Μες στις ερωτικές και προσωπικές μας σχέσεις, αναρωτιόμαστε πολλές φορές πώς μπορούμε να οδηγήσουμε τον άλλον στο να μας θέλει περισσότερο, πώς να είναι ευχαριστημένος ή πώς γενικά να αντιμετωπίσουμε και να ικανοποιήσουμε όλες τις προσωπικές του ανάγκες.
Πολλές φορές, για να ικανοποιήσουμε το ταίρι μας, ξεχνούμε τον ίδιο μας τον εαυτό, τις δικές μας ανάγκες και τα προσωπικά μας θέλω, κι αυτό το σημείο της σχέσης είναι ίσως, το πιο «άσχημο», το πιο θλιβερό.
Είναι το μέρος της σχέσης το οποίο δεν έχουμε χειριστεί και τόσο σωστά. Και κάπως έτσι οι ισορροπίες μεταξύ μας χάνονται, οδηγώντας μας να δίνουμε όλο και παραπάνω, σε σημείο που ο άλλος πνίγεται κι εμείς αδειάζουμε. Φυσικά μπορεί να μας έχει συμβεί και το ανάποδο. Να αισθανόμαστε πολύ καταπιεσμένοι μες στη σχέση μας, επειδή το ταίρι μας ζητά τη σημασία, στο ίδιο επίπεδο που τη δίνει.
Όμως, ξεχνάμε έναν παράγοντα όταν κρίνουμε μια τέτοια κατάσταση, τη θέληση. Όντως θέλουμε να είμαστε με τον άλλον ή έχουμε ξενερώσει μαζί του; Μήπως έχουμε «πνιγεί» μες στη δική μας καθημερινότητα και στις δικές μας ανάγκες απέναντι σε εργασία κι οικογένεια;
Γιατί στο τέλος παρατηρούμε πως όσα και να δίνουμε, αν ο άλλος δεν ενδιαφέρεται το ίδιο ή έχει κουραστεί, αν δεν του ταιριάζουν αυτά που του δίνεις, όσα κι αν είναι, χάνεται η ισορροπία και φεύγει.
Κι όσο αυτή η ανισορροπία μεγαλώνει κι η απόσταση ανάμεσά μας θεριεύει, παίρνουν θέση τα παράπονα, η γκρίνια, ίσως και μια μορφή ζήλιας μεταξύ μας. Γιατί ο άλλος, όταν βρίσκεται σε τέτοιου είδους απόσταση, επιλέγει να δώσει τον περισσότερο διαθέσιμο χρόνο του κάπου αλλού. Αυτό το κάπου αλλού εμάς δε μας αρέσει, επειδή μειώνει το χρόνο που περνάμε μαζί του, επειδή μας αξίζει κάτι περισσότερο -τόσα δώσαμε.
Έτσι, φτάνουμε να βιώνουμε την αίσθηση της συναισθηματικής απώλειας, όπως εκείνης του χωρισμού. Και τότε είναι που σκεφτόμαστε πιο καθαρά, με περισσότερη λογική και λιγότερη ψυχή. Η απόσταση που έχουμε πάρει από τον άλλον, μας βοηθά να καταλάβουμε αν όντως είναι για εμάς αυτός που έχουμε απέναντί μας. Γιατί αν η απάντηση είναι «όχι», ό,τι και να δώσουμε στον άλλον για να καλύψουμε τις ανάγκες του, τα κενά του και γενικά να παίξουμε τον δικό μας «ρόλο» μες στη σχέση, το άτομό μας, δεν καλύπτεται, δε γεμίζει.
Ίσως χρειάζεται αυτά που του προσφέρουμε από κάποιον άλλον, ίσως χρειάζεται τα ίδια ακριβώς πράγματα σε άλλη χρονική στιγμή. Πολλά μπορούν να παίζονται αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε να διαδραματιστούν μπροστά μας.
Κι εν τέλει, αν είχαμε το θάρρος να παραδεχτούμε ό,τι σκεφτόμαστε κι ό,τι μας συμβαίνει σε σχέση με τα συναισθήματά μας ή τις σκέψεις μας μέσα σε μια σχέση, μπορεί να πληγωνόμασταν, αλλά θα είχαμε πιο θετικά αποτελέσματα και λιγότερο πληγωμένους ανθρώπους. Θα μπορούσαμε να ισορροπήσουμε καλύτερα την κατάσταση, την απόσταση, τα συναισθηματικά«πάρε-δώσε».
Όταν παραδεχόμαστε αυτά που πιστεύουμε, αυτά που νιώθουμε, εκφράζοντάς τα με διακριτικούς τρόπους και σεβασμό, μας καθιστά πρώτα απ’ όλα εντάξει με εμάς, με το είναι μας. Αυτή η εσωτερική αύρα, μπορεί να περάσει και στους άλλους. Γιατί μπορεί έτσι να πληγωνόμαστε προσωρινά -γιατί η αλήθεια πάντα πληγώνει- αλλά είναι κι αυτό που σε ηρεμεί μακροπρόθεσμα. Δε μένει εκεί για χρόνια ολόκληρα να μας αφήνει να αναρωτιόμαστε για έναν σύντροφο, μια φιλία ή μια δουλειά. Γινόμαστε πιο γαλήνιοι όταν τη στηρίζουμε την αλήθεια, γιατί η ίδια είναι η ευκαιρία μας «ναι, έσφαλα, αλλά είμαι εντάξει με αυτό», «πέρασα καλά που έδωσα κι ας μην πήρα πίσω, κέρδισα μαθήματα», «ας προχωρήσω».
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
