Όλοι έχουμε αυτό το φίλο που ό,τι κι αν πούμε ή κάνουμε δεν παρεξηγείται με τίποτα. Πολλές φορές ίσως έχουμε σκεφτεί ότι θα θέλαμε να είμαστε σαν αυτόν, ωστόσο ο τρόπος σκέψης μας που χρόνια καλλιεργούσαμε δε μας το επιτρέπει. Και πολλές φορές αναρωτιόμαστε κι εμείς οι ίδιοι πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να αντιμετωπίζει με αυτό τον τρόπο τις συμπεριφορές των άλλων, οι οποίες μερικές φορές μας φαίνονται αδιανόητες.
Αυτούς τους ανθρώπους, λοιπόν, τους αγαπάμε λίγο περισσότερο, διότι ξέρουμε ότι θα ακούσουν ό,τι έχουμε να τους πούμε και θα αντιδράσουν με τέτοιο τρόπο που μόνο ανακούφιση θα μας προσφέρει. Και τους θέλουμε στη ζωή μας γιατί κοντά τους βρίσκουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας που δεν είχαμε ανακαλύψει. Γινόμαστε αυθόρμητοι και ξεχνάμε τα ζητήματα που μας απασχολούν.
Αυτοί οι άνθρωποι συνήθως μπαίνουν στη ζωή μας ξαφνικά, αλλά η παρουσία τους είναι τόσο αισθητή που δεν τους ξεχνάμε ποτέ. Κι αυτό γιατί με αυτούς τους ανθρώπους οι αναμνήσεις που χτίζουμε είναι δυνατές και κρατάνε μία ζωή. Είναι άνθρωποι δυναμικοί, αυθόρμητοι. Αλλά αυτό που τους διαφοροποιεί ουσιαστικά από όλους τους υπόλοιπους είναι ότι πάντα νιώθουμε μια παράξενη αίσθηση ασφάλειας όταν είμαστε κοντά τους.
Κι αυτούς τους ανθρώπους δε θέλουμε να τους χάσουμε. Τους κάνουμε συντρόφους. Άλλοτε σ’ ερωτικό κι άλλοτε σε φιλικό επίπεδο -αν κι αυτό δεν έχει πραγματικά σημασία. Σημασία έχει ότι μαζί τους μπορούμε να αποκαλύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό και να νιώσουμε καλά με αυτό που είμαστε. Μπορούμε να εκφράσουμε ελεύθερα τις σκέψεις μας χωρίς δισταγμούς, γνωρίζοντας ότι δε θα επακολουθήσουν επικριτικά σχόλια.
Μερικές φορές η στάση τους αυτή μας τρομάζει. Θεωρούμε ότι είναι αδύνατον ένας άνθρωπος να είναι τόσο ανεκτικός απέναντί μας. Ωστόσο αυτό δε μας απασχολεί παραπάνω από μερικά λεπτά. Είναι τόσο έντονη η αγάπη που νιώθουμε γι’ αυτούς που οι αμφιβολίες σβήνονται σε κλάσματα δευτερολέπτων. Κι αν τύχει να παραμείνουν, θα μας τις σβήσουν οι ίδιοι με τη συμπεριφορά τους.
Ενίοτε προσπαθούμε να τους αντιγράψουμε. Θεωρούμε ότι μπορούμε να τους μοιάσουμε. Σύντομα, ωστόσο, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό είναι πολύ δύσκολο -αν όχι αδύνατον. Κι αυτό διότι οι εμπειρίες αυτών των ανθρώπων είναι εντελώς διαφορετικές απ’ τις δικές μας. Γι’ αυτό, άλλωστε, κι οι συμπεριφορές κι οι αντιδράσεις μας είναι τόσο διαφορετικές.
Αυτούς τους ανθρώπους άλλοι τους ζηλεύουν, άλλοι τους φοβούνται, για άλλους είναι αδιάφοροι. Πολλοί όμως τους αγαπούν. Διότι μπορούν να δουν μέσα από αυτούς μια πτυχή της ζωής που μέχρι να τους γνωρίσουν τη θεωρούσαν ανύπαρκτη. Γι’ αυτό δεν τους απομακρύνουν ποτέ από τη ζωή τους.
Έχουν καταλάβει ότι χωρίς παρεξηγήσεις η ζωή μας είναι καλύτερη. Κι ενώ ο περισσότερος κόσμος –ακόμη κι αν επικαλείται ότι απεχθάνεται τις παρεξηγήσεις– συχνά τις προκαλεί, εκείνοι αδιαφορούν και τις αποφεύγουν.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ζήσει κι έχουν δει κάτι που εμείς αγνοούμε ή απλώς δεν μπορούμε ή δε θέλουμε να δούμε. Ενδεχομένως έχουν καταλάβει τη ζωή καλύτερα από εμάς και γι’ αυτό δε δίνουν βάση στα μικρά πράγματα που μπαίνουν εμπόδιο στην πορεία μας. Γι’ αυτό δεν παίρνουν τα λόγια της μετρητοίς και κοιτάνε την ουσία πίσω από αυτά.
Γι’ αυτό, μάλλον, έχουν πάντοτε αυτό το γαλήνιο βλέμμα στο πρόσωπό τους που με τίποτα δεν μπορούμε να αλλάξουμε, αλλά σίγουρα ευχόμαστε να αποκτήσουμε.
Επιμέλεια Κειμένου Θάνου Κουλουβάκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Θάνος Κουλουβάκης
