Θυμάσαι την πρώτη φορά που δοκίμασες καφέ; Μήπως ένα πρωινό του καλοκαιριού η γιαγιά σου έφτιαξε σε ένα μικρό φλιτζανάκι τον ελληνικό της και τον συνόδεψε με ένα κουλουράκι; Εκείνη τη στιγμή ζήλεψες λίγο και κοιτούσες το φλιτζάνι, όπως το Γκόλουμ το πολύτιμό του δαχτυλίδι. Εννοείται πως η γιαγιά δε σου χάλασε χατίρι για ακόμη μια φορά. Βούτηξε το κουλουράκι μέσα στον καφέ και σου το έδωσε. Στην αρχή σκέφτηκες «Μα καλά, τι το ωραίο βρίσκουν στον καφέ; Σκέτη πίκρα είναι!». Κι όμως, πού να ήξερες ότι αυτή η «πίκρα» έμελλε να γίνει μια απ’ τις πιο όμορφες συντροφιές σου.
Στην αρχή ο καφές ήταν ο καλύτερός σου φίλος για να τα βγάλεις πέρα με το διάβασμα των Πανελλαδικών. Τότε, τον έβλεπες ως το μυστικό σου όπλο, αυτό που θα σου έδινε δύναμη και κουράγιο να αντέξεις τον Γολγοθά -ή τουλάχιστον έτσι νόμιζες. Ένας το πρωί για να ανοίξει το μάτι, ένας το μεσημέρι λίγο πριν πας φροντιστήριο ή ιδιαίτερα, ένας το απόγευμα -γιατί δε σε έπιασε ο μεσημεριανός- κι ένας τελευταίος το βράδυ για να μπορέσεις να βγάλεις τη νύχτα.
Έπειτα μπήκες στο πανεπιστήμιο. Φοιτητής και με τη βούλα. Κι άρχισαν να σχηματίζονται οι πρώτες παρέες. Ξέρεις ποιες λέω. Εκείνες που κατεβαίνατε χαλαρά ομάδα ποδοσφαίρου -μαζί με τις αλλαγές- σε τοπικό. Μιας και περισσεύατε, το μόνο μέρος που μπορούσε να σας φιλοξενήσει ήταν οι καφετέριες. Τότε μπορεί να άκουσες για πρώτη φορά ονομασίες που δεν ήξερες καν την ύπαρξή τους. Φραπές, νες, γαλλικός (ή φίλτρου, ορθότερα), latte and the list goes on. Στο πανεπιστήμιο δόθηκαν τα μεγαλύτερα debate για το αν πρέπει ή όχι να βάζεις ζάχαρη στον καφέ. Πόσες φορές κοίταξες με περιφρόνηση κάποιον φίλο που προτίμησε να πιει γαλακτομπούρεκο -εννοώ τον καφέ του γλυκό;
Ξέρεις πως ο καλός καφές, ο ορθόδοξος, είναι ο σκέτος. Εκείνος που με την πρώτη γουλιά θα κλείσεις τα μάτια σου από την πίκρα, αλλά θα σου αρέσει. Κάποιοι θα σε πουν περίεργο, εγώ θα σε πω αδερφό. Γιατί, παιδιά, συγγνώμη, αλλά μιλάμε για καφέ. Αν ήθελα γλυκό, θα πήγαινα στο ζαχαροπλαστείο να αγοράσω μια πάστα. Κλείνοντας αυτή την mini παρένθεση, μπαίνεις στο τριπάκι να ξεφύγεις από τη safe επιλογή και να πειραματιστείς με νέες γεύσεις και συνδυασμούς. Κοιτάς τις ποικιλίες, πηγαίνεις κάθε φορά σε άλλο μαγαζί παραγγέλνοντας κάτι διαφορετικό. Δεν ανήκεις σε εκείνους που πίνουν καφέ από ανάγκη, αλλά στην ελίτ που βλέπει τον καφέ ως πολυτέλεια και προσωπική ευχαρίστηση.
