Όνειρα. Άλλοτε τα πλάθουμε κι άλλοτε τα παρακολουθούμε χωρίς τη θέλησή μας. Θολώνουν το μυαλό μας και δημιουργούν την αίσθηση ταινίας στην οποία αρκετές φορές είμαστε οι πρωταγωνιστές. Ως άβουλοι παίχτες του ίδιου μας του υποσυνείδητου αδυνατούμε να αποτρέψουμε τη συμμετοχή μας στα όνειρά μας και βρισκόμαστε σε ρόλους και σκηνικά που φαντάζουν άγνωστα μέσα στα λογικά πλαίσια που έχουμε θέσει στο μυαλό μας.
Παρακολουθούμε να ξετυλίγονται μέσα στον ύπνο μας σκοτεινά σκηνικά που είχαμε καταχωρήσει μέσα στα πιο κρυφά συρτάρια των αναμνήσεών μας, τα οποία κρατούσαμε κλειδωμένα για χρόνια κι ελπίζαμε να μη βρούμε ποτέ το κλειδί για να επανέλθουν στη μνήμη μας. Το μυαλό μας, ωστόσο, έχει συχνά διαφορετική άποψη. Μας επιβάλει να αντικρίσουμε αναμνήσεις που είχαμε σχεδόν ξεχάσει και μας υπενθυμίζει τους πιο κρυφούς μας φόβους.
Οι φόβοι – εμφανιζόμενοι σαν παραβολές – ξετυλίγονται μπροστά στα κλειστά μας μάτια και στοιχειώνουν ολόκληρο το μυαλό μας διογκώνοντας τις ανασφάλειες και τους προβληματισμούς μας. Όσο αδύνατο, όμως, είναι να αποβάλουμε τους ίδιους μας τους φόβους τόσο ανέφικτο είναι να σταματήσουν οι νυχτερινές προβολές των ονείρων μας. Και -δυστυχώς- δεν είναι στο χέρι μας να κλείσουμε τις κουρτίνες κι η προβολή των ονειρικών ταινιών να σταματήσει.
Το υποσυνείδητά μας στέλνει σήματα κινδύνου, τα οποία εμείς αρνούμαστε να δούμε και να κατανοήσουμε. Επιλέγουμε να εθελοτυφλούμε και να ζούμε με ψευδαισθήσεις παρά να εντοπίσουμε την πηγή των ίδιων μας των φόβων. Το μυαλό μας υφίσταται συνεχώς απειλητικές εικόνες κι εμείς παραμένουμε αμέτοχοι -όντας θεατές των ίδιων μας των φόβων- κι αρνούμαστε να αποδεχτούμε σκοτεινά κομμάτια του ίδιου μας του εαυτού.
Στην προσπάθειά μας να σταματήσουμε την ύπαρξη ονείρων που μας αναστατώνουν, δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε από πού πηγάζουν οι φόβοι κι οι ανασφάλειές μας. Η απάντηση ακούγεται τόσο απλή, ωστόσο αποτελεί τη λύση σε πολλούς προβληματισμούς που κρύβουμε. Όλα αυτά αποτελούν τμήματα του εαυτού μας. Οι φόβοι μας είμαστε εμείς. Εμείς τους έχουμε δημιουργήσει και μονάχα εμείς μπορούμε να τους αφανίσουμε.
Προσμένουμε -ως εκ θαύματος- απ’ τη μία μέρα στην άλλη να κατακτήσουμε την ευτυχία, εντοπίζοντάς τη σε πράγματα εφήμερα και σε απολαύσεις της στιγμής. Το μυαλό μας, εν τούτοις, αρνείται να επικροτήσει τις ανούσιες ψευδαισθήσεις μας και μέσω των ονείρων προσπαθεί να μας δείξει την έκταση που έχουμε αφήσει να πάρουν οι ίδιοι μας οι φόβοι μέσα μας. Προσπαθεί, ουσιαστικά, να μας δείξει ότι η άρνηση δεν μπορεί να επιφέρει τον αφανισμό των φόβων.
Επιτρέπουμε να κάνουν κατάληψη στον ίδιο μας τον εαυτό οι πιο σκοτεινές σκέψεις μας, οι οποίες ορισμένες φορές δεν έχουν καν υπόσταση. Κι εμείς γινόμαστε μαριονέτες στα όνειρα και στη ζωή μας. Παίζουμε ένα παίγνιο που έχουμε αφήσει τον εαυτό μας να δημιουργήσει, αδιαφορώντας για την ανούσια ύπαρξή του. Αφήνουμε τον εαυτό μας να πνίγεται μέσα στο βυθό του υποσυνειδήτου μας, το οποίο αποτελεί προέκταση των ίδιων μας τον σκέψεων.
Σαφώς δε θα σταματήσουμε να βλέπουμε θλιβερά όνειρα. Όνειρα που μας ταράζουν και μας αναστατώνουν. Η ουσία είναι οι εφιάλτες μας να μη μας προκαλούν μονάχα εφίδρωση κι αϋπνία. Ας επιτρέψουμε στον εαυτό μας να διεισδύσει στα έγκατα του μυαλού μας και να εντοπίσει από πού πηγάζουν. Άλλωστε, δεν έχουμε λόγο να φοβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν δεν αποδεχτούμε τις σκέψεις μας δεν υπάρχει περίπτωση να τις αποβάλουμε.
Συντάκτης: Θάνος Κουλουβάκης
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
