Σε πήγαν άλλοι σε λάθος δρόμο μα εσύ ήσουν φλώρος γιατί έμεινες εκεί

Από μικρή ηλικία ονειρευόμασταν το μέλλον. Πώς θα προχωρήσουμε. Τι θα θέλαμε να γίνουμε. Πώς θα μπορούσαμε να ικανοποιήσουμε τους γονείς μας για να πούμε με τον δικό μας τρόπο ευχαριστώ, είτε είναι μαζί μας, είτε όχι. Να κάνουμε όμως κι αυτό που αγαπάμε. Ίσως να προσπαθήσουμε να μπούμε σ’ αυτό τον χώρο για τον οποίον φτιαχτήκαμε με βάση τις φυσικές μας ικανότητες. Αυτές που δε χρειάζονται παραπάνω εξάσκηση για να πετύχεις κάτι. Είναι έμφυτες. Συχνά βέβαια φτάσαμε να δούμε πως γι’ αλλού αρχίσαμε κι αλλού καταλήξαμε. Γιατί όμως;

Μπορεί να είναι οι συνθήκες στις οποίες ενταχθήκαμε. Μας ανάγκασαν άμεσα ή έμμεσα. Όπως κι αν έχει, ίσως θεωρήσαμε πως παρεκκλίναμε. Μπορεί να το θελήσαμε κι εμείς οι ίδιοι για να δούμε τις αντοχές μας. Και κάπου εκεί χαθήκαμε μέσα στην αναζήτηση και δεν μπορέσαμε να γυρίσουμε πίσω. Μπορεί να λέγαμε πως είναι πολύ δύσκολο ή απλοϊκά γελοίο να καταφέρουμε αυτό που γεννηθήκαμε να κάνουμε. Μπορεί πάλι να μην ήταν τόσο «δημιουργικό» ή και με δυνατότητες καταξίωσης για το κοινωνικό μας περιβάλλον. Και μας έπεισαν γι’ αυτό. Τι γίνεται τώρα που χάσαμε το δρόμο; Πώς γυρνάμε πίσω; Πώς βρίσκουμε την ταμπέλα «έξοδος» με τόσους μονόδρομους και διασταυρώσεις που έχουμε συναντήσει μέχρι τώρα;

Μπορεί για μερικούς η απάντηση να είναι απλή θεωρητικά, αλλά είναι το ίδιο και στην πράξη; Το να τα παρατήσεις όλα και να κάνεις αυτό που γουστάρεις δεν είναι ποτέ απλό θέμα. Παίζουν πολλοί παράγοντες ρόλο. «Όσοι σκέφτονται πολύ, χάνουν αυτά που θα έπρεπε να αποκτήσουν, χάνουν την ουσία». Μα πώς μπορείς να τα φέρεις όλα τούμπα αν δε σκεφτείς τις συνέπειες; Μπορεί και να στέκει η φιλοσοφία αυτή που ακολουθεί κυρίως το ένστικτο, αλλά η πράξη πάντα διαφέρει από τη θεωρία. Κι αυτό γιατί ανάμεσά τους βρίσκεται η πραγματικότητα που πολλές φορές δεν είναι καθόλου όμορφη.

Βάλε όλα σου τα όνειρα σε μα λίστα. Ναι, ξέρω. Κλισέ, αλλά βοηθά αρκετά. Βλέπεις ό,τι έχεις ξεχάσει. Βλέπεις τις επιδιώξεις που είχες μικρός ή έστω τις ονειροπολήσεις που έχουμε όλοι για τα μεγάλα και ιδανικά που θα θέλαμε να πετύχουμε. Ξεκίνα και διάγραφε λοιπόν. Τι μπορείς να κάνεις γι’ αυτά; Να πάρεις μια γεύση ή να τα καταφέρεις σε όσα άφησες πίσω;

Για κάποια από αυτά μπορεί να χρειαστεί να αλλάξεις και χώρα, αλλά μπροστά σε αυτό τον μικρό κόσμο που ζούμε, τι έχεις να φοβάσαι; Οι εμπειρίες και οι γνώσεις είναι απαραίτητες σε όλες τις μορφές τους. Θα πεις τώρα «τι μας λες και ‘συ βρε Καραμήτρο», αλλά πρέπει να πετύχουμε κάτι από αυτά που θέλουμε, είναι σημαντικό και δεν το καταλαβαίνουμε πως πετάμε μία μία όλες μας τις επιδιώξεις λέγοντας πως δεν πειράζει. Μα χωρίς αυτές, τι μας μένει; Έτσι μόνο θα βρούμε τον δρόμο προς την επιστροφή στο μονοπάτι που είχαμε χαράξει εξ αρχής. Δεν είμαστε ο Κοντορεβιθούλης, να ρίξουμε τα ψίχουλα.

Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, ίσως δεν κάνουμε το βήμα και γυρίσουμε πίσω σε αυτά που ακούμε συνήθως από όλους τους ανθρώπους που το παίζουν (ή είναι) ψαγμένοι. «Ο μικρός σου εαυτός, θα ήταν περήφανος γι’ αυτό που είσαι σήμερα;» Όλοι θα το έχουμε αναρωτηθεί αυτό κάποια στιγμή. Μπορεί να την έχουμε έτοιμη την απάντηση. Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε, αφού πλέον έχουμε τη δυνατότητα ή τουλάχιστον την επιλογή να τα πραγματοποιήσουμε;

Τα παιδιά είναι αχόρταγα κι από αυτά πρέπει να εμπνεόμαστε κάθε που χάνουμε την όρεξή μας. Θέλουν σε μικρό χρονικό διάστημα, να μάθουν έναν κόσμο που, πρακτικά ποτέ, δε θα μάθουμε ολόκληρο. Έτσι θα είμαστε πάντα κι αυτό είναι το μυστικό για να βρούμε ξανά τον δρόμο μας προς αυτά που θέλουμε. Να κρατάμε πάντα πεινασμένο για εξερεύνηση το παιδί που κρύβεται βαθιά μέσα μας. Καιρός να το φέρνουμε στην επιφάνεια, λίγο πιο συχνά.