Ξεκίνησα μαζί σου μ’ όλες τις σκέψεις μου φυλαγμένες, για να μην τις μάθεις ποτέ. Για να μη φανώ αδύναμη μπροστά σου, μ’ όλα τα θέλω μου τυπωμένα πάνω σου. Γνώριζα από την αρχή τι ακριβώς θα συμβεί ανάμεσά μας, αλλά το παρέβλεψα. Νόμιζα πως δε έβλεπα σωστά, πως σ’ έκρινα λάθος, πως η διαίσθησή μου σφάλει. Γιατί σκέφτηκα πως δεν μπορώ να ξέρω από την αρχή τι θα συμβεί. Κι όμως, αυτό ήταν και είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που έχω κάνει μέχρι τώρα.
Στην αρχή η σχέση μας ήταν ονειρική. Σχεδόν συνηθισμένη, όπως εκείνη που είχαν όλα τα ζευγάρια της ηλικίας μας. Ζούσαμε τον προσωρινό έρωτά μας με τα χίλια. Βόλτες, γέλια, σπιτόγατοι γεμάτοι έρωτα κι όνειρα. Μέχρι που όλα άρχισαν να φαίνονται λες και ξυπνήσαμε από τον ύπνο που είχαμε βυθιστεί και βρεθήκαμε στην πραγματικότητα. Ήμασταν τόσο διαφορετικοί, αλλά και τόσο ίδιοι. Κανείς δεν ήξερε πώς αισθανόμασταν πραγματικά. Όλα εκείνα που έβλεπα κάποτε και έλεγα πως δεν πείραζαν, τώρα μ’ ενοχλούσαν περισσότερο από το καθετί.
Σε ενοχλούσε που στα έλεγα, σ’ ενοχλούσαν όλα. Τα μηνύματά μου, οι κλήσεις μου, τα δώρα μου, το ενδιαφέρον μου για σένα. Οι διεκδικήσεις μου, ακόμα και η αδιαφορία μου. Σ’ ενοχλούσε ακόμα και η στήριξή μου σε θέματα που θα μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί. Τότε σκεφτόμουν, γιατί ήμασταν μαζί, αλλά τελικά με τον καιρό πήρα την απάντησή μου. Το κακό είναι που δεν το κατάλαβα νωρίτερα.
Πιωμένος ήσουν μού είπες, όταν πλησίασες την κοπέλα στο μπαρ, που την ήξερες από παλιά. Κατά τ’ άλλα «φίλη» ήταν. Εκείνη που σου έλεγα πως κάτι δεν πάει καλά μαζί της. Αλλά ήταν της φαντασίας μου, όπως έλεγες και ας πήγαινα εγώ να χάσω το μυαλό μου. Σ’ ενοχλούσαν οι ζήλιες μου έλεγες κι εγώ αναρωτιόμουν γιατί δεν έφευγες αφού όλα σε μενα σ’ ενοχλούσαν. Τεράστια η δική μου απορία για εμάς τους ερωτευμένους, αλλά και συχνή η δική σου τακτική για κάποιον που δεν έχει τα κότσια να πει πως έφταιξε ή ότι δεν πήγαινε άλλο.
Αφού λοιπόν εν τέλει «έμαθα», είπα να ρωτήσω, τουλάχιστον από ευγένεια, το τι ακριβώς είχε γίνει, αν και γνώριζα ήδη. Το αλκοόλ δεν είναι η λύση στα προβλήματά μας και στο συναισθηματικό μας χάσμα. Αλλά η έλλειψη επικοινωνίας που επέλεξες να έχουμε. Μετά από καιρό ήθελες να επιστρέψεις. Μετάνιωσες έλεγες. Μα πια ήταν αργά. Δεν έκατσα να σκάσω. Σου έκοψα κάθε επαφή. Και κάπως έτσι άφησα ένα μελανό σημείο της ζωής μου, πίσω μου.
Αποφάσισα να φύγω, όσο κι αν η προδοσία πονούσε πολύ περισσότερο από την αδιαφορία που έδειξες για τη σχέση μας. Πέρασα πολύ καιρό ψάχνοντας ξανά τον εαυτό μου, ώστε να βρω τα πατήματά μου. Αλλά η ιστορία μας, μου δίδαξε πολλά. Το να μην υποτιμώ αυτά που αισθάνομαι, έστω κι από την αρχή. Γνώρισα καλύτερα το τι ακριβώς αξίζω και έμαθα να το διεκδικώ και να μην το αφήνω στην άκρη για χάρη ενός έρωτα, ειδικά παροδικού. Πλέον, με δίδαξες το τι δεν αξίζω. Το τι δεν ψάχνω. Έγινα απαιτητική. Σχεδόν απόμακρη από την πραγματικότητα, όπως μου έλεγαν. Μόνο και μόνο επειδή ξέρω πια τι δε θέλω. Μου έλεγαν να χαμηλώσω τα στάνταρς μου για να μπορέσω να βρω τον έρωτα. Όμως δεν απογοητεύτηκα αυτή τη φορά.
Δεν άφηνα κανέναν να με ξεγελάσει πια. Διότι δεν ήθελα να φτάσω ξανά στο επίπεδό σου. Λένε πως στις σχέσεις φταίνε και οι δύο. Το δικό μου μερίδιο, το ανέλαβα. Εσύ μάθε να μη φορτώνεις τα δικά σου στο ποτό ή στην έκσταση της στιγμής. Πάντως σου οφείλω ένα ευχαριστώ τελικά, για το πολύ σημαντικό μάθημα που μου έδωσες.
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
