Η αγάπη κι η συντήρησή της απαιτούν σκληρή καθημερινή δουλειά

Έχουμε επιλέξει έναν άνθρωπο στη ζωή μας κι επενδύουμε σ’ αυτόν· επενδύουμε αφενός διότι πιστεύουμε ότι μπορεί να μας προσφέρει πράγματα που οι άλλοι δεν είναι σε θέση να μας προσφέρουν κι αφετέρου επειδή νιώθουμε μαζί του συναισθήματα που κανένας άλλος δεν κατάφερε να μας πυροδοτήσει. Χτίζουμε τη δική μας σχέση και προσπαθούμε οι βάσεις της να είναι σταθερές, έχοντας στο μυαλό μας την προοπτική να περάσουμε ενδεχομένως κι ολόκληρη τη ζωή μας με αυτόν τον άνθρωπο.

Αισθανόμαστε την αγάπη να μας διακατέχει· κυλά μέσα στις φλέβες μας και μας αναστατώνει με έναν τρόπο μαγικό. Βιώνουμε καταστάσεις και συναισθήματα που δεν είχαμε φανταστεί καν ότι υπάρχουν και μπορούμε να πούμε -με σχετική σιγουριά- ότι είμαστε ευτυχισμένοι. Προκειμένου να διατηρήσουμε την ευτυχία μας, ωστόσο, είναι αναγκαία η συντήρηση της αγάπης· κι εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να το φροντίσουμε.

Η αγάπη κι η συντήρησή της δε γεννιούνται τυχαία· θέλει διαρκή προσπάθεια κι αυτοέλεγχο για να τα καταφέρουμε. Οφείλουμε να προσέχουμε τις αντιδράσεις μας και τη συμπεριφορά μας, διότι αυτή τη φορά δε σκεφτόμαστε μονάχα τον εαυτό μας. Άλλωστε, η συντήρηση της αγάπης δεν είναι σαν τη συντήρηση του καλοριφέρ· εδώ μιλάμε για τα συναισθήματα ενός άλλου ανθρώπου για τον οποίο νοιαζόμαστε πραγματικά και δε θέλουμε να τον πληγώσουμε.

Όταν θες μια σχέση πρέπει να τη φροντίζεις. Η φροντίδα αυτή δεν αφορά αποκλειστικά τον άλλο, αλλά και τη σχέση εν γένει. Είμαστε υπεύθυνοι για οτιδήποτε χτίζουμε, είτε μόνοι είτε μαζί με τον άνθρωπό μας, επομένως είμαστε υπεύθυνοι για την έκβαση της σχέσης μας, όπως επίσης και για την προσωπική μας ευτυχία μέσα στα πλαίσιά της. Το «εγώ» μας δεν πρέπει -σαφώς- να πάψει να υφίσταται μέσα σε μια σχέση, όμως, χρειάζεται να περιοριστεί.

Πλέον επικρατεί το «εμείς» διότι η αγάπη το απαιτεί. Με άλλα λόγια πρέπει να μικρύνουμε το «εγώ» μας, αλλά όχι να το εξαλείψουμε. Οφείλουμε να διατηρήσουμε την προσωπικότητά μας, πάντοτε σεβόμενοι την προσωπικότητα του ανθρώπου που αγαπάμε. Διότι, μονάχα με αυτόν τον τρόπο, εξασφαλίζουμε τόσο τη δική μας μοναδικότητα όσο και του συντρόφου μας. Δεν υπάρχει λόγος να αφομοιωθούμε ο ένας στον άλλο -αυτό αποτελεί την αρχή του τέλους.

Η αγάπη απαιτεί συμβιβασμούς· όμως όχι συμβιβασμούς που ξεπερνούν τα όριά μας. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει πρώτα απ’ όλα να γνωρίζουμε τα δικά μας όρια και τις δικές μας επιθυμίες. Δεν μπορούμε να απαιτούμε απ’ τον άνθρωπό μας να μας δώσει πράγματα -δίχως να μπορούμε να τα ορίσουμε. Δεν μπορούμε να απαιτούμε να μας δώσει κάτι που δεν μπορεί -ή δε θέλει- να μας δώσει εν γένει· είναι άδικο και για τους δύο.

Οφείλουμε να προστατέψουμε την αγάπη μας -να την προστατεύουμε διαρκώς- και να προοδεύουμε μαζί με τον σύντροφό μας. Αν νιώθουμε εγκλωβισμένοι δε χρειάζεται να ξεχνάμε ότι μέσα στο «εμείς» υπάρχει το «εγώ» μας. Εμείς είμαστε αυτοί που διατηρούμε το «εμείς», επομένως δεν υπάρχει λόγος να μας πνίγει. Είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι κι ο σύντροφός μας σε καμία περίπτωση δε θέλει να αισθανόμαστε φυλακισμένοι.

Η αγάπη αυτή καθ’ αυτή δεν μπορεί να μας εγκλωβίσει·  εμείς το επιτρέπουμε, την ίδια στιγμή που μπορούμε απλώς να την απολαύσουμε.