Εκείνες οι ατέλειωτες βραδινές συζητήσεις

Είναι τα βράδια. Εκείνα τα βράδια που οι περισσότεροι από μας γνωρίζουμε. Τότε που δε θέλουμε και δεν μπορούμε να μείνουμε μόνοι, που χρειαζόμαστε κάποιον να μας θυμίσει πως δεν πρέπει να επιτρέψουμε στις σκέψεις μας να μας πνίξουν γιατί είναι δυσοίωνες και καταστροφικές. Σκέψεις που μόνο σκοπό έχουν να θολώσουν το μυαλό μας και να γιγαντώσουν τα πάντα μέσα του.

Τα λάθη μας γίνονται τεράστια κι οι ενδεχόμενες επιλογές μας μηδαμινές. Νιώθουμε τόσο μικροί μπροστά στα έντονα συναισθήματα που μας περιβάλουν. Έχουμε ανάγκη να μιλήσουμε. Να εκφράσουμε με όλους τους δυνατούς τρόπους τα συναισθήματά μας. Νιώθουμε ότι θα εκραγούμε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων και πως τα λεπτά περνούν σαν ώρες μέσα μας, την ίδια στιγμή που το μυαλό μας δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μας.

Εκείνη τη στιγμή έχουμε ανάγκη ένα άτομο. Έναν άνθρωπο που θεωρούμε ότι μπορεί πραγματικά να μας κατανοήσει. Η κατανόησή του, ωστόσο, δεν έγκειται μόνο στα όρια των γεγονότων, αλλά και των συναισθημάτων μας, που φαντάζουν ακατανόητα ακόμα και σε εμάς τους ίδιους. Να κάνουμε διάλογο -διότι ο μονόλογος δεν είναι πάντοτε βοηθητικός- και να ανακαλύψουμε σκέψεις που δε γνωρίζαμε ότι μπορούσε να δημιουργήσει το μυαλό μας.

Έχουμε ανάγκη να μιλήσουμε γενικά, αλλά ουσιαστικά. Να αναλύσουμε τα αναπάντητα ερωτήματα που μας ταλανίζουν, ξεχνώντας με αυτόν τον τρόπο τους εφήμερους προβληματισμούς μας, που δεν έχουν καμία πραγματική υπόσταση. Αναζητώντας λύση σε όλα αυτά ανακουφίζουμε τον εαυτό μας και του δίνουμε τον απαραίτητο χρόνο προκειμένου να αντιληφθεί πού πρέπει να επικεντρώσει την προσοχή του.

Οι συζητήσεις μας ενδεχομένως να συνοδεύονται με αλκοόλ. Κι αυτό, όχι γιατί θέλουμε να μεθύσουμε, αλλά για να ζαλίσουμε τις σκέψεις μας και να κατανοήσουμε το πραγματικό τους βάθος. Μέσα στην επιφανειακή ευδαιμονία που μας παρέχει το αλκοόλ, αλλοιώνονται τα ζητήματα που θεωρούσαμε πως πλέον είχαν καταλάβει τη ζωή μας. Νιώθουμε πια ότι μπορούμε να τα αποβάλουμε πιο εύκολα. Το μυαλό μας προετοιμάζεται γι’ αυτό που θα επέλθει.

Μειώνουμε τον εαυτό μας. Τον κάνουμε να αισθανθεί ευάλωτος. Όχι με τρόπο μικροπρεπή, αλλά με απόλυτη ειλικρίνεια και σύνεση. Η απομυθοποίηση του εαυτού μας αυτού καθ’ αυτού μας βοηθάει να απαλλαγούμε από κάποιες πτυχές του, οι οποίες κάθε άλλο παρά βοηθητικές είναι για εμάς. Κι η ίδια η συζήτηση που υφίσταται, απομακρύνει τις μαύρες σκέψεις ή ενίοτε δημιουργεί ακόμη περισσότερες.

Ωστόσο, η μοιρολατρία μας φαίνεται ότι συνεισφέρει στο να αισθανθούμε καλύτερα κι αυτό γιατί δεν έχουμε πλέον το απαραίτητο κουράγιο για να επιλύσουμε εμείς όλα αυτά που παρουσιάζονται. Επιτρέπουμε, λοιπόν, στα ίδια τα γεγονότα να εξελιχθούν με τον δικό τους τρόπο. Εμείς επικεντρωνόμαστε εκείνη τη στιγμή στη συζήτηση που τόσο μας απορροφά και ξεχνιόμαστε απ’ τις ανάγκες που μας επιβάλει η ίδια η ζωή.

Μια βραδινή κουβέντα σίγουρα δεν μπορεί να τα αλλάξει όλα. Ωστόσο, μπορεί να μας παρέχει κάτι που εμείς δεν μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας. Μπορεί να μας απελευθερώσει απ’ τις συνηθισμένες σκέψεις μας. Απ’ τις σκέψεις που μας βασανίζουν και δε μας αφήνουν να προχωρήσουμε. Τα πάντα όμως είναι στο χέρι μας και καμία συζήτηση δε θα μεταβάλει τα γεγονότα.