Σπουδαίο να μπορεί αυτό που σε ζορίζει ταυτόχρονα να σε εμπνέει

Στην καθημερινότητά μας, όλοι ζητάμε να μπορούμε να φέρουμε εις πέρας κάποιες δεδομένες υποχρεώσεις, να κάνουμε κάποια βήματα για να μπορέσουμε να βάλουμε σε τάξη τη ζωή μας. Είναι σαν να τικάρουμε κάθε μέρα κάποια ζητούμενα στην προσωπική μας λίστα, κάνοντας με αυτόν τον τρόπο χώρο για τα υπόλοιπα. Ένας διαρκής κι επαναλαμβανόμενος κύκλος, που λαμβάνει χώρα ανεξάρτητα από τη διάθεση ή την αντοχή μας. Κι ενώ όλα προχωρούν γρήγορα, χωρίς να έχουμε καν επίγνωση της ταχύτητάς τους ορισμένες φορές, συνεχίζουμε στον ίδιο ρυθμό, χωρίς στάση, χωρίς παύση, παρά μόνο εκείνο το λιώσιμο κάθε βράδυ στον καναπέ μας, που μας επιτρέπει να σκεφτούμε το πώς θα ξεκινήσει η αυριανή μέρα.

Και πιεζόμαστε και τρέχουμε κι ανάσα δεν παίρνουμε με τη σκέψη και την ανάγκη, σε βάθος χρόνου, να δούμε τη ζωή μας να παίρνει τον δρόμο της. Να οραματιστούμε τους στόχους και τις ανάγκες μας μέχρι να πάρουν μορφή και να μας χαρίσουν τους καρπούς τους. Να εξελιχθούμε, να κάνουμε οικογένεια, μια σταθερή σχέση, να πάρουμε επιτέλους εκείνη του δουλειά που λαχταρούμε, να έρθει η προαγωγή, να στραφεί ο βίος μας προς την κατεύθυνση που, ίσως, ονειρευόμασταν ως παιδιά.

Κι ενώ κανείς θα έλεγε πως δεν είναι ζωή αυτή, καμιά φορά αυτή ακριβώς η στοχοπροσήλωση είναι που σε κρατάει στα λογικά σου για να μη σαλτάρεις από τους ρυθμούς του σήμερα. Γιατί είναι κι εκείνοι οι τύποι που πηγαίνουν αγκαλιά με την τάξη κι αυτό τους δίνει μια πιο καθαρή εικόνα των πραγμάτων, που κάνουν τον προγραμματισμό στοιχείο του χαρακτήρα τους κι αυτό τούς βοηθάει να βρίσκουν τη λύση εκεί που άλλοι βλέπουν πρόβλημα.

Συνήθως είναι οι χαλαροί τύποι- χαλαροί, όχι αδιάφοροι, έχει μεγάλη διαφορά. Είναι εκείνοι που δουλεύουν αρκετές ώρες την ημέρα, που έχουν φοβερή ικανότητα να προσαρμόζονται στο απρόοπτο, που θα κάνουν και το παραπάνω καμιά φορά, χωρίς να γκρινιάξουν ιδιαίτερα. Ωστόσο, το ότι δεν γκρινιάζουν, δε σημαίνει πως τα έχουν όλα λυμένα. Απλώς επιλέγουν να δώσουν αυτή την ενέργεια στις λύσεις κι όχι στο παράπονο· για να προλάβουμε κι εκείνους τους κακεντρεχείς που λένε πως οι ήρεμοι ή αισιόδοξοι άνθρωποι τα έχουν όλα λυμένα. Είναι οι άνθρωποι που τους ακούς να μιλούν για τις δυσκολίες, λες κι είναι παιχνίδι. Παιχνίδι που πρέπει να κερδίσουν, μια πρόκληση, όχι ένα βαρίδι που κάνει τη ζωή τους δυσβάσταχτη. Ίσως φανούν βαρετοί ή υπερβολικά τετράγωνοι, αλλά όταν κάποιος αποφασίσει να τους γνωρίσει, τότε βλέπει τον αληθινό τους χαρακτήρα. Και λέμε «επιλέξει», διότι η πρώτη εντύπωση, δεν είναι πάντα κι η σωστή.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που όταν τους ρωτήσεις πώς τα καταφέρνουν, τι κάνουν κι έχουν χώρο και για άλλα πράγματα δε θα πλέξουν το εγκώμιο του εαυτού τους, αλλά θα σου πουν τον τρόπο σκέψης τους και θα εστιάσουν στο πώς να βοηθήσουν εσένα. Δεν είναι βιαστικοί, είναι άτομα που προνοούν για να έχουν και που στρατηγικά επιλέγουν τις μάχες τους. Που γνωρίζουν πως σιγά- σιγά, όταν βλέπεις ότι κάτι που σκέφτεσαι αποδίδει, τότε αλλάζει κι όλη η φιλοσοφία της καθημερινότητας, ακόμα και της ύπαρξής μας κι αυτό μας οδηγεί σε πιο υγιή ψυχικά μονοπάτια. Είναι οι άνθρωποι που επενδύουν στη μελέτη, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Είναι πρακτικοί και δε βασίζονται ποτέ σε αερολογίες. Εδώ που τα λέμε, στη σημερινή εποχή, το να προχωρά κάποιος στην πράξη και να μη μένει μόνο στα λόγια, είναι κατόρθωμα, σε όποιον τομέα κι αν το ψάξουμε. «Αν δεν πάθεις, δε θα μάθεις», έλεγε η γιαγιά μου και το ίδιο κι εκείνοι.

Κάπως έτσι αξίζει να πηγαίνει κι η ζωή. Μια να πέφτουμε, δέκα να σηκωνόμαστε. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά το κλειδί είναι να βρούμε εκείνο το σύστημα που σε εμάς προσωπικά ταιριάζει. Να αφήσουμε εκτός κάθε «γιατί σε μένα θεέ μου». Να δαπανούμε τον χρόνο μας εκεί που νομίζουμε όντως ότι πρέπει. Γιατί τότε, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να μας φανεί χαμένος.