Άφησε το κινητό και πήγαινε μια βόλτα

Είμαστε τα παιδιά της δεκαετίας του ’90, τα οποία πρόλαβαν την αποχή απ’ τη διαρκή χρήση ηλεκτρονικών συσκευών – όχι λόγω επιλογής, αλλά λόγω συνθηκών. Τα πρώτα κινητά τα είχαν λίγοι κι αυτά δεν είχαν τίποτα το οποίο μπορούσε να σε απασχολήσει. Τα tablet και smart phones ήταν ανύπαρκτα κι οι υπολογιστές ήταν πιο αργοί κι από χελώνα. Το internet φυσικά δεν ήταν διαδεδομένο κι ελάχιστοι είχαν σύνδεση.

Επομένως, οι ασχολίες μας ήταν περιορισμένες μονάχα στο φυσικό κόσμο κι όχι στον εικονικό. Αντί να πετάμε μπάλες του μπάσκετ σε εικονικά καλάθια, τρέχαμε στο πιο κοντινό γήπεδο και παίζαμε με μπάλες κανονικές -χωρίς κανόνες φυσικά, γι’ αυτό καταλήγαμε να γυρνάμε σπίτι με μώλωπες στα γόνατα και πληγές στα χέρια. Οι μοναδικές φωτογραφίες που μπορούσαμε να ανεβάσουμε στον τοίχο μας ήταν μέσα σε ξύλινα κάδρα και το πιο κοντινό δείγμα σε social media ήταν τα λευκώματα.

Η φήμη μας δεν καθοριζόταν από τους πόσους followers είχαμε, αλλά απ’ τα πόσα γκολ είχαμε βάλει στον αγώνα την προηγούμενη μέρα. Οι ιστορίες μας δεν ήταν γεμάτες check in σε μαγαζιά· αλλά συνήθως τις λέγαμε βράδυ για να προκαλέσουμε τρόμο στα παιδιά της παρέας. Δε θα πω πως η ζωή μας ήταν πιο απλή· μπορώ να πω μονάχα ότι τα μάτια μας δεν ήταν κολλημένα σε μία οθόνη τρεις-τέσσερις ώρες τη μέρα.

Φυσικά η πρόοδος αυτή που έχει σημειώσει η τεχνολογία είναι απίστευτα χρήσιμη για όλους μας και την εκτιμώ ιδιαιτέρως. Πλέον μπορούμε να προβάλουμε τον εαυτό μας τόσο εύκολα και να γνωρίζουμε ανθρώπους που πριν την διάδοση του internet θα αγνοούσαμε ακόμη και την ύπαρξή τους. Είμαστε σε θέση να επικοινωνούμε άμεσα -αξία αναντικατάστατη- ενώ παράλληλα μπορούμε να λύσουμε οποιαδήποτε απορία μας με μερικά κλικ.

Να ξεκαθαρίσω, επομένως, ότι λατρεύω την τεχνολογία και βρίσκω ως επί το πλείστον θετικά στοιχεία στη ραγδαία ανάπτυξη και διάδοσή της. Ωστόσο, συχνά αισθάνομαι ότι χάνομαι μέσα σε αυτόν τον εικονικό κόσμο -νιώθω ότι με απορροφά περισσότερο απ’ ό,τι θέλω. Αναρωτιέμαι αν όλοι ενίοτε το παθαίνουν αυτό και αν τους προξενεί την ίδια εντύπωση. Κι ύστερα σκέφτομαι ότι αν εμείς -που δε μεγαλώσαμε με αυτή την διαδικτυακή υποδομή- τείνουμε να εθιζόμαστε μερικές φορές, τα παιδιά που ζουν μέσα σε αυτόν τον κόσμο τώρα, πού θα καταλήξουν;

Ας μη γινόμαστε υπερβολικοί, ωστόσο. Είναι δεδομένο ότι η ανάπτυξη της τεχνολογίας θα επιφέρει την ολοένα και μεγαλύτερη ύπαρξή της στη ζωή μας. Είναι, όμως, στο χέρι μας πώς θα εκμεταλλευτούμε αυτή την ανάπτυξη. Μας δίνεται η δυνατότητα να κατορθώσουμε και να μάθουμε τόσα σπουδαία πράγματα μέσω του internet, που είναι κρίμα να σπαταλάμε τις ώρες μας μονάχα στην ανάρτηση φωτογραφιών, για την υπέροχη ζωή μας.

Όπως και να ‘χει, καλό είναι πού και πού να αφήνουμε το κινητό και να πηγαίνουμε καμία βόλτα. Να βγούμε χωρίς να κάνουμε check in και να ξεχάσουμε την ύπαρξη του κινητού μας εν γένει. Ας κλείσουμε το κινητό για μία ώρα την ημέρα κι ας δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας να ηρεμήσει από τη διαρκή ενημέρωση. Πιστέψτε με, μονάχα καλό θα μας κάνει να χαλαρώσουμε από την πίεση της ηλεκτρονικής κοινωνικοποίησης.