Ένας χωρισμός δεν είναι το τέλος του κόσμου

Χώρισες; Έχεις αποφασίσει να χωρίσεις; Σε χώρισαν; Όπως και να ‘χει, βρίσκεσαι σε μία κατάσταση «χωρισμού»˙ βρίσκεσαι σε μία κατάσταση που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε βιώσει και κληθεί να αντιμετωπίσουμε. Το ξέρω, δεν είναι εύκολο να ξεπεράσεις την εν λόγω κατάσταση, πώς είναι δυνατόν να ορίσουμε ως εύκολη τη συνειδητοποίηση της απουσίας ενός ανθρώπου, ο οποίος συνήθιζε να σημαίνει τόσα για εμάς; Πώς είναι δυνατόν να περιμένουμε να ξεπεράσουμε εύκολα, να ξεχάσουμε, τις στιγμές και τον χρόνο -ή τα χρόνια;

Ίσως να μην κατορθώσουμε ποτέ να τα ξεχάσουμε, ίσως να μην πρέπει κιόλας. Ίσως το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να αποδεχτούμε την έλλειψη, την απουσία, τη μεταβολή εν γένει, μέχρις ότου αυτή η απουσία, αυτή η έλλειψη, καλυφθεί εκ νέου και ξεκινήσει ένας καινούριος κύκλος εμπειριών και στιγμών. Κι αυτός ο νέος κύκλος ενδέχεται να φέρει πιο όμορφες στιγμές, πιο αισιόδοξες σκέψεις κι ένα αίσιο τέλος.

Θα κλάψουμε, θα πονέσουμε πολύ, η απουσία πληγώνει άλλωστε, μπορεί να μας πάρει καιρό να συνέλθουμε, όμως εν τέλει θα συνέλθουμε. Θα καταλάβουμε ότι υπάρχει ζωή και μετά το χωρισμό -όσο βαρύς κι αν φαντάζει αυτός. Διότι πρέπει και θέλουμε να αποβάλουμε τα βαρίδια απ’ τη ζωή μας που μας τραβάνε στον πάτο σε μια θάλασσα πόνου, θέλουμε να μάθουμε να κολυμπάμε στην επιφάνεια κι αυτό μπορούμε να το κατορθώσουμε.

Αξίζουμε να είμαστε ευτυχισμένοι κι αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να εξασφαλίσει την ευτυχία μας, αυτός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Άλλωστε, οι άνθρωποι, όλοι μας, δεν ψάχνουμε το άλλο μας μισό˙ μη σας γελάσουν ποτέ με αυτό το επιχείρημα. Είμαστε ολοκληρωμένες οντότητες, μπορούμε να επιβιώσουμε μόνοι, τόσα χρόνια το κάναμε. Η συντροφικότητα, σαφώς, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, ωστόσο αν αυτή μας πνίγει, μας καταπιέζει, ή πάψει να υφίσταται για οποιονδήποτε λόγο, ίσως πρέπει να δώσουμε λίγο περισσότερο χώρο και χρόνο στον εαυτό μας.

Βέβαια, ο χρόνος δεν αποτελεί πανάκεια˙ ποτέ δε θα καταφέρει να μας γιατρέψει, αν εμείς δεν το κάνουμε, αν εμείς δε γιατρέψουμε τον εαυτό μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είμαστε σε θέση να το κάνουμε. Είμαστε αρκετά δυνατοί για να γιατρέψουμε τον εαυτό μας μόνοι μας, δίχως ψεύτικα λόγια και συνεισφορές λύπησης. Πρέπει να διαμορφώσουμε μόνοι τη ζωή μας όπως τη θέλουμε, κανένας δεν μπορεί να μας βγάλει απ’ τη δύσκολη θέση και να φτιάξει ένα παραμύθι για εμάς.

Ψάχνοντας την επιφανειακή –ή εφήμερη– ευτυχία, άλλωστε, χάνουμε την ουσία της ζωής ολόκληρης, ξεχνάμε ότι αυτό που έχει σημασία είναι η προσωπική καταξίωση, το να αισθανόμαστε περήφανοι για αυτό που είμαστε. Καλώς ή κακώς, μονάχα εμείς μπορούμε να προσφέρουμε την επιβεβαίωση στον εαυτό μας και γι’ αυτό είναι σημαντικό να κάνουμε πράγματα που μας προσφέρουν ηρεμία και θετικά συναισθήματα εν γένει.

Πάντως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχει ζωή και μετά το χωρισμό˙ διότι κανένας χωρισμός δεν μπορεί –και δεν πρέπει– να μας καθορίζει ως οντότητες, ως προσωπικότητες κι ως άτομα. Κανένας δεν μπορεί να μας ορίσει εκτός απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό. Ας επικεντρωθούμε, επομένως, σε αυτόν κι όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν σιγά-σιγά.