«Μια αστραπή είναι η ζωή μας. Μα προλαβαίνουμε.» είχε πει ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης. Είχε δίκιο. Μια ζωή γεμάτη χαρές, λύπες, απογοητεύσεις, επιτυχίες και λάθη. Αυτά μας κάνουν ανθρώπους. Μας πλάθουν και μας κάνουν ανθεκτικούς στους καιρούς. Αλλά σαν τα λάθη, δεν έχει κάτι καλύτερο (ή και χειρότερο). Εξαρτάται τις περιπέτειες. Τα λάθη μας οδηγούν να κάνουμε καινούριες αρχές κάθε τόσο.
Μια καινούρια αρχή, λοιπόν, σημαίνει πως αφήνoυμε τα παλιά λάθη πίσω, αποδεχόμενοι, φυσικά, ό, τι συνέπειες ή αποτελέσματα κι αν έχουν προκύψει. Φράσεις τύπου «Εντάξει, σιγά και τι έγινε;» αξίζει να μείνουν για λίγο στην άκρη. Καθόμαστε κάτω, βλέπουμε πώς δράσαμε και προσπαθούμε, όσο μπορούμε, να τα βελτιώσουμε, ώστε να μην κάνουμε ξανά τις ίδιες απερισκεψίες. Όλοι κάνουμε λάθη. Από αυτά φτιαχνόμαστε.
Καθώς ξεκινάμε με αυτή τη λογική, λέμε στον εαυτό μας πως ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε από την αρχή, για μια καινούρια, κατά μια έννοια, ζωή. Στην καινούρια αρχή, δεν μπορούμε να παραλείψουμε τις αλλαγές που συμβαίνουν, όχι μόνο στην προσωπικότητά μας, αλλά και στο περιβάλλον που έχουμε διαλέξει να μας περιβάλλει. Μια καινούρια δουλειά, ένα καινούριο σπίτι, μπορούν να δώσουν τη δική τους νότα ανανέωσης και να αναπτύξουν καινούριες αναμνήσεις, που θα αξίζει να θυμόμαστε. Καινούριες εμπειρίες ισούται με γνώση.
Η δική μας προσωπική αποδόμηση θα διαδεχτεί την ανοικοδόμηση. Τούβλο- τούβλο, για να έχει αξία. Φυσικά, δε θα μπορούσαν να λείπουν οι ανασφάλειες από το παιχνίδι. «Θα γίνω αποδεχτός; Θα τα καταφέρω τελικά;» είναι οι πιο πρόχειρες και σίγουρες σκέψεις που έχουμε. Άλλωστε, αν δεν αναρωτιόμαστε, δε θα μπορέσουμε να αποκλείσουμε ενδεχόμενα απαντώντας. Μπορεί κάποιος που κάνει μια νέα αρχή να μην είναι σίγουρος; Όχι απλά μπορεί, μα χρειάζεται κιόλας. Είναι το παιχνίδι του αγνώστου, που συγκαταλέγεται στους κανόνες.
Η οικογένεια, αλλά λίγο περισσότερο οι φίλοι, δίνουν εν μέρη τα δικά τους φώτα, προσπαθώντας να μας ανεβάσουν το ηθικό. Βοηθούν όπου μπορούν με τον τρόπο τους, ώστε να βάλουμε πιο γερά θεμέλια στην καινούρια μας αρχή. Η περισσότερη δουλειά, βέβαια, πρέπει να γίνει από εμάς. Δουλεύοντας πάνω στον εαυτό μας, κερδίζουμε αυτοπεποίθηση και πατάμε πιο γερά στα πόδια μας.
Πόσες καινούριες αρχές όμως είναι πάρα πολλές; Υπάρχει μέτρο και στοπ; Η διαρκής αλλαγή μιας δουλειάς, ενός σπιτιού, ανθρώπων κοντά μας, δείχνει αστάθεια ή ανάγκη για ανανέωση; Ίσως το διαρκώς καινούριο και διαφορετικό να σε βάζει σε ένα mood αυτοπεποίθησης και φρεσκάδας. Μπορεί να σε καταστήσει επιτυχημένο, γιατί δε θα ξέρεις να διαλέγεις το πικ των στιγμών σου για να τις αποχωριστείς, πριν την παρακμή τους. Ίσως εκεί να βρίσκεται το κλειδί. Και η αυτοπεποίθηση παίζει ρόλο, αφού είναι άξονας κίνησης, γύρω από τον οποίο παίρνονται οι αποφάσεις.
Ίσως από την άλλη, να αποζητάμε συχνά την καινούρια αλλαγή στη ζωή μας, αλλά τη φοβόμαστε αρκετά ώστε να την τολμήσουμε. Περιμένουμε μέχρι το χείλος και πηδάμε όταν βλέπουμε πως δεν πάει αλλιώς. Είναι κρίμα να χάνουμε καινούριες εμπειρίες, λόγω φόβου προς το άγνωστο. Καλό είναι να το εμπιστευόμαστε το άγνωστο και να προσπαθούμε να το γνωρίσουμε, όσο το δυνατόν χωρίς προκατάληψη. Μπορεί να μη μας αρέσει και να το θεωρούμε σκληρό γιατί δεν έχει βολή να προσφέρει, αλλά σίγουρα έχει να μας δώσει κάτι που το προφανές δεν μπορεί. Ελευθερία επιλογών.
Συντάκτης: Σία Πέρση
