Νύχτες σε μπαλκόνια και ταράτσες

Δύο μπίρες -ίσως και λίγο κρασί-, το φεγγάρι και τ’ αστέρια να μας συντροφεύουν κι εμείς. Εμείς να ατενίζουμε τον σκοτεινό ουρανό και να αφήνουμε τη σκέψη μας να ταξιδεύει όπου μας προστάξει. Οι ώρες περνούν τόσο γρήγορα που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε καν τον λόγο ύπαρξής τους· ίσως δεν πρέπει κιόλας. Γινόμαστε ένα με τη νύχτα, επιτρέποντας στον εαυτό μας να χαθεί μέσα της.

Τα αστέρια αποτελούν απεικονίσεις των ονείρων μας. Λάμπουν και μας υπενθυμίζουν την ύπαρξή τους -όπως τα όνειρα κι οι προσδοκίες μας. Το κεφάλι μας είναι γεμάτο από αστέρια που προσμένουν να λάμψουν όλο και περισσότερο. Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τα ικανοποιήσουμε και να ορίσουμε λόγο ύπαρξης σε αυτές τις φωτεινές ιδέες.

Το φεγγάρι είναι ο εαυτός μας· άλλοτε φωτεινός, άλλοτε μισός κι άλλοτε ανύπαρκτος. Απεικονίζει τη μοναδικότητά μας μπροστά στον ατέρμονο ουρανό. Διότι είμαστε μοναδικοί σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, όπως κι εκείνοι είναι μοναδικοί σε σχέση με τους ομοίους τους. Κι όπως το φεγγάρι αλλάζει μορφολογικά, έτσι αλλάζει κι ο εαυτός μας με το πέρασμα των χρόνων. Είναι στο χέρι μας αν θα καταλήξουμε να βλέπουμε την καλοκαιρινή πανσέληνο ή την καθιερωμένη έκλειψη.

Όλα τα παραπάνω είναι αυθαίρετες σκέψεις που γεννήθηκαν νύχτες σε μπαλκόνια και ταράτσες· την ίδια ώρα που η αίσθηση της μοναδικότητας βρίσκεται στα ύψη, αναλογιζόμενος πόσο μικρή και παράλληλα πόσο ξεχωριστή είναι  ύπαρξή μας. Εκείνη τη στιγμή που η πόλη ηρεμεί κι εσύ -σαν μικρός φιλόσοφος- αναλύεις όλα τα άλυτα μυστήρια της ζωής. Κι η αλήθεια είναι πως στο μυαλό σου βγάζεις άκρη για πράγματα που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσες να κατανοήσεις.

Τα καλοκαίρια μου είναι γεμάτα με τέτοιες βραδιές. Νύχτες ατέλειωτες που -υπό το φως του φεγγαριού- προσπαθούμε να ερευνήσουμε θέματα, τα οποία σε άλλες περιπτώσεις δε θα συζητούσαμε καν. Σαφώς, η παραλία είναι επίσης ένα μέρος διερεύνησης -πέρα απ’ τα μπαλκόνια και τις ταράτσες. Η θάλασσα παραπέμπει σε κάτι πιο εσωτερικό κι αν μη τι άλλο και μας δίνει έναυσμα για την αρχή αλλόκοτων συζητήσεων.

Η μουσική αποτελεί αναπόσπαστη συντροφιά σε όλες αυτές τις στιγμές, ενώ -αν είμαστε τυχεροί- η ύπαρξη μιας κιθάρας κάνει ακόμα πιο τεταμένη την ατμόσφαιρα. Είναι λες κι ο ήχος της ξυπνά τη διάθεσή μας για ουσιαστική κουβέντα σε συνδυασμό με το περιβάλλον γύρω μας. Εμείς χανόμαστε ασυναίσθητα στη μαγεία όλων αυτών των καθημερινών πραγμάτων, στα οποία δεν είχαμε δώσει σημασία και παρασυρόμαστε μέσα στις πιο κρυφές μας σκέψεις.

Οι πιο ιδιαίτερες νύχτες απ’ όλες τις παραπάνω είναι αυτές που περάσαμε με ανθρώπους που αγαπάμε πραγματικά. Ανθρώπους που έχουν λόγο ύπαρξης στη ζωή μας κι εμείς τους έχουμε ορίσει αυτό τον ρόλο. Εκείνες οι βραδινές βαθιές συζητήσεις θα μας μείνουν για πάντα αξέχαστες και θα μας συντροφεύουν όταν έχουμε τις μαύρες μας, για να μας υπενθυμίζουν ότι τα καλύτερα έρχονται.

Είναι ανεκτίμητες όλες αυτές οι στιγμές. Όποιος τις έχει ζήσει μπορεί να καταλάβει ακριβώς σε τι αναφέρομαι. Μπορεί να αντιληφθεί τη μαγεία που κρύβουν οι εξομολογήσεις μας από ψηλά, με μόνη θέα τον ουρανό και την παρέα που εμείς επιλέγουμε.