Απάλευτο να πλησιάζεις συναδέλφους και να τρως πόρτα

Πολλά είναι εκείνα που μας απασχολούν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Μπορεί να είναι προσωπικά, μπορεί όχι, αλλά όσο καλά κι αν μπορούμε να τα διαχειριστούμε, η εργασία μας καταφέρνει και παραμένει σταθερός μπελάς. Αυτό συμβαίνει διότι καταναλώνουμε τις περισσότερες ώρες της ημέρας μας, σε έναν χώρο μαζί με άλλα άτομα, που κατά πάσα πιθανότητα δεν ταιριάζουμε κιόλας, προσπαθώντας να φτάσουμε σε έναν στόχο που μάς έχουν θέσει κάποιοι άλλοι, κι ενδεχομένως να μην τον πιστεύουμε και προσωπικά.

Οι σχέσεις μέσα στον εργασιακό χώρο είναι πολύπλευρες, αλλά είναι απαραίτητο να είμαστε προσεκτικοί κι αφοσιωμένοι στην επίτευξη των προσωπικών μας στόχων. Γιατί έχουμε έρθει σε αυτή τη δουλειά; Τι θέλουμε να κερδίσουμε; Θα μείνουμε για πολύ ή είμαστε περαστικοί; Μας αφορά η κουλτούρα της επιχείρησης που εργαζόμαστε; Σαφώς είναι σημαντικό να διατηρούμε ένα θετικό κλίμα μεταξύ μας, καθώς αυτό μας παρέχει τη δυνατότητα να εργαζόμαστε αποτελεσματικά και να παραμένουμε ευχαριστημένοι χωρίς να φτάσουμε στο “παραιτούμαι” ή στο “απολύεσαι”. Κι είναι πολλές οι φορές που το μη υγιές κλίμα σε μια δουλειά πιάνει επίπεδα κορυφής, τόσο που έχει αντίκτυπο στην ψυχική μας υγεία. Και ποιος θέλει να δουλεύει ενώ είναι στα πρόθυρα της τρέλας;

Για να διασφαλίσουμε μια υγιή κι αρμονική συνεργασία, προσπαθούμε να δημιουργούμε ευκαιρίες για να έρθουμε πιο κοντά. Πράγμα που είναι απλό να κάνεις όταν συμπαθείς κάποιον, μα όταν αυτό δε συμβαίνει είναι μια πραγματικά μεγάλη υπέρβαση. Έξοδοι για φαγητό ή ποτό, καφές, ή ακόμη και κοινά γεύματα στον χώρο εργασίας, αποτελούν μικρές κινήσεις κοινωνικοποίησης για να γίνει  δουλειά υποφερτή. Εκτός κι αν βρίσκεις τοίχο. Σε περίπτωση που υπάρχει αντίσταση ή αδιαφορία από μεριάς συναδέλφων, ή το συζητάς, ή το παρατάς.

Το να προσφέρονται οι συνάδελφοι για κοινές δραστηριότητες είναι ένα θετικό βήμα για την καλύτερη ενσωμάτωση και τη δημιουργία ενός ενιαίου πνεύματος συνεργασίας. Εάν, παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ανεπάρκεια συμμετοχής, σημαίνει ότι ορισμένοι ίσως δεν αντιλαμβάνονται τη σημασία της συνεργασίας και του απλού διαλόγου, μιας βασικής καλής σχέσης στη δουλειά. Καλό είναι κι αυτό, αν το σκεφτείς διαφορετικά, διότι έτσι, παίρνουμε κι εμείς το πράσινο φως να έχουμε μια αρκετά τυπική αντιμετώπιση μέσα στον χώρο εργασίας, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως μπορούμε να έχουμε μια πιο επιθετική ή αμυντική συμπεριφορά. Κρυώνουμε με τις ευλογίες τους κι ο καθένας στο γραφείο του. Είναι ένα ευχάριστο περιβάλλον αυτό για να δουλεύεις; Σίγουρα όχι, μα είναι καλύτερο από το να σπάνε τα νεύρα σου σε καθημερινό επίπεδο.

Είσαι με τόσους ανθρώπους μαζί, παραπάνω από οκτώ ώρες κάποιες φορές, μέσα στη μέρα σου. Μπορεί να μη θέλει κάποιος να γίνει φίλος με τον άλλον, αν και τουλάχιστον έναν καφέ μαζί, μπορείτε να πιείτε. Κι είναι κατανοητό να σου πέφτει ορισμένες φορές  λίγο βαρύ, το να τρως χυλόπιτες στη δουλειά. Οι πιο συναισθηματικοί χαρακτήρες, νιώθουν πως πρέπει να αλλάξουν και χώρο εργασίας, γιατί «δεν κολλάνε», ενώ αυτό μπορεί και να μην ισχύει. Διότι αυτό που ισχύει είναι πως, καλώς ή κακώς, δεν έχουν όλοι ανάγκη να κάνουν φίλους στη δουλειά και δεν επενδύουν όλοι στον χώρο που εργάζονται με τον ίδιο τρόπο.

Γενικά, μια θετική αντιμετώπιση από και προς όλους μας τους συναδέλφους, καλό είναι να υπάρχει. Το να γίνεται η ζωή κάποιου κόλαση, για παράδειγμα, με το που πατήσει το πόδι του στη δουλειά, δεν είναι και το πιο ευγενικό πράγμα που μπορεί να γίνει. Στην τελική, όλοι εκείνοι οι «συνάδελφοι» που το έκαναν αυτό, τι κέρδισαν τελικά; Αν δεν τίθεται θέμα οριοθέτησης μα ανταγωνισμού, αργά η γρήγορα χάνουν και οι ίδιοι τη θέση τους σε αυτό που «ύπουλα» έχτισαν.

Σε ένα πεδίο μάχης όπως είναι ο χώρος εργασίας, με τόσους ανταγωνιστές κάθε μέρα, χρειάζεσαι να μπορείς να πιεις έναν καφέ με μια ψυχή που θα σε καταλάβει. Κι αυτό είναι ανθρώπινο, όσο και το να στο αρνηθεί. Ίσως αν το βλέπαμε τόσο απλά, να μας βοηθούσε να μην το παίρνουμε τόσο βαριά.