Η καθημερινότητά μας είναι άλλοτε δύσκολη, άλλοτε πιο εύκολη -ανάλογα και πώς το βλέπει κανείς. Πολλές φορές δεχόμαστε κριτική ακόμα και για τις ώρες που δουλεύουμε, οι οποίες για κάποιους που έχουν πολύ πιο γεμάτο πρόγραμμα ή περισσότερες υποχρεώσεις από εμάς δεν είναι αρκετές -και κάπως έτσι μας κάνουν να πιστεύουμε πως δε δικαιούμαστε να γκρινιάζουμε. Σε συζητήσεις με φίλους και γνωστούς είναι σαν να μπαίνουμε -θέλοντας και μη- σε έναν διαγωνισμό για να δούμε ποιος έχει να κάνει περισσότερα και ποιος έχει το «δικαίωμα» να παραπονιέται πιο πολύ για τη ζωή που κάνει.
Αυτό που δεν έχουμε κατανοήσει οι περισσότεροι είναι πως μπορεί οι δραστηριότητες να είναι πολλές ή λιγότερες, αλλά σημασία έχει και η ενέργεια που απαιτούν και η προσπάθεια που καταβάλλουμε. Καθένας μας κουράζεται και άραγε τι νόημα έχει να μπούμε σε μια διαδικασία να αποδείξουμε με μαθηματική ακρίβεια ποιος είναι πιο κουρασμένος απ’ τον άλλο και ποιος καταβάλλει τα μέγιστα;
Συχνά νιώθουμε την ανάγκη να μοιραστούμε με τους ανθρώπους γύρω μας όσα μας περιμένουν, το φορτωμένο πρόγραμμα και τα deadline μας, τις απαιτήσεις στη δουλειά, όχι για να μας βρούνε λύση, αλλά για να τα βγάλουμε από μέσα μας, να τα μοιραστούμε, να τα κάνουμε να μοιάζουν λιγότερο τραγικά απ’ ότι είναι -κι ας γκρινιάζουμε μονίμως ότι δεν προλαβαίνουμε. Όταν όμως βλέπουμε ότι οι γύρω μας δε μας κατανοούν, αλλά μας χρεώνουν ότι είμαστε μίζεροι, αναβλητικοί, ότι είναι όλα ρόδινα στρωμένα κι εμείς βρίσκουμε διαρκώς λόγους να τα κάνουμε να μοιάζουν τραγικά, τότε μπορεί να μη φταίμε εμείς, αλλά η έλλειψη κατανόησης, επικοινωνίας και η αρνητικότητα στις σχέσεις μας με τους συγκεκριμένους ανθρώπους.
Και κάπως έτσι μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο που δε μας κάνει καλό και γεμίζουμε απελπισία και νεύρα, διότι νιώθουμε ότι οι γύρω μας δε μας καταλαβαίνουν και δε μας στηρίζουν, όπως θα θέλαμε ή όπως αρμόζει σε κάθε περίσταση. Ενώ βρισκόμαστε σε αυτό το τέλμα, κάποια στιγμή αρχίζουμε να βλέπουμε πιο καθαρά τι συμβαίνει και η συνειδητοποίηση που μας χτυπά την πόρτα δεν είναι και πολύ ευχάριστη, διότι είναι η στιγμή που καταλαβαίνουμε ποιοι είναι εκείνοι που όντως βρίσκονται πλάι μας και μας στηρίζουν.
Απομακρύνοντας τις σχέσεις εκείνες που χαρακτηρίζονται από αρνητισμό, αρχίζουμε να ανασάνουμε και να διαχειριζόμαστε καταστάσεις καλύτερα και με περισσότερη ψυχραιμία. Η περίοδος προσαρμογής γενικά δεν είναι εύκολη, διότι μια τραυματική κατάσταση που συνεχίζει για χρόνια, δεν μπορεί να ξεπεραστεί εύκολα, εκτός αν δουλέψουμε εντατικά με τον εαυτό μας. Οι άνθρωποι που μας στηρίζουν πραγματικά, μας βοηθάνε να αγχωνόμαστε λιγότερο και να βλέπουμε τα πράγματα πιο αισιόδοξα.
Κι ας ξέρουμε πως είμαστε μόνοι στην πραγματικότητα σε ό,τι συμβαίνει, το να υπάρχουν εκείνα τα στηρίγματα που θα μας σηκώσουν και θα μας δώσουν ώθηση στις μέρες που έχουμε τις μαύρες μας είναι σημαντικό. Οφείλουμε να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και να πιστέψουμε στις ικανότητές μας. Καλό είναι όμως να πιστεύουμε και στους άλλους, γιατί υπάρχουν σχέσεις αληθινές που πραγματικά είναι ικανές να σε πάνε μπροστά και να σε βοηθήσουν να δεις τα πράγματα με περισσότερη αισιοδοξία. Αρκεί, βέβαια, να το θέλεις κι εσύ!
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
