Εκείνος ο γλυκός λυγμός τη στιγμή που συνειδητοποιείς πως τα κατάφερες

Πολλές φορές ονειρευόμαστε το μέλλον μας από μικρή ηλικία. Πως όταν μεγαλώσουμε θέλουμε να γίνουμε ικανοί και να αλλάξουμε τον κόσμο. Κι όσο περνά ο καιρός και ρουφάμε γνώση για να μπορέσουμε να το καταφέρουμε, πάντα κάποια στιγμή, που δεν πάνε όλα καλά τα πράγματα, αποθαρρυνόμαστε και νιώθουμε πως τελικά δε θα καταφέρουμε τίποτα σημαντικό. Κι εκεί που λέμε πως όλες οι προσπάθειες που έχουμε κάνει πήγανε στο βρόντο, τελικά έρχεται εκείνο που περιμέναμε καιρό. Χωρίς καν να το καταλάβουμε. Χωρίς καν να κατανοήσουμε αυτή την αλλαγή.

Μέχρι που, εντελώς τυχαία κάποιο απόγευμα, εκεί που καθόμαστε πίνοντας ένα κρασάκι, έρχεται η συνειδητοποίηση. Εκείνο το «πίστευες ποτέ ότι θα» που έγινε «κι όμως, ναι».

Πίστευες ποτέ ότι θα καταφέρουμε όσα παλεύαμε; 

Πίστευες ποτέ πως θα έστελνε εκείνο το περιβόητο μήνυμα;

Πίστευες ποτέ ότι θα κάνεις αυτό το ταξίδι;

Πίστευες ποτέ πως θα σε προσλάβουν στη δουλειά των παιδικών σου ονείρων;

Η ψυχούλα μας ξέρει γιατί είχαμε απογοητευτεί και δεν πιστέψαμε στον εαυτό μας μέχρι τέλους. Γιατί, εδώ που τα λέμε, το να ακούμε ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό να λέει «πίστευες ότι θα» είναι σαν να αρνούμαστε πρώτα εμείς οι ίδιοι το τι μπορούσαμε, ή θα μπορούσαμε να κάνουμε. Όμως, έρχεται κάποτε αυτή η γλυκιά συγκίνηση, ο κόμπος στον λαιμό, σαν μια δικαίωση που μας ταλαιπώρησε, αλλά ήρθε τελικά. Η προσωπική εκείνη νίκη, για κάτι που για χρόνια, ίσως, έμοιαζε ανόητο όνειρο για αφελείς ονειροπόλους. Κι όμως, το καταφέραμε.

Κι ίσως, εδώ που τα λέμε, δεν είναι καθόλου τυχαίο που μια τέτοια στιγμή δυκαίωσης έρχεται πάντα μετά από μια μεγάλη απογοήτευση ή μια μεγάλη αποτυχία. Ίσως, ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να χαρούμε εκείνη την εξέλιξη, είναι ναι βιώσουμε πώς είναι να μη συμβαίνει. Γιατί, αν δε δώσουμε αξία, τότε πολύ απλά, η μοίρα μπορεί να την πάρει και πίσω. Άλλωστε, γι’ αυτό η ευτυχία πηγαίνει πάντα πακέτο με τον φόβο μην τη χάσουμε. Ένας φόβος που αν αξιοποιήσουμε, μπορεί να μας δώσει ώθηση να προσπαθούμε περισσότερο και να εξελισσόμαστε ραγδαία. Να ξέρουμε πως ενδεχομένως να φάμε τα μούτρα μας, όμως αξίζει κάθε προσπάθεια στην περίπτωση που αυτό δε συμβεί. Σαν ένας παράδεισος, με ορισμένα διαλείμματα κόλασης, να είναι όλη η ζωή μας.

Όταν όλα παίρνουν το δρόμο τους, νιώθουμε επιτέλους ότι αναγνωριζόμαστε και κάποιος μας εκτιμά, για να μας δίνει τη δυνατότητα να κάνουμε καθημερινά εκείνο που αγαπάμε. Ποιοι είναι δίπλα μας κι επιθυμούν μια ζωή κοντά μας, Ποιο μπορούν να χαρούν με την επιτυχία μας και ποιοι ενδιαφέρονται να μας δουν να την κατακτούμε. Εδώ κάποιος μπορεί να πει «αυτό περιμέναμε;». Μπορεί και αυτό. Διότι όλα αυτά μαζί, είναι που τελικά κάπως δειλά στην αρχή κι έπειτα με φόρα, φέρνουν την εσωτερική γαλήνη. Διότι, όταν υπάρχει η επιθυμητή πρόοδος, τότε σταματούν και οι πόλεμοι. Κι όχι μόνο στον έξω κόσμο, αλλά και μέσα μας. Γι’ αυτό, ας παλεύουμε όσο μπορούμε, να γινόμαστε περήφανοι για εμάς. Κι ας μην το γελάμε. Είναι μια σπουδαία νίκη. Μέχρι που, μια μέρα, θα μας ρωτούν «πίστευες ποτέ ότι θα», και θα απαντάμε με σιγουριά «ναι».