Αφήστε τις αισθήσεις σας να χορέψουν

Ένα υπέροχο βράδυ, μια αγκαλιά, έναν άνθρωπο και λίγο κρασί. Δυο κουβέντες ουσιαστικές – κι όχι απ’ αυτές που λέμε συνήθως κατά τη διάρκεια των άδειων ημερών – , πιθανόν το αγαπημένο μας τραγούδι να παίζει μελωδικά και δύο φωτισμένα μάτια. Να πούμε κάτι σημαντικό αυτή τη φορά, γιατί δεν είναι σαν τις άλλες. Να μη μιλήσουμε πάλι για πράγματα που δεν έχουν καμία σημασία, που δε σημαίνουν τίποτα για εμάς.

Κι αν το ζήσουμε αυτό το βράδυ – το βράδυ με τα πυρωμένα συναισθήματα – θα το ψάχνουμε συνεχώς. Δε θα μπορούμε να αρκεστούμε σε τίποτα λιγότερο από αυτό. Θα θελήσουμε να το δημιουργούμε ξανά και ξανά, την ατμόσφαιρα που τόσο μας γοήτευε και τις σκέψεις που με μανία είχαν καταλάβει το μυαλό μας και συχνά-πυκνά επανέρχονται για να μας υπενθυμίσουν την ολική έλλειψή τους.

Κάνουμε τον εαυτό μας να πιστέψει ότι δε θα χαθεί στην καθημερινότητα. Σχεδόν το πιστεύουμε. Σήμερα δε χαθήκαμε αρκετά στη ρουτίνα. Σήμερα κάναμε τα πάντα για να αποφύγουμε την ακολουθία προγραμματισμένων συμβάντων, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με τις πραγματικές μας επιθυμίες. Προτιμάμε να απομυθοποιούμε τη ρουτίνα στο μυαλό μας – ως κάτι που θα υπάρχει δίπλα μας για πάντα – και αρνούμαστε να τη σπάσουμε.

Ενδεχομένως δε θέλουμε να το κάνουμε. Είναι βολικό, άλλωστε, να επιρρίπτουμε τις ευθύνες σε αυτή την ακαθόριστη έννοια που συμβατικά ονομάζουμε ρουτίνα, παρά να αποδεχτούμε ότι δεν είμαστε σε θέση να μεταβάλουμε τα πράγματα. Η καθημερινότητά ασκεί καταπίεση στο ίδιο μας το «είναι», έτσι δεν είναι; Κι εμείς αδιαφορούμε για τις πραγματικές επιθυμίες μας και τα όνειρά μας. Συμβιβαζόμαστε στο ρυθμό που εμείς οι ίδιοι επιβάλουμε στον εαυτό μας.

Θα έρθει, ωστόσο, η στιγμή που θα αγανακτήσουμε. Ίσως αναρωτηθούμε τι κάνουμε πραγματικά, ίσως κατανοήσουμε ότι η έλλειψη ενδιαφέροντος δεν πηγάζει ουσιαστικά από την έλλειψη ενδιαφερόντων στη ζωή μας αυτή καθ’ αυτή αλλά από εμάς, δηλαδή από τον τρόπο με τον οποίο εμείς τη βιώνουμε. Επομένως, η μεγάλη αλλαγή που περιμένουμε δεν πρόκειται να επέλθει μέχρι εμείς οι ίδιοι να την επιδιώξουμε.

Η επιδίωξη, ωστόσο, δε θα ξεσπάσει σαν πυροτέχνημα για να φωτίσει τη ζωή μας. Θα έρθει μέσω της διαφοροποίησης των συναισθημάτων κι όχι της καθημερινότητάς μας. Θα έρθει όταν αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο, όταν δηλαδή κατανοήσουμε ουσιαστικά τον εαυτό μας. Ίσως αυτή η διαδικασία φαντάζει δύσκολη στα μάτια μας. Αυτό συμβαίνει διότι κρατούσαμε τα μάτια μας κλειστά για καιρό, απομονώνοντας τα δικά μας συναισθήματα.

Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε τις αισθήσεις μας να μας ταξιδέψουν. Να νιώσουμε ξανά. Κι αυτή τη φορά η αίσθηση θα είναι διαφορετική. Διότι η αποσυμπίεση των ίδιων μας των συναισθημάτων θα επιφέρει τη μεταβολή που επιδιώκουμε. Η όψη της καθημερινότητάς μας θα είναι διαφορετική, το πώς βιώνουμε τις στιγμές και τα γεγονότα της ζωής μας, ακόμη και το πώς αντιμετωπίζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Το να προσμένουμε ένα θαύμα είναι άκρως μοιρολατρικό και δυστυχώς με τις ψευδαισθήσεις κανένας δεν κατάφερε να είναι πραγματικά ευτυχισμένος. Ας αφήσουμε τον εαυτό μας να γευτεί τη ζωή, να νιώσει ξανά συναισθήματα που είχε ξεχάσει πως υπήρχαν, να επιτρέψει στις αισθήσεις του να χορέψουν στο ρυθμό αυτών των συναισθημάτων και να νιώσει ξανά ελεύθερος. Ίσως με αυτόν τον τρόπο επαναλάβουμε εκείνη τη νύχτα που μόνο τα συναισθήματα είχαν σημασία.