Από κάποια ηλικία και μετά ο χρόνος μετρά διαφορετικά

Όσο περνάει ο καιρός μεγαλώνουμε. Η ανάπτυξή μας είναι τόσο βιολογική όσο και συναισθηματική. Η ίδια η ζωή μας παρέχει εμπειρίες και βιώματα που επιφέρουν μεταβολή στη συμπεριφορά και στην ιδιοσυγκρασία μας. Κι αυτή η μεταβολή κάνει την εμφάνισή της και συνήθως δεν ξαφνιάζει μόνο εμάς, αλλά και τους ανθρώπους που έχουμε στη ζωή μας, καθώς δεν μπορούν να αναγνωρίσουν συμπεριφορές κι αντιδράσεις μας.

Μεγαλώνουμε, λοιπόν, και μέσα σε αυτή τη διαδικασία αναρωτιόμαστε πόσο γρήγορα πέρασε ο χρόνος. Τα μαθητικά χρόνια φαντάζουν κοντινά κι οι στιγμές που μέναμε μαζί με τους γονείς μας σαν να συνέβησαν την περασμένη εβδομάδα. Καλούμαστε να αποδεχτούμε τον τρόπο που ο χρόνος μας παραπλανεί και να κατανοήσουμε το πόσο γρήγορα κυλά η ζωή για όλους μας.

Η ζωή είναι δεκαετίες, μου είχαν πει όταν ήμουν μικρός. Μέχρι τώρα δεν είχα καταφέρει να κατανοήσω τι μπορεί να σημαίνει αυτή η αινιγματική φράση. Θεωρούσα ότι οι δεκαετίες περνάνε αναπόφευκτα, ωστόσο ποτέ μου δεν είχα αναλογισθεί τι επιφέρει αυτό. Δεν είχα αναλογισθεί ότι μαζί με μία δεκαετία φεύγουν και δέκα χρόνια ζωής, τα οποία δεν πρόκειται να μας χαριστούν ποτέ ξανά.

Έρχεται έτσι -εντελώς φυσικά- η στιγμή που αντιλαμβανόμαστε ότι ο χρόνος που έχουμε μπροστά μας, αλλά κι αυτός που πέρασε μετριέται πλέον στα μάτια μας κάπως διαφορετικά. Αυτή η διαφοροποίηση έγκειται στον τρόπο που τον αντιλαμβανόμασταν πριν εισβάλουν στο μυαλό μας αυτές οι σκέψεις και στον τρόπο που αναγκαζόμαστε να τον δούμε τώρα. Η αναγκαιότητα αυτή, ωστόσο, παρ’ όλο που μας προβληματίζει δεν είναι απαραιτήτως αρνητική.

Διότι μπαίνουμε στη διαδικασία να αναθεωρήσουμε τους στόχους που έχουμε θέσει στον εαυτό μας και τις επιδιώξεις που έχουμε απ’ τη ζωή μας. Κι αυτό γιατί ο ίδιος ο χρόνος μας πιέζει να βάλουμε ένα πλάνο -έστω κι εικονικό- για το μέλλον μας το οποίο οφείλουμε πλέον να διαχειριζόμαστε μονάχα εμείς. Όσο κι αν μας τρομάζει η ευθύνη, πρέπει να την αποδεχτούμε. Πρέπει να αποδεχτούμε ότι οι πράξεις μας θα επιφέρουν συνέπειες.

Η αποδοχή των ευθυνών μας αναφορικά με τις πράξεις μας είναι το πρώτο βήμα για να προχωρήσουμε. Η αποδοχή του ίδιου του χρόνου που περνάει σαν νερό είναι το δεύτερο και το πιο καθοριστικό βήμα. Είναι αδιανόητο για εμάς πλέον ότι θα αφήσουμε τον χρόνο απλώς να περνάει. Οφείλουμε και θέλουμε να τον εκμεταλλευτούμε. Δε μας δίνεται άλλωστε εναλλακτική επιλογή.

Ο χρόνος μας από εδώ και στο εξής θα μετράει και θα μετριέται διαφορετικά. Είναι η πιο κομβική στιγμή της ζωής μας κι εμείς δεν μπορούμε να μείνουμε αμέτοχοι. Διότι όλο αυτό αφορά τη δική μας ζωή. Είναι η στιγμή να καθορίσουμε τον σκοπό της ζωής μας -έστω και σε ένα σφαιρικό επίπεδο το οποίο εκ των υστέρων θα γίνει ειδικό.

Ας πάψουμε, επομένως, να αναλωνόμαστε σε ανούσιες σκέψεις και προβληματισμούς. Ας αναθεωρήσουμε τα πάντα, διότι αν δεν το κάνουμε αυτό, ο ίδιος ο χρόνος θα το κάνει για εμάς και σε αυτή την περίπτωση δεν θα έχουμε την ευκαιρία να σκεφτούμε με σύνεση. Ήρθε η ώρα να διαμορφώσουμε τη ζωή μας ακριβώς όπως τη θέλουμε κι ο χρόνος – παρ’ όλο που δε θα σταματήσει να τρέχει – θα αποδεχτεί τα θέλω μας.