Για να το ξεκαθαρίσουμε

Καιρό θέλω να σου πω κάποια πράγματα, αλλά δεν έβρισκα την κατάλληλη στιγμή. Θες το θέμα χρόνου, θες η αναποφασιστικότητα κι η αναβλητικότητά μου, πάντως κάτι με απωθούσε από το να κάτσω και να συγκεντρώσω όλες μου τις σκέψεις για σένα. Μάλλον τώρα ήρθε η στιγμή. Τώρα, λίγο πριν ξεχυθώ σε ακρογιαλιές και σοκάκια, λίγο πριν φύγω από τη βάση μου, για να δοκιμάσω την τύχη μου στα ξένα.

Θα προσπαθήσω να μην αναφερθώ ούτε στο παρελθόν, ούτε στο μέλλον. Ξέρω, είναι δύσκολο. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για σένα, που δεν έχεις αίσθηση του χρόνου, υπάρχεις μέσα στη χρονοκάψουλα και προχωράς αγέρωχα. Όμως, το θέμα δεν είσαι εσύ. Ωπ! Τι έγινε; Σοκαρίστηκες; Ίσως το ίδιο να πάθαινα και εγώ, αν ήξερα τη δύναμη που έχω πάνω σ’ έναν άνθρωπο. Γι’ αυτό τον άνθρωπο μιλάω, που έχει το όνομά μου. Γι’ αυτόν που είναι στα mid 20s κι αισθάνεται μεγαλύτερος κατά μία δεκαετία. Όχι σωματικά, αλλά ψυχικά. Αισθάνομαι μέσα μου εγκλωβισμένη, μια πιο ενήλικη, πιο ώριμη εκδοχή του εαυτού μου, η οποία προσπαθεί να κάνει αισθητή την παρουσία της κι ας μην γίνεται αντιληπτή από παρουσιαστικό μου. Δε συμβαίνει τώρα αυτό. Το έχω χρόνια. Όμως, τον τελευταίο καιρό νιώθω πως παραδόξως μου ταιριάζει, αφού καθαρίζει το τοπίο μπροστά μου και μέσα μου.

Τι σημαίνει αυτό; Με μια φράση: ξέρω τι θέλω. Τόσο απλό να το πεις ή να το γράψεις, όμως τόσο δύσκολο να το ενστερνιστείς. Ίσως, η δυσκολία της απλότητας να την κάνει πιο ιδιαίτερη, πιο ξεχωριστή. Ξέρω ότι θα μου πεις «καλά, είσαι μικρό ακόμη κι άμαθο, βλέπεις τριγύρω σου ζευγάρια και βγάζεις συμπεράσματα. Σιγά τα ωά!». Μπορεί και να έχεις δίκιο. Είναι αυτό που λένε ότι δε θα μάθεις, αν δεν πάθεις. Εγώ, όμως, μαθαίνω αλλιώς. Χωρίς να πάθω. Πες το όπως θες, έστω κι υπεροψία ή υπέρμετρη σιγουριά. Μπορεί και φοβία. Με νοιάζει, όμως, να προστατεύσω τον εσωτερικό μου κόσμο από κάθε είδους μετριότητα στον έρωτα. Ή όλα ή τίποτα. Δεν υπάρχει ενδιάμεση λύση. Κι αλήθεια νιώθω ότι προτιμώ να υπάρχω χωρίς εσένα, αν είναι να ξεφορτωθώ μαζί σου και τις απορίες μου.

Λες, ότι τα παιχνίδια και τα πειράγματα αναζωπυρώνουν μια σχέση και την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα. Δε μου λες, όμως, πότε το παιχνίδι παύει να είναι διασκεδαστικό και καταντάει σπάσιμο νεύρων; Γιατί, συγγνώμη που θα σε απογοητεύσω, αλλά δεν είμαστε όλοι για ζουζουνιές και τσαχπινιές, συμπεριλαμβανομένου κι εμού. Άλλο η αθωότητα κι η αγνότητα, άλλο τα γλυκανάλατα τεχνάσματα που εφευρίσκεις, νομίζοντας πως έτσι θα μου ρίξεις στάχτη στα μάτια και ξαφνικά θα βρίσκομαι πάνω σε ένα ροζ σύννεφο. Αν ακούς κάτι, είναι το ξυπνητήρι της πραγματικότητας. Και θεωρώ με κάθε κύτταρό μου πως καλύτερα να πατάω στο έδαφος, παρά να αιωρούμαι.

Το θέμα μου με σένα, είναι ότι δεν μπορείς να προσαρμοστείς. Ή μάλλον, λάθος. Δεν μπορείς να με κάνεις να προσαρμοστώ εύκολα. Τι εννοώ; Μια κίνηση ή ένα μήνυμα ενδιαφέροντος αρκούν για να με κάνεις να ξεκινήσω τα υποθετικά σενάρια. Μου βάζεις σκέψεις που ούτε θα μπορούσα να φανταστώ και να προσπαθώ να βρω το νόημα πίσω από κάθε λέξη, από κάθε σημείο στίξης. Εσύ το βλέπεις ως απλό ενδιαφέρον, εγώ το βλέπω ως υπερανάλυση σε σημείο εμμονής. Σε έχω μάθει πλέον τόσο καλά, που κάθε φορά που προκύπτει κάποιο νέο άγνωστο δρομάκι μπροστά μου, είμαι ήδη ένα βήμα μπροστά σου και σου κόβω τη φόρα. Not this time amigo. Μου λες ότι το κάνεις για το καλό μου, για να βρω κι εγώ επιτέλους τη χαρά. Και το εκτιμώ, που νοιάζεσαι για μένα, όταν έχεις υπό την επίβλεψή σου κι άλλους να μεριμνήσεις. Αλλά ίσως είναι καλύτερα να χαλαρώσεις τα λουριά και να με αφήσεις να κάνω αυτό που θέλω, που σκέφτομαι, που αισθάνομαι σωστό για μένα. Κι αν αυτό τώρα το ζητάω, μια μέρα θα το απαιτήσω.

Ελπίζω να μην έγινα πολύ απότομη στο τέλος, αλλά ήθελα να σε χτυπήσω στο σημείο σου. Ξέρεις ποιο λέω. Το συναίσθημα. Δεν ξέρω πώς και πού θα είμαι την επόμενη φορά που θα θελήσω να σου ξαναγράψω, αλλά ξέρω ότι δε θα αργήσει. Έχουν δίκιο αυτοί που λένε ότι, αν καταγράψεις τις σκέψεις σου, καθαρίζει το μυαλό σου. Τώρα που τελειώνω το γράμμα μου, νιώθω πιο καθαρή. Και στο μυαλό και στην ψυχή. Ελπίζω αυτή η καθαρότητα να πιάσει τόπο κάποια στιγμή.

ΥΓ: Για τον έρωτα.