Αυτό που παρατηρούμε ολοένα και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, είναι πως παλαιοί και νέοι πτυχιούχοι με ορεξη και φιλοδοξίες αναγκάζονται να μετακομίζουν στο εξωτερικό. Στις συζητήσεις της σημερινής εποχής το αν και πότε και γιατί να φύγεις ως επαγγελματικός μετανάστης, σκοράρει 2/3. Πολλοί πηγαίνουν αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, μια καριέρα γεμάτη ευκαιρίες, μια καθημερινότητα με αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και μισθούς. Άλλοι πάλι αναζητούν οργάνωση, οικονομική ασφάλεια, προοπτική. Για οποιονδήποτε λόγο και να πηγαίνουν, όμως, το μεγαλύτερο ποσοστό δεν επιστρέφει. Μερικές φορές τα νούμερα είναι αποκαρδιωτικά, με τις μελέτες του 2023 να δείχνουν πως το ποσοστό των αποφοίτων πανεπιστημίων που μεταναστεύουν αγγίζει το 30%. Παγκοσμίως, εκτιμάται πως περίπου το 15% των νέων ηλικίας 18-34 ετών ζει σε χώρα διαφορετική από αυτή που γεννήθηκε.
Είναι τελικά τόσο εύκολο; Όχι. Κι όποιος το θεωρεί, είναι γιατί δε βρίσκεται κοντά στο να το ζήσει. Μιλάμε για εντελώς διαφορετικές κουλτούρες, εντελώς διαφορετικές συνήθειες, εκτός από άλλη γλώσσα και νόμους, ακόμα κι εντός Ευρώπης. Η ξενιτιά είναι άβολη, σκληρή, μοναχική. Είμαστε υπεύθυνοι για όλα, για τις ικανότητές μας, τις επιλογές μας, τις αποτυχίες μας. Σταματάει να υπάρχει άλλοθι, ή δίχτυ ασφαλείας. Δεν έχεις το δικαίωμα να αποτύχεις, γιατί τα έχεις ήδη θυσιάσει όλα για να φύγεις.
Έπειτα, είναι και το συναισθηματικό σοκ, διότι ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να προετοιμαστεί όπως θα έπρεπε. Συνήθως, για άλλα πράγματα ξεκινάμε κι άλλα κάνουμε. Εκτός από την πίεση που νιώθουμε με το συγκεκριμένο budget που μπορεί να έχουμε, είναι ελάχιστες οι φορές που πάνε τα πράγματα όπως τα κανονίζαμε. Ακόμα και σαν πτυχιούχοι με εμπειρία, δεν αντιμετωπιζόμαστε πάντα ισότιμα, πράγμα που γεννά κομπλεξ κατωτερότητας κα μας πιέζει να αναμειχθούμε με τους ντόπιους, πολλές φορές χάνοντας στοιχεία της κουλτούρας μας, ως μια έμμεση συνέπεια.
Πρακτικά, επίσης, ίσως τα πράγματα να είναι πιο δύσκολα απ’ ό,τι φανταζόμασταν. Η μοναξιά που βιώνουμε είναι πιο έντονη από ότι αν ήμασταν κάπου τελείως μόνοι στη χώρα μας. Εδώ, το να είσαι ξένος ανάμεσα σε ξένους αγγίζει άλλο επίπεδο. Μερικές φορές η προσαρμογή γίνεται εύκολα, βέβαια, αν είσαι τυχερός. Εξαρτάται από το πού ψάχνεις τις ευκαιρίες που σου παρουσιάζονται.
Το να φύγεις για δουλειά στο εξωτερικό είναι σαν μια ζαριά. Μπορεί να σου κάτσει, μπορεί να χρειαστεί να δουλέψεις έξτρα όμως για να φτιάξεις την πόρτα σου. Όπως κι αν έχει, είτε τα πάμε καλά, είτε όχι, είναι μια εμπειρία που αξίζει να ζήσουμε. Μαθαίνουμε πώς να τα βγάζουμε πέρα, σε ένα περιβάλλον που μπορεί από την αρχή να φαίνεται αρκετά αφιλόξενο, ή που μπορεί εμείς εν τέλει να μην ταιριάζουμε εκεί, ή που μπορεί να διαλέξαμε και λάθος στιγμή να φύγουμε. Πολλά παίζουν ρόλο. Ψυχολογικά και πρακτικά, είναι ένα μεγάλο μανίκι, γι’αυτό είναι σημαντικό να μην το ωραιοποιούμε. Όχι γιατί αυτό θα μας κρατήσει εν τέλει στη χώρα μας, αλλά γιατί θα μας χαρίσει τη διαύγεια να καταλάβουμε πως η ευτυχία και η επιτυχία πολλές φορές είναι ανεξάρτητες από τον τόπου που βρισκόμαστε. Αξίζουμε να εξερευνήσουμε αν η δική μας περίπτωση υπάγεται στις άλλες φορές. Να προσπαθήσουμε για το δικό μας «αδύνατο» και να το κάνουμε δυνατό.
Συντάκτης: Σία Πέρση