Κι όχι άδικα. Για σένα, λάτρη του καφέ, η επιλογή ροφήματος είναι πιο σημαντική κι από τα ματσαρίσματα στο Survivor. Θες να έχει έντονη γεύση ή προτιμάς μια πιο απαλή νότα καραμέλας; Μήπως σου ακούγεται ενδιαφέρον κάτι πιο κλασικό; Σαν σωστός connoisseur, ξέρεις τι προτιμάς για κάθε ώρα της μέρας και περίσταση. Ο καφές δεν είναι απλώς το «ξυπνητήρι» σου, αλλά πολλά περισσότερα. Και τι δε θα έδινες για να σηκώνεσαι κάθε πρωί απ’ το κρεβάτι και να μοσχοβολάει το σπίτι φρεσκοφτιαγμένο καφέ… Ίσως με αυτή τη σκέψη να κοιμόσουν με περισσότερη όρεξη αναμένοντας την επόμενη μέρα. Ξέρω, κάτι τέτοιο μπορεί να φαντάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας, μιας και τις καθημερινές σηκώνεσαι χαράματα για να ετοιμαστείς για τη δουλειά, μπορεί όμως να αποτελούσε εφαλτήριο για ένα καλό ξεκίνημα.
Moving on. Για εμάς τους coffee lovers, δεν υπάρχει καλύτερο από μία επίσκεψη σε ένα παραδοσιακό καφεκοπτείο. Μιλάμε για επίγειο παράδεισο! Για την επιτομή της παραγωγής καφέ! Από πού να ξεκινήσω; Ο ήχος της μηχανής αλέσματος, οι ποικιλίες κόκκων από τα όλα τα πλάτη και μήκη της Γης, η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καφέ. Ρωτάς τον πωλητή για τις διαθέσιμες επιλογές και περπατάς στον χώρο θαυμάζοντας το περιβάλλον, μιας και το θεωρείς είδος τέχνης. Και δε σταματάμε εδώ, γιατί επιβάλλεται να αγοράσεις το κατιτίς σου ως συνοδευτικό. Λουκούμια, βουτήματα ή σοκολατάκια, όλα ένα κι ένα. Αποχαιρετάς το διαμάντι που μόλις ανακάλυψες με γεμάτες τις σακούλες και γεμάτη την ψυχή σου και ανυπομονείς για την επόμενη φορά που θα χρειαστείς ανεφοδιασμό.
Αυτή την εμπειρία νοητά την ξαναζείς και στο σπίτι, καθώς η μυρωδιά της πρώτης κούπας καφέ σε μεταφέρει κάπου αλλού, σε γαληνεύει, σε κάνει να εκτιμάς τα πιο απλά και να απολαμβάνεις τις μικρές στιγμές της ζωής. Θα λέγαμε ότι είναι το getaway από το καθημερινό πρόγραμμα. Είναι η συντροφιά σου όταν θες να διαβάσεις ένα βιβλίο, να ακούσεις τους ήχους της φύσης ή να ατενίσεις από το μπαλκόνι τη θέα. Για μια στιγμή ίσως να νιώθεις λίγο σαν αυτούς τους τύπους που βλέπεις στις διαφημίσεις καφέ, που πίνουν μια γουλιά, κλείνουν τα μάτια και μεταφέρονται σε καταπράσινα χωράφια της Λατινικής Αμερικής ή σε καταγάλανες παραλίες της Μεσογείου. Οι θεοί του Ολύμπου είχαν το νέκταρ, εμείς οι κοινοί θνητοί έχουμε τον καφέ. Αν και στα δικά μας μάτια, θα τον ζήλευε μέχρι κι ο Δίας.
Μπορεί όλα αυτά να σου θύμισαν κάποια στιγμή που απόλαυσες με την ψυχή σου μια ζεστή κούπα καφέ, δίχως έγνοιες και άγχη. Κι εγώ σου τα λέω μια κούπα καφέ φίλτρου κι ένα μπισκότο πορτοκάλι, για να συνειδητοποιήσεις πως η ευτυχία βρίσκεται παντού. Αρκεί να την βάλεις στη ζωή σου.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλακίδη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
