«Ταξιδεύουμε για ρομαντισμό, ταξιδεύουμε για την αρχιτεκτονική και ταξιδεύουμε για να χαθούμε» Ray Bradbury
Όπως προσπαθούμε να εξηγήσουμε τον έρωτα και να βρούμε λύσεις ή αλλιώς «μεθοδολογίες», για το πώς να μπούμε ξανά στο παιχνίδι ή πώς να τον διαχειριστούμε, έτσι κάνουμε και με τον χωρισμό. Μόνο που αυτό το κεφάλαιο είναι αρκετά πιο περίπλοκο, τις περισσότερες φορές, με πιο δυνατό σημείο το αίσθημα του πόνου. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, όταν χωρίζουμε, βιώνουμε μια αρκετά μεγάλη απώλεια. Γιατί, ουσιαστικά αποχωριζόμαστε κάποιον που έχουμε αγαπήσει, τον θεωρούμε δικό μας άνθρωπο κι έχουμε μοιραστεί τις πιο σημαντικές μας στιγμές μαζί του. Χάνουμε -μ’ έναν διαφορετικό τρόπο- από τη ζωή μας κάποιον που αγαπάμε.
Άλλωστε όπως λένε, ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος.
Όμως, υπάρχουν πολλές ιδέες για το πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε έναν χωρισμό και πώς μπορούμε να πονέσουμε όσο γίνεται λιγότερο, μέχρι να περάσουμε στην αποδοχή του γεγονότος. Οι περισσότερες λύσεις από αυτές γνωστές. Αλλάζουμε εμφάνιση, δεχόμαστε όλο και περισσότερες ιδέες για αυτοβελτίωση και γενικά προσπαθούμε να βρούμε τον εαυτό μας, μέσω των αγαπημένων μας δραστηριοτήτων. Ακούμε Πλούταρχο, Καρρά και Βέρτη, πίνουμε πολλά ποτά, ρίχνουμε και κανένα χορό άμα λάχει και την επόμενη μέρα κλαίμε ξανά σε φίλους και συγγενείς.
Στους περισσότερους ανθρώπους όμως -αν όχι σε όλους-, αρέσει η περιπέτεια, τα ταξίδια, η εξερεύνηση γενικότερα. Αλλά, ας πούμε και του στραβού το δίκιο, δεν έχουμε κοιτάξει, τόσο σοβαρά να «γιατρευτούμε» μέσα από τα ταξίδια. Χρησιμοποιούμε πιο εύκολες λύσεις. Τα ταξίδια προϋποθέτουν κι άλλα πράγματα, όπως χρόνο και χρήματα -και στους περισσότερους δεν περισσεύει τίποτα από τα δύο. Γιατί, αυτός που θέλει, μπορεί τα πάντα.
Θα πρέπει λοιπόν να δούμε και λίγο τα ταξίδια ως ένα αρκετά δυνατό μέσω για να ξεπεράσουμε έναν χωρισμό. Γιατί τα ταξίδια προσδίδουν μια άλλη οπτική γωνία στα πράγματα. Το να ταξιδεύουμε μόνοι μας στο εξωτερικό, είναι ναι μεν μια μοναχική πράξη, αλλά είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση. Τα ταξίδια διευρύνουν τους ορίζοντές μας, μας θυμίζουν πως ο κόσμος γυρνάει ακόμα, πως οι ομορφιές του δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ. Μας θυμίζουν πως κάθε δυσκολία περνάει κι ότι ο άνθρωπος -όπως κάθε κουλτούρα- εξελίσσεται κι αυτός.
Άλλωστε αν ταξιδεύουμε μόνοι, πηγαίνουμε παντού χωρίς να ρωτήσουμε κανέναν αν συμφωνεί κι αν είναι του γούστου του. Γνωρίζουμε καλύτερα τα όριά μας και γνωρίζουμε περισσότερο κόσμο -που είναι τελείως έξω από τα νερά μας. Γνωρίζουμε διαφορετικά έθιμα και γεύσεις, άλλους τρόπους σκέψης, άλλες απόψεις για θέματα παντός τύπου. Γενικά, έχει το δικό του σασπένς το κάθε ταξίδι, πόσο μάλλον το μοναχικό.
Γιατί η χαρά και η πραγματική δράση, δεν έρχεται πηγαίνοντας στα προφανή, αλλά στα αζήτητα.
Εκεί που συναναστρεφόμαστε με νέο κόσμο, εκεί που δεν έχουμε χρόνο να σκεφτούμε κάτι πέρα από τη μοναδικότητα της στιγμής που βιώνουμε. Κι αυτές τις στιγμές τις εκτιμάς περισσότερο καμιά φορά όταν δεν τις μοιράζεσαι, όχι γιατί η ανθρώπινη συντροφιά δεν είναι υπέροχη, αλλά γιατί εκείνη την ώρα, το τοπίο, η ανάσα σου κι η βαλίτσα σου είναι όλα όσα έχεις.
Εκεί είναι που αντιμετωπίζουμε τους φόβους μας, ειδικότερα της μοναξιάς που μπορεί να αισθανθούμε, γιατί μένουμε μόνοι με τις σκέψεις μας. Μπορεί να αισθανόμαστε ότι θα περάσουμε πιο δύσκολα το χωρισμό, αφού έχουμε φύγει από τη χώρα και είμαστε μόνοι κάπου ξένα, αλλά δεν είναι έτσι. Μέσα από την κουλτούρα του κάθε κόσμου, μπορούμε να δούμε και την άποψη ή τις τελετουργίες που είχαν για τον έρωτα. Μπορούμε να μάθουμε μέσα από αυτά πώς να διαχειριζόμαστε την απώλεια του αγαπημένου μας προσώπου και πώς να «θάβουμε» κάθε ανάμνηση για να μπορέσουμε στη συνέχεια να την αποδεχτούμε και να αφήσουμε τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Έχει αρκετή δουλειά, γιατί είναι μια ουσιαστική επεξεργασία του εσωτερικού μας κόσμου αλλά εκεί δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη συνειδητοποίηση. Εκεί είναι, ή τώρα ή ποτέ.
Φεύγουμε από τα συνηθισμένα και προχωράμε σε μια καινούρια εμπειρία. Μπορεί οι αναστολές ή οι σκέψεις για μια τέτοια δραστική κίνηση να είναι πολλές, αλλά στο τέλος αποτελεί όλο μας το είναι. Γιατί έτσι μπορούμε να χτιστούμε από την αρχή. Γιατί δεν μπορούμε να αποφύγουμε αυτό που τόσο θέλουμε να ξεχάσουμε. Είναι σκληρό, αλλά αποτελεσματικό. Και γυρίζοντας πια με νέο αέρα και νέες εμπειρίες, κοιτάζουμε το παρελθόν και μένει μόνο μια γλυκόπικρη γεύση.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
