Από τότε που ήμασταν μικροί είχαμε στη ζωή μας κάτι σταθερό: τη μάθηση. Ξυπνούσαμε το πρωί, προσπαθούσαμε να ξεπεράσουμε τη νύστα, να σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι και να πάμε σχολείο. Δραστηριότητες, παιχνίδια, γκρίνια και διάβασμα συμπεριλαμβάνονταν στην καθημερινή μας ρουτίνα. Στο σχολείο πηγαίναμε περισσότερο για την παρέα, το παιχνίδι και τις σκανταλιές που μπορούσαμε να κάνουμε στο διάλειμμα, αλλά και κατά την ώρα του μαθήματος, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αμελούσαμε τη μελέτη.
Καθώς μεγαλώναμε, οι δραστηριότητες και οι υποχρεώσεις συνεχώς αυξάνονταν, καμιά φορά με ταχύτατους ρυθμούς κι έτσι δεν αργήσαμε να περάσουμε από την παιδική ηλικία στην εφηβική. Άλλα μυαλά, άλλες γνώσεις και επιθυμίες, μας βοήθησαν να χτίσουμε τα όνειρά μας και να βάλουμε στόχους. Το λύκειο ήταν ο τελευταίος σταθμός πριν τη μεγάλη (για μερικούς) απόφαση. Τι θα κάνουμε στη ζωή μας; Πώς θα πορευτούμε από εδώ και πέρα; Πως έχουμε στο μυαλό μας το μέλλον μας;
Η εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν μπορεί να πει κανείς πως είναι εύκολη. Όταν καταφέρνουμε να περάσουμε στη σχολή της επιθυμίας μας, νιώθουμε πως οι κόποι μας αρχίζουν και δικαιώνονται. Και μετά, φτου κι απ’ την αρχή. Σημειώσεις, μαθήματα, εργαστήρια, ενώ παράλληλα προετοιμαζόμαστε για την εξεταστική. Η εξεταστική είναι μια περίοδος που σε κανέναν δε μένει αξέχαστη από τα φοιτητικά του χρόνια.
Όσο τα χρόνια περνούν, πλησιάζουμε στον πολυπόθητο στόχο που δεν είναι άλλος από το πτυχίο. Πρόκειται για το τέλος μια μεγάλης περιόδου της ζωής μας, στη διάρκεια της οποίας καταφέραμε να μάθουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να δούμε τι είμαστε ικανοί να κάνουμε και τι μας αρέσει πραγματικά. Είναι η περίοδος που αρχίζουμε και διαμορφώνουμε ολοκληρωτικά τον χαρακτήρα μας για να βγούμε στην αγορά εργασίας.
Έρχεται λοιπόν εκείνη η μέρα που επιτέλους παίρνουμε το χαρτί που γράφει το όνομά μας και το αντικείμενο στο οποίο είμαστε εξιδεικευμένοι. Δεν μπορεί να πει κανείς πως τα συναισθήματα είναι ξεκάθαρα εκείνη τη στιγμή. Το μόνο σίγουρο είναι πως νιώθει κανείς ανακουφισμένος από την όλη διαδικασία. Όταν συνειδητοποιείς πως έχεις φτάσει στο τέλος και παίρνεις πτυχίο, τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Από τη μια χαίρεσαι που πλέον μπορείς να προχωρήσεις παρακάτω κι απ’ την άλλη νοσταλγείς ήδη τις μέρες που πέρασαν. Μια καθημερινότητα χάνεται. Μια ρουτίνα χρόνων αλλάζει για να γίνει κάτι άλλο που κανείς δεν ξέρει ακόμα τι. Μερικές φορές η αβεβαιότητα χτυπά την πόρτα, αλλά εκείνη την ώρα δε μας νοιάζει και πολύ. Βρισκόμαστε σε φάση που δεν ξέρουμε πώς να νιώσουμε. Είναι η πρώτη φορά που τα συναισθήματα συσσωρεύονται, αλλά αυτό δε μας προκαλεί πανικό.
Το μόνο βέβαιο είναι πως τώρα αρχίζει το καλό. Όταν πλέον οι σπουδές έχουν τελειώσει και το βάρος έχει φύγει από πάνω μας, μπορούμε να δούμε με καθαρή ματιά πώς μπορούμε να συνεχίσουμε. Άλλοι θέλουν να συνεχίσουν κάνοντας κάποιο μεταπτυχιακό και άλλοι να πιάσουν απευθείας δουλειά στο αντικείμενο. Μερικοί θέλουν να ασχοληθούν με άλλους τομείς, έχοντας έτσι τη δυνατότητα να δοκιμάσουν κι άλλα πράγματα.
Η ημέρα που παίρνει κανείς πτυχίο σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας πορείας, διώχνοντας την πίεση τόσων ετών. Μπορεί για άλλους αυτή η μέρα να αργεί, ενώ για κάποιους να είναι κοντά ή να έχει ήδη φτάσει. Είναι μια μέρα μοναδική που πρέπει όλοι να περάσουν με αγαπημένα πρόσωπα που στηρίζουν τις προσπάθειές τους. Αξίζει να θυμόμαστε αυτή τη μέρα. Μπορεί κάποτε να λέγαμε πως η μέρα αυτή αργεί ακόμα, αλλά με επιμονή και κόπο, τα καταφέραμε. Η μέρα αυτή μοιάζει με φλας μπακ στη φοιτητική και τη μαθησιακή μας πορεία. Είναι η μέρα που μπορούμε να πούμε πως τα όνειρα μπορούν τελικά να γίνουν πραγματικότητα.
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
