Πώς καταπίνεται η αποτυχία λίγο πριν το τέλος;

Ως άνθρωποι έχουμε πλαστεί από τις αποτυχίες και τις επιτυχίες μας. Έχουμε πάει μπροστά ή έχουμε μείνει στάσιμοι από τις επιλογές που κάνουμε. Λίγο οι συγκυρίες, λίγο οι λάθος διαχειρίσεις μας σε καθημερινά και σε σημαντικά, για εμάς, θέματα, έχουν διαμορφώσει την άποψή μας, μέχρι και τον χαρακτήρα μας, καθώς και τον τρόπο που σκεφτόμαστε, μαζί με όσες γνώσεις καταφέραμε να κουβαλήσουμε στην πλάτη.

Κάθε βήμα για εμάς είναι σημαντικό, ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνουμε τη σημαντικότητα των μικρών νικών όταν συμβαίνουν. Αυτά που μας κερδίζουν είναι τα μεγάλα κι αξιοθαύμαστα επιτεύγματα, εκείνα που φέρνουν και το χειροκρότημα μαζί. Καταβάλουμε ενέργεια, μόχθο, προσπάθεια, χρόνο, χρήματα και ό,τι άλλο θεωρεί ο καθένας σημαντικό για να πετύχει τον σκοπό του, χωρίς αυτό που έρχεται να το διακρίνουμε πάντα. Είναι έξω από τη σφαίρα της διορατικότητάς μας.

Εκεί που όλα βαίνουν καλώς, χωρίς να προμηνύεται κάποιος κίνδυνος, η αποτυχία έρχεται να μας χτυπήσει την πόρτα για επίσκεψη. Είναι να μην πέφτεις από τα σύννεφα; Είναι να μη θυμώνεις και να θέλεις να τα πετάξεις όλα κάτω; Φτάνουμε τόσο κοντά στον στόχο μας και μια αναποδιά, τα καταστρέφει όλα. Κι αν κάθε κατάσταση θέλει λεπτούς χειρισμούς για να πετύχει, εμείς καταφέρνουμε και πάλι να κάνουμε λάθος. Βέβαια, υπάρχουν και οι περιπτώσεις που δε φταίμε εμείς για την αποτυχία. Μπορεί να ευθύνονται και οι καταστάσεις, οι πόροι, οι γνώσεις που μας έχουν δώσει ή έχουμε διαθέσει μόνοι μας, ακόμα και κάποιος άλλος που θα ήθελε να σαμποτάρει τη δική μας προσπάθεια. Υπάρχει και αυτή η εκδοχή. Όταν πολλά άτομα κυνηγούν τους ίδιους στόχους, το «βρώμικο» παιχνίδι άλλωστε, είναι μια λύση.

Το να φτάνουμε στην πηγή και να μην πίνουμε νερό είναι μεγαλύτερη ενόχληση από το να αποδειχθεί κάτι φιάσκο από τη αρχή. Οι αποτυχίες πονάνε, αλλά οι συγκεκριμένες, οι «λίγο πριν το τέλος» είναι αυτές που συχνά είναι αδιαχείριστες. Κι αυτό γιατί βλέπουμε όλη την ενέργεια που έχουμε δώσει κι όλα όσα διαθέσαμε ή στερηθήκαμε για να πετύχουμε και τελικά, δεν.

Ακολουθεί τότε μια παρέλαση με θυμό, αποκαρδίωση, ντροπή, άγχος, απόγνωση. Το σημαντικότερο όμως και το πιο άσχημο που μπορεί κανείς να βιώσει είναι το να χάνει την όρεξη για να ξαναπροσπαθήσει. Είναι η περίπτωση που, εκτός του ότι δε θέλουμε να κάνουμε τίποτα για αρκετό χρονικό διάστημα, επιλέγουμε να μην προσπαθήσουμε ξανά και το ίδιο το εγχείρημά μας, ακόμη κι αν αποτελούσε στόχο ζωής.

Ωστόσο, μόλις περάσουμε στην αποδοχή του γεγονότος και με τη βοήθεια ενός κύκλου υποστήριξης που μας υπενθυμίζει τι ακριβώς αξίζουμε μπορούμε να γυρίσουμε το παιχνίδι παίρνοντας την απόφαση να προσπαθήσουμε ξανά για να πετύχουμε αυτή τη φορά. Καθ’ όλη τη διάρκεια της νέας προσπάθειας, πρέπει να μάθουμε να ισορροπούμε το πριν και το μετά των δράσεών μας. Γιατί, κάπως έτσι βάζουμε εμείς τρικλοποδιά στον εαυτό μας και κάνουμε τη ζωή μας πιο δύσκολη, με το να μην έχουμε σχέδιο βήτα. Ναι, αποτύχαμε, ναι λίγο πριν το τέλος, αλλά αυτό δε σημαίνει πως τη δεύτερη φορά πρέπει να γίνει το ίδιο. Πάμε για κάτι καλύτερο.

Μέσα στην όλη διαδικασία, οι φορές που θα έρθουμε πολύ κοντά στο να τα παρατήσουμε, ίσως είναι περισσότερες. Εκεί, θα πρέπει να παίρνουμε την απόστασή μας από το θέμα για να κάνουμε ανασκόπηση όλων των βημάτων μας από την αρχή έως τώρα, να επαναδιαπραγματευόμαστε στάδια και προτεραιότητες, να μπορούμε να πατήσουμε μια παύση και μετά να ξανατρέξουμε το πρόγραμμα.

Η ζωή χωρίς τις αποτυχίες και τα εμπόδια, δε θα είχε τόσο ενδιαφέρον, αυτό ίσως είναι που πρέπει επιτέλους, αντί απλώς να το λέμε, να το πιστέψουμε. Θα ήταν κάτι μονότονο, συνηθισμένο κι άχρωμο το να έρχονται όλα στο πιάτο. Όταν συμβαίνει μια αναποδιά, όσο βαριά κι να είναι, θα τη θυμόμαστε στο μέλλον και θα βλέπουμε τι ικανότητες αναπτύξαμε ξεπερνώντας τη. Θα βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από ένα καθρέπτη που θα μας κάνει να χαμογελάμε. Λίγη παραπάνω υπομονή, για τα καλύτερα.