Η ωριμότητα πίσω από την απόφαση: «Δε θέλω παιδιά»

Το αίσθημα της πατρότητας ή της μητρότητας, ανάλογα το άτομο, μπορεί να χαρακτηριστεί ως κάτι το μοναδικό και το μαγικό, που σαν αυτό δεν υπάρχει κάτι αντάξιο. Είναι αυτή η στιγμή που η κοσμοθεωρία του ανθρώπου ανατρέπεται και για μια στιγμή ο χρόνος σταματά και ξεκινάει να μετράει πάλι από το 0. Γιατί αυτό σημαίνει να είσαι γονιός: αναγεννιέσαι με τη γέννηση του παιδιού σου.

Για να φτάσεις, όμως, σε αυτό το σημείο ευτυχίας κι αστείρευτης χαράς, πρέπει κι οι 2 σύντροφοι να είναι συναισθηματικά διαθέσιμοι γι’ αυτό το δεσμό αγάπης, αφοσίωσης κι εμπιστοσύνης, ο οποίος φέρει μαζί του πολλές εκπλήξεις, άλλοτε ευχάριστες, άλλοτε δυσάρεστες. Όπως και να το κάνουμε, ο ρόλος του γονέα απαιτεί πρώτα απ’ όλα μια ισορροπημένη ψυχική κατάσταση, έτοιμη ν’ ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις που θα προκύψουν κατά τη διάρκεια της ανατροφής του παιδιού, οι οποίες χρειάζονται «γερό» στομάχι, για να μην παραδώσεις τα όπλα στην πρώτη δυσκολία. Το κεφάλαιο «παιδί» αποτελεί έναν μαραθώνιο με πολλά 100άρια κι αναπάντεχα εμπόδια καθ’ όλη τη διαδρομή. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος/η για μια απαιτητική διαδικασία, η οποία στο τέρμα θα σε ανταμείψει με το μεγαλύτερο έπαθλο, που δεν είναι άλλο από το να βλέπεις χαρούμενο κι ευτυχισμένο τον καρπό της αγάπης σου.

Σ’ αυτόν τον αγώνα, χρειάζονται συμμαχίες και δεν υπάρχει καλύτερος σύμμαχος από τον άνθρωπο με τον οποίο έχεις πάρει απόφαση να περπατήσετε από κοινού το μονοπάτι της ζωής κι όπου σας βγάλει. Διότι, το γονεϊκό ένστικτο παραμένει σε μια κατάσταση χειμερίας νάρκης, άσχετα με το πόσες φορές θα υπενθυμίσουν την ύπαρξή του γονείς, φίλοι, συνάδελφοι, κοινωνία. Πλέον, ο άνθρωπος του 21ου αιώνα κατέχει πιο ενεργό ρόλο μέσω της επαγγελματικής του κατάρτισης, της συμμετοχής στα κοινά και της οικονομικής ανεξαρτησίας που προσφέρουν μια ελευθερία σχεδόν αναντικατάστατη. Μέσα σε αυτό το κλίμα, η ανεύρεση ενός ατόμου κατάλληλου να υποστηρίξει κι όχι να καταπιέσει το ελεύθερό πνεύμα του, δίνοντας ταυτόχρονα συντροφικότητα και προσωπικό χώρο φαντάζει ενίοτε σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Γιατί να γίνεις γονιός με το «έτσι θέλω», αν δεν αισθάνεσαι έτοιμος γι’ αυτό;

Ίσως κάποιος καχύποπτος να το αποδώσει με τη φράση «οι άνθρωποι πια, έχουν υψηλές προσδοκίες από τις σχέσεις». Εγώ θα έλεγα, τιμή μας και καμάρι μας, αν θέλουμε να αποζητάμε κάτι ή κάποιον που να μας συμπληρώνει, να μας στηρίζει και να κατανοεί ότι έχουμε τις φιλοδοξίες, τα όνειρα και την προσωπική μας ανέλιξη σε υψηλά σκαλοπάτια. Εκτός των άλλων, πώς αναμένεις ν’ ανταποκριθούμε σε μια δέσμευση, αν δεν έχουμε κάνει πρώτα τικ στα δικά μας κουτάκια στην to do list του μυαλού και της καρδιάς; Πώς να προχωρήσεις στο επόμενο στάδιο, αν σου έχουν απομείνει απωθημένα από το προηγούμενο; Σαφώς, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο τα πράγματα να μην είναι τόσο περίπλοκα, καθώς το καμπανάκι της γονεϊκότητας μπορεί να μη χτυπήσει και ποτέ για μερικούς κι τότε ούτε γάτα ούτε ζημιά. Και στην τελική, δε χρειάζεται να γίνουν όλοι οι άνθρωποι γονείς.

Σίγουρα, σε κάθε κανόνα υπάρχει και η εξαίρεση. Έτσι, και στην εν λόγω περίπτωση, υπάρχουν άνθρωποι που συνειδητά επιλέγουν να μη γίνουν γονείς αναλογιζόμενοι την ευθύνη που συνεπάγεται η όσο το δυνατόν σωστή ανατροφή του παιδιού με ηθικές αξίες κι αρχές σ’ έναν κόσμο ακροτήτων. Ίσως λαμβάνουν υπόψιν ότι, από τη στιγμή που κρίνουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους συναισθηματικά ανώριμους γι’ αυτή την απόφαση, καλύτερα είναι να κάνουν ένα βήμα πίσω, προκειμένου να δουν την κατάσταση με διαλλακτικότητα και ψυχραιμία κι όχι με συναισθηματισμούς και κοινωνικές πιέσεις.

Το παιδί, στα πρώτα χρόνια ύπαρξής του, εξαρτάται από 2 συνιστώσες ανθρώπων -ετερόφυλους ή ομόφυλους-, οι οποίοι θα αναλάβουν το μεγαλεπήβολο έργο της ανατροφής, της πνευματικής καλλιέργειας και της διαμόρφωσης του χαρακτήρα του. Τροφοδοτούμενο από αγάπη, στοργή κι ειλικρίνεια, το παιδί αποκτά σταδιακά γερές βάσεις, για να προχωρήσει στο μέλλον με το κεφάλι ψηλά και να δημιουργήσει τη δική του ευτυχία, όπως έκαναν με επιτυχία και οι γονείς του. Κι είναι οκ αν μερικοί άνθρωποι επιλέξουν να μην ανοίξουν την πίστα αυτή της ζωής τους, αν αισθάνονται ότι δε θέλουν ή δεν μπορούν. Πολύ περισσότερο οκ από το να το ανακαλύψουν όταν πια θα έχει έρθει στη ζωή ένα παιδί και θα χρειάζεται όσα δεν μπορούν να του προσφέρουν.