Χαμογελά αλλά δεν είναι καλά

Στις μέρες μας, το άγχος και το στρες δημιουργούν πολλά προβλήματα. Κάποια σημάδια τους μπορούμε να τ’ αναγνωρίσουμε και να πάμε εύκολα στη λύση τους, είτε μόνοι μας, είτε με τη βοήθεια ενός ειδικού. Μερικά από αυτά όμως, δεν είναι τόσο εύκολο να τα αποκωδικοποιήσουμε ή δεν τα βλέπουμε καθόλου. Είναι οι φορές που μας ταλαιπωρεί κάτι, αλλά δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε ακριβώς τι.

Ορισμένα χρόνια προβλήματα ή ψυχικές διαταραχές είναι σαν παράσιτο μέσα μας που τρέφεται από τη ζωή μας, όσο εμείς θεωρούμε πως όλα βαίνουν καλώς, σε γενικές γραμμές. Μια από τις ψυχικές διαταραχές που δεν μπορούμε εύκολα να αναγνωρίσουμε είναι κι η κατάθλιψη. Και πιο συγκεκριμένα, μια μορφή αυτής, η «χαμογελαστή κατάθλιψη».

Το πιο τρανταχτό σημάδι, που ταυτόχρονα όμως είναι δύσκολο και να αναγνωριστεί είναι ότι το άτομο που έχουμε απέναντί μας διακρίνεται από απολυτότητα. Μπορεί να επιμένει σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα, αποκτώντας εμμονές. Συνήθως προσποιείται για την προσωπική του ζωή. Ότι όλα πηγαίνουν τέλεια, ότι είναι δυνατός και δεν έχει ανάγκη κανέναν. Αδυνατεί να διαχειριστεί τις ατέλειες. Παρουσιάζει συμπτώματα τελειομανίας, πιστεύοντας πως έτσι θα πάρει την αποδοχή που χρειάζεται. Γενικώς τα λάθη, είναι ένας τομέας που τα άτομα που ταλαιπωρούνται από τη συγκεκριμένη διαταραχή, δεν μπορούν να τα δεχτούν. Σε περίπτωση αποτυχίας απομονώνονται, κατηγορώντας τον εαυτό τους.

Ένα ακόμα παρακλάδι εντοπίζεται και στην έκφραση και διαχείριση των συναισθημάτων. Παρατηρείται πως τα άτομα αποφεύγουν να βιώσουν ή να επεξεργαστούν επώδυνα συναισθήματα. Τα αφήνουν στην άκρη, βάζοντας μπροστά, σαν ασπίδα, την άρνηση ή και την παραίτηση. Με αυτό τον τρόπο αποπροσανατολίζονται από βασικές τους επιθυμίες, περιορίζουν τον εαυτό τους, βάζοντας συνεχώς εμπόδια και όρια σε οτιδήποτε κι αν κάνουν.

Μένοντας, όμως σε αυτό το πλαίσιο, μπορούν να συμπαρασταθούν και να βιώσουν τα συναισθήματα του άλλου, χωρίς όμως, αυτό να σημαίνει πως το άτομο που έχουν απέναντί τους, θα ήθελαν να κάνει το ίδιο και για εκείνους. Είναι αυτό το «θέλω να μάθω τα πάντα για σένα, αλλά δε θα ήθελα να γνωρίζεις παραπάνω πράγματα για μένα, από όσα σου επιτρέπω εγώ να μάθεις». Η οριοθέτησή τους είναι αυστηρότατη, μα παραμένουν εξαιρετικά αλέρτ σε θέματα του περιβάλλοντός τους. Είναι μύθος ότι ένα άτομο με κατάθλιψη φαίνεται συχνά μελαγχολικό, κουρασμένο ή απεριποίητο. Συχνά βρίσκονται να είναι ιδιαιτέρως κοινωνικοί κι εξωστρεφείς, να έχουν έναν μεγάλο κι ευρύ κύκλο γνωριμιών, ενώ ταυτόχρονα οι σχέσεις τους μπορεί να στερούνται ουσίας.

Περιτριγυρισμένος από φίλους, παρέες, ευτυχισμένες στιγμές, γεμάτες χαμόγελα κι έρωτα. Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί η επιθυμία ενός ανθρώπου για τις σχέσεις του. Μα ένας άνθρωπος που ταλαιπωρείται από χαμογελαστή κατάθλιψη, αυτό που μοιάζει να αποζητά περισσότερο είναι μία μοναδική ήρεμη και μοναχική μέρα, καθώς όταν βρίσκεται μόνος, αδυνατεί να χαλαρώσει, αισθάνεται στρες και υπερένταση, συχνά έχει αϋπνίες, ακόμη και κρίσεις άγχους. Μπορεί να είναι η καλύτερη παρέα για όλους, πέρα από τον ίδιο του τον εαυτό.

Όλα στις μέρες μας μπορεί να γίνονται περισσότερο για την εικόνα μας, παρά γι’ αυτό που θα θέλαμε να έχουμε ή να είμαστε καθημερινά και για όλη μας τη ζωή. Πρέπει να αναλογιστούμε πως όλα έχουν αξία και να φροντίσουμε επιτέλους την ψυχική μας υγεία και τις ανάγκες της. Από νωρίς. Από παιδιά. Γιατί κάπως έτσι φτάνουμε να θεωρούμε πως η προσποίηση είναι η μόνη μας επιλογή για να μπορέσουμε να τα καταφέρουμε, μόνο και μόνο πιστεύοντας πως έτσι θα περάσει, πως αύριο θα είναι καλύτερα. Μα καλύτερα θα είναι μόνο όταν σταματήσουμε να μας βλέπουμε σαν αντίπαλο κι αγκαλιάσουμε τις αδύναμες πλευρές μας. Όχι για τους άλλους. Για μας.