Όλοι μας έχουμε γνωρίσει αυτούς τους ανθρώπους. Τους ξέρεις κι εσύ. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που φαντάζουν στα μάτια μας τρελοί. Είναι αυτοί που φαίνεται σαν να μην ενδιαφέρονται για τίποτα, σαν να καταφέρνουν αυτό που εμείς δεν μπορούμε να έχουμε στη ζωή μας όσο κι αν το θέλουμε, να ζουν για το σήμερα και να μην προγραμματίζουν τίποτα. Αυτοί οι άνθρωποι κάποια στιγμή θα μπουν στη ζωή μας κάπως αλλόκοτα, κάπως ξαφνικά, χωρίς να τους έχουμε προσκαλέσει.
Και κάπως έτσι γίνονται εραστές της ζωής μας. Διότι δεν είναι και δε θα γίνουν ποτέ δικοί μας. Είναι αυτοί που δεν ξέρουν τι να κάνουν με τη μέρα τους την ίδια στιγμή που εμείς πνιγόμαστε στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Είναι αυτοί που πάντοτε θα αντιμετωπίζουν τα πράγματα τόσο χαλαρά και θα έχουν απεριόριστο χρόνο για τον εαυτό τους, γεγονός που μας κάνει να τους ζηλεύουμε.
Κι όσο θα θέλαμε να διοχετεύουν τον άπλετο τους χρόνο σε μας, τόσο αυτοί επιλέγουν να απομακρύνονται συναισθηματικά κι ενίοτε σωματικά. Ίσως φοβούνται. Άλλωστε εμείς αλλάζουμε την καθημερινότητά τους και τους αναγκάζουμε ουσιαστικά να προσαρμοστούν σε ένα εντελώς διαφορετικό πρόγραμμα, στο οποίο πρέπει να εντάξουν κι εμάς, χωρίς ωστόσο να τους ρωτήσουμε αν είναι διατεθειμένοι να το κάνουν.
Κι έρχονται στιγμές που εκνευριζόμαστε κι αγανακτούμε. Είναι λογικό να αμφιβάλουμε αν μας θέλουν πραγματικά στη ζωή τους εφόσον δε μας το δείχνουν και δε μας αφιερώνουν το χρόνο που χρειαζόμαστε -κι ομολογουμένως μπορούν να μας παρέχουν- μαζί τους. Κι άλλες φορές τόσο φυσικά μας δείχνουν πόσο έντονα τους προβληματίζει η έλλειψή μας κι εμείς βρισκόμαστε σε μια κατάσταση αναμονής, προσπαθώντας να αναθεωρήσουμε τα δεδομένα και να ανακαλύψουμε την αλήθεια.
Η αλήθεια όμως, που εμείς δυσκολευόμαστε τόσο να δούμε, είναι μπροστά στα μάτια μας. Οι άνθρωποι αυτοί, που φαντάζουν τόσο ξέγνοιαστοι και τόσο ελεύθεροι σε σχέση με εμάς, είναι δέσμιοι. Και τα δεσμά τους δεν είναι ίδια με τα δικά μας. Διότι εμείς έχουμε εγκλωβιστεί στο πρόγραμμά μας, ωστόσο αυτοί έχουν χαθεί στην αδράνεια που οι ίδιοι επέλεξαν να έχουν στην ζωή τους. Κι αυτή η αδράνεια τους απαγορεύει να παρέχουν σε εμάς αυτά που χρειαζόμαστε.
Επομένως, ο ελεύθερος χρόνος που τους παρέχεται κι επιλέγουν να έχουν στη ζωή τους αποτελεί τροχοπέδη στις υποχρεώσεις τους, όταν και αν αυτές υπάρχουν στη ζωή τους. Κι αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχουν μάθει να ανταποκρίνονται σωστά σε μια ενδεχόμενη απασχόληση, εφόσον δεν υπάρχει άλλη ουσιαστική απασχόληση στη ζωή τους, πέραν απ’ τον ίδιο τους τον εαυτό.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι υπέροχοι. Θα ήταν άδικο να το αρνηθούμε και να μην τους θέλουμε στη ζωή μας. Ωστόσο, συχνά θέλουμε να παίζουν έναν ρόλο, τον οποίο οι ίδιοι δεν μπορούν να παίξουν. Απαιτούμε πολλά πράγματα από αυτούς ενώ ξέρουμε ότι δεν μπορούν – ή ενδεχομένως δε θέλουν – να μας δώσουν.
Επομένως, πρέπει να αποδεχτούμε ότι για εμάς είναι κακοί σύντροφοι, ωστόσο τις περισσότερες φορές αυτό ενδέχεται να μην αποτελεί επιλογή τους. Φυσικά αυτοί ευθύνονται γι’ αυτό, όμως είναι η ίδια τους η ζωή που τους διαμόρφωσε με αυτόν τον τρόπο. Ούτε εμείς, ούτε κανένας δεν είναι σε θέση να τους αλλάξει. Πρέπει, λοιπόν, είτε να αλλάξουμε τον εαυτό μας, είτε τον ρόλο που παίζουν αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή μας. Διότι, πραγματικά, δεν αξίζει να τους χάσουμε.
Συντάκτης: Θάνος Κουλουβάκης
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
