Οι σχέσεις, σ’ όλα τους τα είδη -οικογενειακές, ερωτικές, φιλικές, εργασιακές- και σε όλα τους τα επίπεδα -χαμηλό, μέτριο, υψηλό- παρέχουν στον άνθρωπο δύναμη, αγάπη, υποστήριξη. Κι όποιες κι αν είναι αυτές λοιπόν, εμπεριέχουν σίγουρα εκδηλώσεις αγάπης, ενδιαφέροντος, θέλησης. Οι εκδηλώσεις αυτές γίνονται είτε μέσω πράξεων, είτε με τα λόγια. Και στην περίπτωση που ο άλλος εκδηλώνει το ενδιαφέρον του ή την εκτίμησή του με πράξεις, βλέπουμε έναν άλλο τρόπο συμπεριφοράς, πιο γλυκό, πιο άμεσο. Και δυστυχώς ενώ βλέπουμε όλο αυτό το ενδιαφέρον, το θεωρούμε δεδομένο, δεν το τιμάμε αρκετά, δεν το γιορτάζουμε. Κι όλα αυτά που βλέπουμε ή αγνοούμε επιδεικτικά εξ αρχής, γίνονται αυτά που κλαίμε και ζητάμε πίσω σαν μωρά παιδιά, όταν σταματάν να μας τα παρέχουν.
Θεωρούμε δεδομένη λοιπόν τη γλυκιά καλημέρα, το χρόνο γα ταινία κάθε βράδυ, τα λουλούδια κάθε πρώτη Κυριακή του μήνα κι ό,τι άλλο κάνει κάποιο άτομο που μας αγαπάει. Τα καταπίνουμε αμάσητα και τα συνοδεύουμε μ’ ένα ξερό ευχαριστώ, να κόψουμε εμείς έστω ένα λουλούδι και να το προσφέρουμε, ούτε για αστείο. Παίρνουμε τόσα πολλά, δίνουμε τόσο λίγα και δε δείχνουμε καν μια κάποια ευγνωμοσύνη. Με αυτόν τον τρόπο έχουμε συνηθίσει σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο τον άλλον. Και όταν μετά, εκείνος αποφασίσει να σταματήσει αυτή τη ροή και να δημιουργήσει έναν καινούριο μοτίβο, δικαιότερο, υπάρχουν αντιδράσεις. Εκεί είναι που φαίνεται πως έχουμε πάρει ως δεδομένο, αυτό το κάτι που μας έδωσε από καρδιάς. Κι οι υποψίες του επιβεβαιώνονται και σπάζεται κι έχει δίκιο· και δε θέλει πια να δώσει.
Εμάς από την άλλη, δε μας αρέσει να μας παίρνουν κάτι πίσω, το θεωρήσαμε δικό μας όταν το πρωτοείδαμε στα χέρια μας και το καταχραστήκαμε. Με τη ρήξη όμως με το άλλο άτομο, είναι μια συνήθεια που σιγά-σιγά πρέπει να κοπεί κι ας μας πονάει. Γιατί τώρα, όντως μας πονάει. Αφού όπως και να το κάνουμε, όσο κι αν λέμε πως το έντονο ενδιαφέρον είναι «παιδιακίστικο» ή «υπερβολικό», τα θέλουμε τα χάδια μας, την προσοχή μας, τα φιλιά και τα λουλούδια μας,
Το θέμα όμως είναι πως στην αρχή, αντί να δούμε τη γενική εικόνα και να αντιληφθούμε πως έχουμε την προσοχή που χρειάζεται ένας άνθρωπος μες στις ανθρώπινες σχέσεις, δεν την εκτιμάμε. Τη σνομπάρουμε, τη βαριόμαστε, την τσαλαπατάμε καμιά φορά, γελάμε μαζί της, την ξανά πλησιάζουμε όταν την έχουμε ανάγκη και μετά ξανά από την αρχή. Είναι δύσκολο να το παραδεχτούμε ότι φταίμε εμείς, ότι η σχέση μας έγινε έρμαιο της δικής μας αχαριστίας. Γιατί οι άνθρωποι είμαστε εγωιστές και δεν έχουμε μάθει να λέμε «εγώ φταίω, συγγνώμη». Δε γνωρίσαμε ποτέ το μέσα μας, μέχρι που αναγκαστήκαμε, γιατί μοναχά μ’ αυτό μείναμε κι ένα πακέτο τσιγάρα.
Κάποιοι λένε πως είναι μια μορφή επιβίωσης η σχέση. Άλλοι λένε πως είναι μια μορφή με την οποία τροφοδοτούμε την ψυχολογία μας και βρίσκουμε το στήριγμα που έχουμε τόσο πολύ ανάγκη μια δεδομένη χρονική περίοδο. Άλλοι πιστεύουν ότι είναι απλά εγωισμός και παιχνίδι εξουσίας, όσο μερικοί μιλάνε για ένστικτο και φυσική ανάγκη. Οι ρομαντικοί αυτού του κόσμου, που εκτιμούν κάθε δώρο, κάθε άγγιγμα και κάθε κατάθεση ψυχής, θα σου πουν ότι οι σχέσεις είναι αγάπη, σεβασμός, όρεξη και μετά λίγο απ’ όλα. Ότι έχουν μέσα τους κι εγωισμό και ζήλιες και αχαριστία, αλλά δεν πρέπει να είναι μόνο αυτά. Αυτά πρέπει να είναι τα περιστασιακά, τα τυχαία ξεσπάσματα, τα «μια φορά το χρόνο». Γιατί δεν αξίζει να χάνεις κάποιον επειδή δεν εκτίμησες εξαρχής όσα έδωσε.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
