Μη με ρωτάς αν φοβάμαι να σε χάσω

Πολλοί λένε ότι τα βράδια έρχεται η θύμηση του ανθρώπου που αγαπάς πραγματικά. Άλλοι ισχυρίζονται πως τα όνειρα αποκαλύπτουν την αλήθεια. Στη δική μου περίπτωση τίποτε απ’ τα παραπάνω δεν ισχύει. Διότι η θύμησή σου αποτελεί κομμάτι ολόκληρης της ζωής μου. Τα πάντα θυμίζουν εσένα κι η σκέψη ότι μπορεί να χαθείς είναι αβάσταχτη, σε συνδυασμό με την απαισιοδοξία και το φόβο μου.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς διατηρούν οι άνθρωποι σχέσεις από απόσταση. Είναι τρομερά ανυπόφορη η καθημερινή έλλειψη -όταν υπάρχουν έντονα συναισθήματα. Βρίσκεσαι διαρκώς με ένα κενό που τίποτα δεν μπορεί να το γεμίσει. Κι εσύ πασχίζεις να καλύψεις τα κενά σου ενώ στην προσπάθειά σου χάνεις τα πάντα γύρω σου. Επιχειρείς να εκλογικεύσεις την κατάσταση και να περιμένεις υπομονετικά την επανένωση, ωστόσο η δυσκολία είναι τόσο μεγάλη που ενίοτε σπάνε κομμάτια της καρδιάς σου.

Νιώθεις τόσο μικρός· είσαι μικρός, άλλωστε, μπροστά σε ορισμένα ανυπέρβλητα εμπόδια που παρουσιάζονται και σε διαλύουν. Ωστόσο, εσύ μπορείς κι ενώνεις τα κομμάτια σου για εσάς. Μπορείς να ξεπεράσεις τα πάντα -έτσι νιώθεις- κι οι αναμνήσεις σε βοηθούν να το κάνεις. Μπορείς να περιμένεις κι η προσμονή σε κάνει να αγαπάς ακόμη περισσότερο και να εκτιμάς ορισμένα πράγματα που θεωρούσες, αν μη τι άλλο, δεδομένα.

Ένας φίλος συνήθιζε να λέει ότι τη σχέση σου πρέπει να την αντιλαμβάνεσαι σαν ασχολία για να επιβιώσεις και να αντέξεις την έλλειψη του ανθρώπου σου -όταν αυτή επιβάλλεται. Ουσιαστικά, το κέντρο είσαι εσύ κι η σχέση σου – όπως κι οι υπόλοιπες ασχολίες στη ζωή- κινείται γύρω σου. Εγώ ποτέ δεν κατάφερα να το δω έτσι. Οι άνθρωποι δεν είναι απασχόληση· δε χτίζονται οι σχέσεις με το λίγο που δίνουμε σε τόσα πράγματα της καθημερινότητάς μας.

Εγώ φοβάμαι· φοβάμαι μη χάσω τα πάντα. Εύχομαι να μπορούσα να τα κάνω όλα σωστά, όπως πρέπει. Κι η φράση «ουδείς αναντικατάστατος» καταρρίπτεται όταν έχουν γεννηθεί αληθινά αισθήματα. Μη μας παραμυθιάζετε, λοιπόν, ότι οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι και κάποια στιγμή θα φύγουν. Κάποιοι από εμάς αντέχουμε πολλά και μένουμε. Θέλουμε να κρατήσουμε όσα έχουμε χτίσει και για κανένα λόγο δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραδώσουμε τα όπλα. Κανένας δεν είπε ότι είναι εύκολο, αλλά θέλουμε και το κάνουμε στο κάτω-κάτω.

Με με ρωτάς, λοιπόν, αν φοβάμαι να σε χάσω· φυσικά και φοβάμαι. Η σκέψη της ανυπαρξίας σου μου προκαλεί μονάχα θλίψη και πόνο. Με με ρωτάς πώς θα είναι η ζωή μου χωρίς εσένα· θα περάσει καιρός και πάλι βλέπουμε αν θα επανέλθει. Έχω βρει το σπίτι μου και δε θέλω να το εγκαταλείψω ποτέ. Είναι άδικο να στερήσω απ’ τον εαυτό μου αυτό που έψαχνα τόσο καιρό.

Υποσχέσου ότι θα είσαι εκεί· το ξέρεις ότι σε χρειάζομαι. Υποσχέσου πως τίποτα δε θα μας χωρίσει. Τίποτα δεν μπορεί, αν δεν του το επιτρέψουμε εμείς, άλλωστε. Υποσχέσου ότι δε θα με ρωτάς αν φοβάμαι να σε χάσω. Είναι λες και με ρωτάς αν φοβάμαι να χάσω ένα κομμάτι της καρδιάς μου· ο άνθρωπος χωρίς καρδιά δε ζει.