Αξία ανεκτίμητη να μεγαλώνεις μαζί με τον σκύλο σου

Απ’ το τίποτα έχεις στα χέρια σου ένα μωρό. Μπορεί να μην ανήκει στο ανθρώπινο είδος -τουλάχιστον με την κυριολεκτική έννοια-, αλλά στα μάτια σου είναι ένα μωρό. Σε έχει ανάγκη και το γεγονός ότι κάποιος σε χρειάζεται γεννά την αίσθηση ευθύνης μέσα σου  παρ’ όλο που κι εσύ έχεις ακόμη ανάγκη την οικογένειά σου για να ζήσεις. Τουλάχιστον, έχετε ανάγκη κι οι δύο κάποιον άλλο για να επιβιώσετε.

Μέσα σου έχεις αναλάβει εξ ολοκλήρου την ευθύνη της επιλογής σου να πάρεις ένα σκυλάκι. Ξέρεις καλά ότι είναι αδύνατον να τα καταφέρεις μόνος. Παρ’ όλα αυτά σου αρέσει να χαρακτηρίζεις το σκυλί ως «δικό σου» – όχι με την έννοια της εξουσίας πάνω του, αλλά της κτητικότητας που γεννά η αγάπη- και να δείχνεις συχνά σε συζητήσεις ότι μπορείς να ανταποκριθείς στα απαιτούμενα. Το νεαρό της ηλικίας σου δε σε αποθαρρύνει απ’ το να προσπαθείς όσο μπορείς να μη μένεις αμέτοχος στην εκπαίδευση και στις υποχρεώσεις που έχει πλέον η οικογένειά σου.

Τα βράδια πλέον δεν τα περνάς μόνος. Έχεις μία ψυχή να ακούει την ανάσα σου όταν σε παίρνει ο ύπνος και να διαβάζει τις σκέψεις που σε βασανίζουν. Θα είναι εκεί όταν ξυπνήσεις ιδρωμένος και τρομαγμένος από ένα άσχημο όνειρο. Θα είναι εκεί όταν ψήνεσαι στον πυρετό και μονάχα η παρουσία του σε ανακουφίζει – εντάξει, σε συνδυασμό με τα αντιπυρετικά.

Τα χρόνια περνάνε και το δέσιμο που έχεις αναπτύξει με αυτή την ψυχούλα είναι τόσο έντονο. Πλέον δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς την παρουσία του σκύλου σου. Είναι πάντοτε εκεί, στη γωνία του, να ανέχεται υπομονετικά τα νεύρα τις κακές μέρες σου. Είναι στην αγκαλιά σου σε κάθε σου επιτυχία και χαρά. Ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται, σίγουρα μπορεί να αντιληφθεί τα συναισθήματά σου.

Στην εφηβεία σου, ίσως ήταν ο μόνος που μπορούσε να σε ηρεμήσει. Να σε κάνει να ξεχαστείς για λίγο και να αποφορτιστείς απ’ το άγχος που υπήρχε παντού γύρω σου. Του μιλούσες για τις αναζητήσεις σου κι αυτός υπομονετικά σε άκουγε -λες και καταλάβαινε. Περνούσε τις ώρες του ακούγοντας τις φλυαρίες και τα παράπονά σου, όλες τις σκοτεινές σου σκέψεις.

Έπειτα έφυγες απ’ το σπίτι. Πήγες για σπουδές και δεν μπορούσες να τον έχεις μαζί σου. Μέσα σου ίσως και να ήθελες να απομακρυνθείς λίγο. Ήθελες να αποδεσμευτείς από όλα αυτά που σου θύμιζαν τη μαθητική ζωή σου. Ήθελες κι επιδίωξες να αρχίσεις μία καινούργια ζωή κι απομάκρυνες τα κομμάτια της προηγούμενης. Ήξερες ότι είχες ανάγκη τη μοναξιά σου για να έρθουν όλα στη θέση τους.

Τώρα, πιστεύεις ότι έχεις βρει τις ισορροπίες σου αλλά οι απώλειες είναι περισσότερες απ’ όσες υπολόγιζες. Ο φιλαράκος σου δε θα είναι ποτέ πια μαζί σου και γνωρίζεις ότι τίποτα δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει. Έφυγε και πήρε μαζί του όλη τη μαυρίλα σου. Εκπλήρωσε την αποστολή του κι άφησε πίσω του ένα καινούργιο εαυτό σου. Μεγάλωσε μαζί σου και σε έκανε αυτό που είσαι σήμερα.

Το να μεγαλώνεις μαζί με έναν σκύλο είναι ανεκτίμητο. Αυτός σου έμαθε να εκτιμάς τα μικρά πράγματα στη ζωή και να αντιλαμβάνεσαι ότι μερικές φορές η σιωπή είναι πιο σημαντική απ’ τις συμβουλές. Σου έμαθε πως η απώλεια πονάει, αλλά η ζωή συνεχίζεται.