Όταν μας εκφοβίζουν εκείνοι που κανονικά θα έπρεπε να μας προστατεύουν

Κατά τη διάρκεια της ζωής μας, γεμίζουμε από εμπειρίες. Άλλες είναι καλές, άλλες πάλι όχι και τόσο, άλλες είναι τελείως για κλάματα. Μέσα στις εμπειρίες αυτές, έχουμε βιώσει κι αρκετά πράγματα που θα λέγαμε πως έχουν αφήσει ένα κατακάθι μέσα μας. Αυτό το κατακάθι, μπορεί να λέγεται απιστία, προδοσία, εξευτελισμός, ακόμα και πιο βαριά πράγματα, όπως η παρενόχληση ή ο εκφοβισμός που γίνονται ακόμα πιο σκληρά και βίαια, όταν προέρχονται από τους δικούς σου ανθρώπους. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η συγκεκριμένη εμπειρία είναι μια από τις μεγαλύτερες πληγές που μπορεί να γίνει πάνω σ’ ένα άτομο. Διότι, δεν είναι μόνο το ζήτημα του καθαρού πόνου, αλλά και της προδοσίας από άτομα που πιστεύαμε πως δε θα μας έκαναν ποτέ κακό.

Ο εκφοβισμός, εκ φύσεως, έχει πολλά στάδια. Μερικά από αυτά, τα έχουμε βιώσει όλοι από την παιδική μας ηλικία, αλλά με πιο «φιλικές» διαθέσεις. Από τους γονείς που λέγανε πως «θα φύγουμε άμα δεν ηρεμήσεις», μέχρι το «θα το πω στη μαμά» των αδερφών μας. Δεν είναι καθόλου δύσκολο και καθόλου απίθανο, οι συνθήκες αυτές να γέννησαν τους νταήδες στο σχολείο, που δημιούργησαν τα δικά τους θύματα σχολικού εκφοβισμού. Οι ίδιοι που αργότερα μετέφεραν αυτόν τον θυμό και στις σχέσεις τους, εκβιάζοντας για να λάβουν όσα θέλουν ή στη δουλειά τους, κάνοντας τους συνεργάτες τους να υποφέρουν. Διότι, αυτές οι εκ πρώτης μικρές απειλές, γίνονται τέρατα και θεριεύουν καθώς μπαίνουν στην εξίσωση πιο σοβαρά ζητήματα, όσο μεγαλώνουμε. Κι όταν έρχονται από ένα πρόσωπο που γνωρίζουμε, δεν αντέχονται. Όταν εκείνο το «μην το πεις στη μαμά, θα γίνουν χειρότερα τα πράγματα», γίνεται «μην το πεις πουθενά, γιατί θα χάσω την ψυχραιμία μου» και καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι κρύβει από πίσω αυτή η φράση, χωρίς ποτέ να ειπωθεί. Κι αντί να σταματά, ο εκφοβισμός αυτός όλο και συνεχίζεται, γιατί αφήνουμε εκείνους που αγαπάμε, να μας πληγώνουν περισσότερο-νόμος.

Όταν σε εκφοβίζουν δικοί σου άνθρωποι, που κανονικά θα έπρεπε να σε προστατεύσουν, ή εξαφανίζεσαι και ρίχνεις μαύρη πέτρα πίσω σου, ή ζεις μέσα στη βία ελπίζοντας πως κάποια στιγμή απλά θα τελειώσει το μαρτύριο που ζεις. Μπορεί να ακούγονται όλα αυτά περίεργα ή ακόμα και υπερβολικά, αλλά είναι μια πραγματικότητα. Σαφώς κι οι σχέσεις είναι εντελώς σάπιες, όπως κι η εμπιστοσύνη κι αυτό που κρατάει τον δεσμό είναι ο φόβος. Και για εκείνους που τον βιώνουν, είναι μια αρκετά μεγάλη ήττα, αφού τα χτυπήματα έρχονται από πολλές πλευρές.

Η πραγματικότητα είναι πως για να αντιμετωπίσει κανείς τον εκφοβισμό από δικούς του ανθρώπους, είναι αναγκαίο να τους εκμηδενίσει μέσα του. Να αφαιρέσει την εξουσία τους στο μυαλό του κι έπειτα, πρακτικά, να οργανώσει το σχέδιο εξόδου του από τη μη υγιή αυτή συνθήκη. Κι όσο σκληρό κι αν είναι να πρέπει να διαγράψεις αυτούς για τους οποίους νοιάζεσαι, άλλο τόσο απάνθρωπο είναι να μένεις πλάι τους ενώ τους φοβάσαι. Δεν είναι ποτέ κακό να προσπαθήσουμε για έναν ελεύθερο εαυτό, σε έναν καλύτερο περίγυρο από αυτόν που εξ αρχής βρεθήκαμε τυχαία. Κι αν έχουμε στο μυαλό μας πως χρειάζεται να ζούμε με τον φόβο πως δε θα μας αποδεχτούν αν δεν κάνουμε όσα μας ζητάνε, τότε ίσως ήρθε ο καιρός να αποφασίσουμε πως εξ αρχής δε θα έπρεπε καν να μπούμε σε αυτό το δίλημμα. Κι άπαξ αυτό συμβεί, όλα θα πάρουν τον δρόμο τους.