Κι όμως η γνώμη των άλλων σε ενδιαφέρει

Γυρίζεις σπίτι -κάπως εξαντλημένος- απ’ την ανούσια έξοδό σου. Είσαι μόνος, εσύ κι οι τέσσερις τοίχοι να περιβάλουν τις σκέψεις σου. Σήμερα αναλώθηκες για μία ακόμη φορά σε άσκοπες συζητήσεις με άτομα που δε γνώριζες και δε σε γνώριζαν. Άφησες τον εαυτό σου να ακούσει την κριτική ανθρώπων που δεν έχουν καμία ιδέα για το ποιος πραγματικά είσαι. Μπήκες στη διαδικασία να κρίνεις -λες κι αυτό θα σε ανακούφιζε.

Ανοίγεις γρήγορα το ραδιόφωνο και βγάζεις τα ρούχα σου, που έχουν βρομίσει κάπνα εξ αιτίας της αποπνικτικής ατμόσφαιρας του μαγαζιού στο οποίο βρισκόσουν. Ξέρεις πολύ καλά ότι εσύ επέτρεψες στην αποπνικτική ατμόσφαιρα να εισβάλει μέσα σου και να γεμίσει με καπνό το μυαλό σου. Μπαίνεις στο μπάνιο. Σίγουρα ένα γρήγορο ντους θα σου προσφέρει τη χαλάρωση που τόσο πολύ έχεις ανάγκη.

Δάκρυα κατακλύζουν τα μάτια σου -σταγόνες όμοιες με το νερό που ξεπλένει ολόκληρο το σώμα σου. Μα εσύ έλεγες ότι μπορείς να αντέξεις την κριτική, έλεγες ότι αυτή σε κάνει καλύτερο. Τώρα γιατί δε νιώθεις καλύτερος; Το ραδιόφωνο, στο background, παίζει ένα απ’ τα αγαπημένα σου κομμάτια. Η σκέψη σου επικεντρώνεται στους στίχους -ασυναίσθητα- για να επιτρέψει στο μυαλό σου να ξεχαστεί.

Σιγοτραγουδάς ενώ βγαίνεις απ’ το μπάνιο. Το σώμα σου είναι εκτεθειμένο στο έντονο φως που προέρχεται από μία μικρή λάμπα δίπλα στο κρεβάτι σου. Αισθάνεσαι τόσο αδύναμος μπροστά στην ανάκριση που δέχεσαι για μια ακόμη φορά -λες και το φως μπορεί να διαπεράσει το σώμα σου και να δει τι κρύβεις μέσα στην ψυχή σου. Αυτό, άλλωστε, κάνουν κι οι άνθρωποι -ή τουλάχιστον έτσι σε κάνουν να νιώθεις.

Πείθεις τον εαυτό σου ότι η γνώμη των άλλων δε σε ενδιαφέρει, αλλά μέσα σου γνωρίζεις καλά πως θα έκανες τα πάντα για να σχηματίσουν τη γνώμη που θα ήθελες για σένα. Σήμερα αλλοίωσες λίγο παραπάνω τον εαυτό σου για να το καταφέρεις αυτό. Μην ξεχνάς ότι εσύ ήσουν αυτός που κορόιδεψε την παχουλή για τα δεδομένα σας κοπέλα που πέρασε μπροστά απ’ την παρέα σου για να πάει στη τουαλέτα. Νιώθεις αλήθεια ανώτερος;

Προχθές κορόιδεψες επιδεικτικά το νεαρό που ψεύδιζε απ’ το άγχος κατά τη διάρκεια της παρουσίασης εργασίας στο πανεπιστήμιο. Μήπως ξέχασες την κοπέλα που χλεύαζες επειδή φορούσε πουλόβερ μήνα Ιούλιο ή τη γιαγιά που προσπαθούσε επί δέκα λεπτά να βρει τα χρήματα για να πληρώσει στο ταμείο του super market; Πέρσι εσύ δεν ήσουν που γελούσες με τον «μαύρο» που ήρθε για interview στην εταιρία που δουλεύεις;

Η κοπέλα που πέρασε μπροστά σου πλέον είναι η φίλη του αδερφού σου και ξέρεις ότι ταλαιπωρείται από θυρεοειδή. Ο νεαρός, που δεν ξέρεις ούτε το όνομά του, έπασχε χρόνια από κρίσεις πανικού κι έκανε ψυχοθεραπεία για να τις ξεπεράσει. Η κοπέλα με το πουλόβερ είχε σημάδια κακοποίησης στα χέρια της κι η γιαγιά δεν είχε χρήματα να πάρει γυαλιά για να διορθώσει τη μυωπία της. Ο «μαύρος» πλέον είναι διευθυντής σου.

Κι όλα αυτά για να φανείς ανώτερος; Για να κάνεις τους άλλους να σε αποδεχτούν για κάτι που δεν είσαι, υποβαθμίζοντας ανθρώπους, για τους οποίους δεν έχεις καμία απολύτως ιδέα. Γιατί σε ενδιαφέρει, άλλωστε τόσο πολύ η γνώμη των άλλων; Τι ξέρουν για σένα οι άλλοι;