Οι φίλοι δεν είναι για να μας χαϊδεύουν τα αυτιά

Έχουμε στην πλάτη μας μπόλικες ιστορίες για φιλίες να διηγηθούμε στο κοινό που περιμένει να ακούσει. Κάτι βράδια που είμαστε μαζεμένοι σε κάποιο σπίτι, στην ταράτσα, αναλύουμε τέτοια θέματα -νομίζοντας πως πάμε την επιστήμη λιγάκι παραπέρα. Αναζητούμε κι εμείς οι ίδιοι τα αίτια που προκάλεσαν κάποια γεγονότα και μέσα απ’ την ατέλειωτη συζήτηση προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη σχετικά με συμβάντα που είχαμε σχεδόν ξεχάσει.

Καταλήγουμε άραγε κάπου, έστω και μία φορά, απ’ τις αμέτρητες παρόμοιου τύπου συζητήσεις που έχουμε κάνει; Μιλούσαμε πρόσφατα με κάποιους φίλους σχετικά με τις συναναστροφές και τις παρέες εν γένει κι ένα άτομο απ’ την παρέα είπε κάτι που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Ανέφερε, λοιπόν, πως οι φίλοι δεν είναι για να μας χαϊδεύουν τα αυτιά. Μα περίμενε ένα λεπτάκι. Εγώ νόμιζα ότι οι φίλοι είναι δίπλα μας για να μας στηρίζουν και να μας παινεύουν.

Έχει διαφορά ο έπαινος και το χάιδεμα των αυτιών; Μέσα μας, αλήθεια, δε γνωρίζουμε τα λάθη μας; Κι άλλωστε δεν ξέρω αν χρειάζεται ο καθένας μας περαιτέρω κριτική, η οποία μάλιστα πηγάζει από άτομα που έχουμε βάλει μέσα στη ζωή μας. Ξέρετε κάτι, αυτά πίστευα μέχρι τη στιγμή που ολοκληρώθηκε η συζήτηση. Όλοι κάνουμε λάθη· λάθη που ίσως ξεχνάμε ή θεωρούμε ότι δεν έχουμε πράξει. Μερικές φορές το μυαλό μας ξεφεύγει κι αμελεί να κάνει την αυτοκριτική του.

Εκεί είναι που θα παίξουν το ρόλο τους οι φίλοι. Όσο είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τα λάθη μας, δεν υπάρχει λόγος να μας τα επαναλαμβάνουν συνεχώς διότι εν τέλει γίνονται τροχοπέδη στην προσπάθειά μας να τα ξεπεράσουμε και να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας. Ωστόσο, όταν για τους εκάστοτε λόγους αρνούμαστε να τα αναγνωρίσουμε τότε είναι αναγκαία η παρεμβολή τους. Ίσως στην αρχή αρνηθούμε για ακόμη μία φορά να δούμε την αλήθεια, εν τούτοις κάποια στιγμή θα αναγκαστούμε να την αντιμετωπίσουμε.

Φυσικά τα λόγια των ανθρώπων που έχουμε γύρω μας παίρνουν υπόσταση εφόσον τους έχουμε σε εκτίμηση και τους εμπιστευόμαστε σε ένα βαθμό. Αλλά για να τους θεωρούμε και να τους ονομάζουμε φίλους, τα παραπάνω είναι δεδομένα. Διαφορετικά, πάλι κάνουμε κάποιο λάθος που αρνούμαστε να δούμε. Καλώς ή κακώς, οι άνθρωποι -όλοι μας-  δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνοι. Επομένως, η αποδοχή αυτού του γεγονότος επιφέρει και την αποδοχή των διαφόρων συμπεριφορών των άλλων.

Όταν φτάσουμε να κατανοήσουμε την αξία των ανθρώπων που έχουμε δίπλα μας, τότε μόνο θα είμαστε σε θέση να τους ακούσουμε -ακόμη κι αν εν τέλει δε συμμεριστούμε τη γνώμη τους. Θα φιλτράρουμε τα λόγια και τις συμβουλές τους και θα καταλήξουμε σε αυτό που κάνει καλό σε εμάς. Ωστόσο, δε θα νιώθουμε ότι μας προσβάλουν όταν τύχει να μας δώσουν τις συμβουλές τους, δε θα νιώσουμε υποδεέστεροι, διότι δεν είμαστε.

Οι φίλοι που μας χαϊδεύουν τα αυτιά τελικά δεν είναι φίλοι, διότι δεν έχουν καμία πρόθεση να μας βελτιώσουν. Η μεταβολή μας -είτε θετική είτε αρνητική- δε θα κάνει τη διαφορά σε αυτούς τους ανθρώπους. Ας τους αφήσουμε να μας βλέπουν να γινόμαστε όλο και περισσότερο καλύτεροι κι ευτυχισμένοι, αυτή τη φορά με ανθρώπους που μας νοιάζονται.