Στις ερωτικές μας σχέσεις, δενόμαστε και δινόμαστε ολοκληρωτικά στον άλλον. Δείχνουμε το ενδιαφέρον μας, χτίζουμε αναμνήσεις, κάνουμε υποχωρήσεις και ό,τι άλλο σχετικό χωράει στον κύκλο της σχέσης. Όμως, το αναπάντεχο, μερικές φορές θέλει να κάνει την εμφάνισή του. Ποιο είναι το πιο συχνό αναπάντεχο που μπορεί να συμβεί; Το κέρατο φυσικά!
Το κέρατο είναι η στιγμή που χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας, αφού η απιστία είναι μια περίοδος της ζωής μας που δεν μπορούμε να δεχτούμε. Είναι η προδοσία όσων -καιρό- χτίζαμε μαζί, όσων πιστεύαμε. Βέβαια, πιο πολύ από τον εγωισμό μας, πληγώνεται η εμπιστοσύνη που έχουμε απέναντι σε κάθε άνθρωπο απ’ εδώ και πέρα, τον οποίο θεωρούμε «εχθρό» μας κι ας κάνει τα πάντα για να μας αγαπήσει και να ρίξει τις άμυνές μας.
Kι όταν μιλάμε για απιστία, ο θυμός ξεσπά παντού. Οπότε δε φταίμε μόνο εμείς σαν ζευγάρι, που εν τέλει δεν τα καταφέραμε, αλλά φταίει και το τρίτο άτομο που μπήκε ανάμεσά μας. Κι υπάρχουν περιπτώσεις που αναγνωρίζουμε ότι δεν ήξερε τίποτα και κάπως μαλακώνουμε, υπάρχουν περιπτώσεις που κατανοούμε πως το πρόβλημα ήταν μεταξύ μας, τις περισσότερες όμως φορές, ρίχνουμε την οργή μας στο τρίτο πρόσωπο.
Ο θυμός και ο εγωισμός δε μας αφήνουν ήσυχους και για να νιώσουμε ανώτεροι πως δε θα χάσουμε το μυαλό μας, υποβιβάζουμε το τρίτο πρόσωπο, σαν να μην υπάρχει αύριο, με κάθε τρόπο. Όλο αυτό που γίνεται είναι μια μορφή άμυνας, για να μπορέσουμε να σώσουμε τα συναισθήματά μας, αφού προδοθήκαμε με τον πιο χυδαίο τρόπο. Αυτό όμως δε μας δικαιολογεί κιόλας τη συμπεριφορά μας προς ένα άτομο που η αλήθεια είναι ότι δεν έπαιξε τον ρόλο του «καταστροφέα» που του δίνουμε, αλλά περισσότερο ενός συνδετικού κρίκου.
Μπορούμε λοιπόν μέσα σ’ όλο το διάστημα της «αποδοχής», να πείσουμε τον εαυτό μας πως δε φταίμε εμείς για τις πράξεις του άλλου όσο κι αν λένε πως πάντα σ’ έναν χωρισμό φταίνε κι οι δύο. Η αλήθεια είναι πως όχι κι αυτός ο μύθος πρέπει να λάβει τέλος. Πάντα έχεις την επιλογή να φερθείς τίμια και να φύγεις, ώστε να μη διαπράξεις απιστία. Ναι προφανώς μες στη σχέση κάνουν και οι δύο λάθη αλλά δε θα ρίξουμε το βάρος παντού, όταν μόνο ο ένας σταμάτησε να προσπαθεί για τη σχέση κι επέλεξε να το δείξει με τέτοιον τρόπο.
Επειδή κάποιο άτομο πιστεύει πως εμείς δεν είμαστε αρκετοί για τον άλλον, δε σημαίνει πως ισχύει κιόλας. Όταν ένα ζευγάρι θέλει να είναι μαζί, μια σχέση έχει και τα πάνω-κάτω της. Τη μια δείχνει το ένα άτομο παραπάνω συναισθήματα, την άλλη παίρνει τη σκυτάλη το δεύτερο και κάνει εκείνο όσα μπορεί. Η σχέση δεν είναι εφικτό να είναι πάντα 50-50. Πολλές φορές θα είναι 60-40 κι άλλες 55-45 και κάπως έτσι θα διατηρείται η ισορροπία. Όλοι είμαστε αρκετοί, αρκεί να προσπαθούμε και να μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας ή το άλλο άτομο, ο εγωισμός να μπαίνει πάνω από τη σχέση.
Και όσο όλο αυτό διαδραματίζεται, πρέπει να δεχτούμε πως δε σκέφτονται όλοι σαν εμάς κι αυτό δεν πρέπει να μας νοιάζει. Ο πόνος θα περάσει και θα δούμε και εμείς οι ίδιοι πως άδικα στεναχωριόμασταν όλο αυτό τον καιρό. Εκείνοι που πραγματικά πρέπει να είναι πληγωμένοι, είναι όσοι πιστεύουν πως αυτή είναι η λύση στο πρόβλημα της σχέσης τους. Βέβαια αυτή είναι μια «αργή» συνειδητοποίηση και δεν είναι εύκολο να έρθει μετά από μια επώδυνη εμπειρία.
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
