Συναίσθημα πιο δυνατό από κάθε άλλη επιθυμία

Ο έρωτας έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Κρύβεται στα απλά. Σου δημιουργεί ένα χαμόγελο από το πουθενά που δεν είναι εύκολο να κρύψεις. Ένα μειδίαμα που μένει εκεί και δεν μπορείς να φέρεις την έκφρασή του προσώπου σου στην καθημερινή του μορφή. Μπορεί να έρθει από έναν γνωστό. Από έναν άγνωστο που θέλεις να γίνει γνωστός σου. Το ενδιαφέρον του μόνο αρκεί. Είναι κάτι που μπορεί να σου λείπει και σε παρασέρνει μαζί του, σε μια άβυσσο από την οποία δε βγαίνεις. Διαρκεί όσο εσύ του επιτρέπεις. Καμιά φορά ξέρεις πως δε βγαίνει. Κι όμως, επιμένεις να φαντάζεσαι και να εξιδανικεύεις αυτό το κάτι που χρειάζεσαι. Να δίνεις μορφή προσωπική χωρίς να υφίσταται όντως. Κι ύστερα απογοητεύεσαι από την πραγματικότητα που έρχεται να σε ξυπνήσει. Να σου ανοίξει τα μάτια. Να σου πει ότι αυτό που έχεις φτιάξει, το τόσο τέλειο, είναι ατελές από άκρη σ’ άκρη.

Και τότε βγαίνεις ξανά στον έξω κόσμο κι επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη, βάζοντας για άλλη μια φορά τον εαυτό σου στη δική του λούπα- τη μάυρη τρύπα του αισθήματος χωρίς ανταπόκριση. Δε μαθαίνουμε ποτέ τελικά από τα λάθη μας. Είμαστε καταδικασμένοι να πιστεύουμε στο ίδιο πράγμα. Ο έρωτας τα κάνει όλα. Αυτός που τόσο τον αποφεύγουμε, αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε δίχως του. Είναι χαζό. Αντιφατικό. Αλλά και συνάμα αναγκαίο για να συνεχίσουμε να έχουμε ένα δυνατό χαμόγελο, σαν όπλο σε όλα αυτά τα σκοτάδια που έχει ο καθένας μέσα του. Έχουμε την ανάγκη να δίνουμε αγάπη. Σε άνθρωπο, σε κατοικίδιο, σε φυτό. Κάπου θέλεις να διοχετεύσεις αυτή την ενέργεια, σε κάτι που τελικά μπορεί να μην την αξίζει ή να μην τη χρειάζεται.

Κι έτσι, οι βαριές οι νύχτες καθώς πέφτουν, σε γεμίζουν με σκέψεις κι ερμηνείες που φοβάσαι να παραδεχτείς. Σε φιμώνουν, σε αγανακτούν καθώς σου λένε «δέξου το». Πώς να δεχτείς μια διδαχή του έρωτα που δεν πιστεύεις; Αρκεί μια στιγμή για να σου αποδείξει το αντίθετο; Για να σε πείσει και να σε κάνει να σκεφτείς πως, ναι, πρέπει να το αποδεχτείς; Αν με ρωτάς, ναι θα σου πω, αρκεί. Ένα κλικ στο νου και στις σκέψεις είναι το να πάρεις την απόφαση να κατεβάσεις άμυνες, πρέπει και θέλω. Κι ας είναι μετά από αυτό να συνεχίζεις να μετράς απώλειες. «Έρωτας είναι» θα λες, «δεν είχα άλλη επιλογή». Ναι, δεν είχες. Ποτέ δεν έχουμε.

Κάποιες νύχτες λάμπεις, ηρεμείς. Βλέπεις, ακούς και δε σε επηρεάζουν οι φωνές που μιλούν για το πώς πρέπει κανεις να ερωτεύεται. Κάθεσαι βυθισμένος στις σκέψεις σου, παίρνεις χαρτί και στιλό. Μαζεύεις όλα αυτά που θέλεις τόσο να φωνάξεις και παραδίνεσαι στη γραπτή σου ομολογία. Δε σε κρίνει κανείς- ποιος θα τολμούσε; Είναι σαν να ακούς τον εαυτό σου να απαγγέλει.

Κι όντως πάνω- κάτω, όλοι τις ίδιες ανησυχίες μοιραζόμαστε, αλλά άλλους βάζουμε μπροστά για να ανοίξουν τον δρόμο της δικής μας σκέψης. Ο έρωτας κάνει τη δουλειά και μιλάει για εμάς χωρίς εμάς, ακόμη κι αν στο τέλος λέει όλα τα λάθος πράγματα. Είναι παντού, κάποιες φορές ακόμη και στον αέρα που αναπνέεις. Γίνεται βαρύς αν δεν τον μοιράζεσαι κι ανάλαφρος όταν τον προσφέρεις. Δε σου αφήνει ποτέ επιλογή. Θα τον ζήσεις, θες δε θες. Γι’ αυτό κοίτα, όσο μπορείς, να τον απολαύσεις. Έτσι θα ξεγελαστεί κι αυτός μένοντας δίπλα σου λιγάκι ακόμη. Κι ας μη είναι για πάντα. «Έρωτας είναι» θα λες, «δεν είχε άλλη επιλογή».