυτά, δεν είναι δεδομένο ότι τα καταλαβαίνουμε ή τα αντιλαμβανόμαστε. Πρέπει να αρχίσουμε να βελτιώνουμε τους εαυτούς μας, πόσο μάλλον να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε τι πραγματικά χρειάζεται ένα παιδί.