– Πού θα πάμε σήμερα;
– Παιδιά, δουλεύω…
Πολλοί φοιτητές σήμερα αποφασίζουν να εργαστούν σε οποιονδήποτε χώρο παράλληλα με τις σπουδές τους. Άλλοι σε καφετέριες, άλλοι σε κλάδους συναφείς με το αντικείμενο σπουδών τους κι άλλοι νύχτα. Κι αυτοί σίγουρα αποτελούν μία κατηγορία από μόνοι τους -κι εγώ για τους δικούς μου λόγους μέσα σε αυτούς.
Το βράδυ τα πράγματα λειτουργούν αλλιώς. Έρχεσαι αντιμέτωπος με καταστάσεις που αν δεν είναι ανύπαρκτες σε μια πρωινή εργασία, είναι σίγουρα πιο δύσκολο να τις εντοπίσεις. Οι φημολογίες θεριεύουν για το όνομά σου. Δημιουργούνται ανούσιες έχθρες και πρόσκαιρες συμπάθειες, που χάνονται με το πέρασμα του χρόνου. Δημιουργούνται ωστόσο απ’ την άλλη πλευρά και φιλίες πραγματικές, που αντέχουν και διαρκούν στο πέρασμα του χρόνου.
Το βράδυ νιώθουν όλοι λιγάκι πιο ελεύθεροι. Σου μιλούν πιο εύκολα και μοιράζονται μαζί σου τους προβληματισμούς τους. Είναι ειλικρινείς. Παίρνουν αποφάσεις που τους αντιπροσωπεύουν. Δε διστάζουν να ανοίξουν την καρδιά τους. Το βράδυ όλοι μας γινόμαστε πιο εύκολα επιπόλαιοι. Λειτουργούμε με αυθορμητισμό. Ο φόβος μέσα μας κάπως κοιμάται.
Μερικές φορές εντούτοις αν και περικλειόμαστε από τόσο πολύ κόσμο, νιώθουμε μόνοι. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με πράγματα που μας βασανίζουν και μεγαλοποιούνται στο μυαλό μας. Ενδεχομένως σε αυτό συμβάλει κι η κατανάλωση αλκοολούχων ουσιών. Τα συναισθήματά μας είναι έντονα, είναι αληθινά. Δεν κρύβονται πίσω απ’ τα «πρέπει» που ορίζει η κοινωνία.
Σκεφτόμαστε κι αναθεωρούμαι τις επιθυμίες μας. Αισθανόμαστε όπως κι οι άλλοι γύρω μας και ταυτιζόμαστε μαζί τους. Νιώθουμε ότι ανήκουμε κάπου, ότι όλοι οι άνθρωποι γύρω μας αποτελούν μία μεγάλη οικογένεια, που αποτελούμε μέλη της. Ουσιαστικά είμαστε ένα μέρος της.
Το βράδυ ξέρει να κρατά τα μυστικά μας, μας βοηθάει να ξεχνάμε όσα μας πονάνε και μας στεναχωρούν. Μας υπενθυμίζει ότι είμαστε ζωντανοί –προς το παρόν– και πρέπει να το εκμεταλλευτούμε. Άλλωστε δε μας αφήνει κι άλλη επιλογή. Μας προσκαλεί να ξεχαστούμε μέσα στην πολυκοσμία και στα τόσα διαφορετικά πρόσωπα. Μας καλεί να ζήσουμε τη στιγμή και να ξεχάσουμε το παρελθόν.
Κι όσο πληγωμένοι κι αν νιώθουμε, ένα αίσθημα ανακούφισης είναι πάντοτε εκεί όταν ακούγεται ένα τραγούδι που μας εκφράζει. Κι όσο κουρασμένοι κι αν είμαστε, η έντονη ενέργεια και το κέφι που υπάρχει γύρω μας θα μας βοηθήσει να τα καταφέρουμε μια ακόμα νύχτα.
Κι όλα αυτά συμβαίνουν το βράδυ, καθώς η μέρα αποτελεί για μας χρόνο ύπνου. Γιατί ξυπνάμε μεσημέρι και το μεσημεριανό μας καταναλώνεται μετά τις 5 το απόγευμα. Ίσως, όμως, κι αυτό να έχει τη γοητεία του. Άλλωστε τα μεσημέρια κανείς δεν τα συμπαθεί, αποτελούν τη χειρότερη και πιο πληκτική ώρα της ημέρας. Κι αμφιβάλλω αν μπορεί κανείς να είναι δημιουργικός εκείνες τις βαρετές ώρες.
Όπως και να ‘χει, όλοι μας αγαπάμε τη νύχτα. Κάποιοι την επιλέγουμε κι άλλοι τη φοβόμαστε, ωστόσο όλους μας γοητεύει. Κι αυτός ο φόβος πηγάζει από μια πολύ χαζή και λανθασμένη νοοτροπία για τις νυχτερινές δουλειές κι ειδικότερα όσες έχουν να κάνουν με διασκέδαση.
Εν τέλει, όποιος συναναστρέφεται με ανθρώπους που δουλεύουν νύχτα, ξέρει πολύ καλά ότι αυτά τα άτομα είναι λίγο πιο αληθινά. Έτσι έχουν μάθει, άλλωστε. Έχουν ζήσει τους ανθρώπους τις ώρες που είναι πιο ευάλωτοι από ποτέ και δεν τους έχουν εκμεταλλευτεί. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να μη μας αγαπάτε λίγο παραπάνω εμάς, τα παιδιά της νύχτας;
Επιμέλεια Κειμένου Θάνου Κουλουβάκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Θάνος Κουλουβάκης
