Οι γονείς μας δε θα γίνουν ποτέ φίλοι μας

Περνάς απ’ το πάρκο ακολουθώντας τη συνηθισμένη σύντομη διαδρομή για το σπίτι και στα αφτιά σου έρχονται φωνές παιδιών· περπατάς αμέριμνος και ξαφνικά ακούς κάποιον γονιό να αποκαλεί το παιδί του «φιλαράκο» ή κάτι αντίστοιχο. Η έκφρασή σου είναι για φωτογραφία πραγματικά. Έχεις γουρλώσει τα μάτια και από μέσα σου αναρωτιέσαι γιατί κάποιος γονιός αποκαλεί το παιδί του με αυτόν τον τρόπο.

Αυτό που σου προκαλεί μεγαλύτερη εντύπωση, όμως, είναι ότι το παιδάκι, το οποίο είναι-δεν είναι έξι ετών, δέχεται αυτόν τον χαρακτηρισμό· φαίνεται ότι τον έχει συνηθίσει κι αυτό σου προκαλεί τρέλα. Ο εκάστοτε γονιός που παίρνει το θάρρος να αποκαλεί έτσι το παιδί του, υποθέτω πως πιστεύει  ή ευελπιστεί- ότι ο «φιλαράκος» του δε θα σταματήσει σε μερικά χρόνια να του λέει τα πάντα και πως θα συνεχίσουν να είναι κολλητοί.

Αγαπητέ γονιέ, το παιδί σου έχει φίλους και δεν πρόκειται να συζητάει ποτέ μαζί σου τα πάντα όσο κι αν το επιθυμείς. Μπορεί να πιστεύεις ότι εσύ έχεις μια ιδιαίτερη σχέση με το παιδί σου, αλλά προσπαθώ αυτή τη στιγμή να σε επαναφέρω στην πραγματικότητα. Πιθανόν έχω τα μισά σου χρόνια κι είμαι σε θέση να δω μέσα από τα μάτια του παιδιού σου πιο εύκολα από εσένα. Μην παρεξηγείσαι·  κανένας γονιός δεν είναι σε θέση να χτίσει σχέση φιλική με το παιδί του.

Σαφώς η σχέση σας δεν πρέπει να είναι εχθρική, ωστόσο εσύ πρώτα οφείλεις να διατηρείς τις ισορροπίες. Αν αντιμετωπίζεις το παιδί σου σαν να είναι φίλος σου -ή το αποκαλείς έτσι- μην αποπειραθείς να το μαλώσεις. Σκέψου το λογικά·  αν ένας φίλος σου σού έκανε υποδείξεις, δε θα τον φόρτωνες με κοσμητικά επίθετα; Εντάξει, το παιδί σου δε θα χρησιμοποιήσει βωμολοχίες στο λόγο του, για να μη σε προσβάλει, ωστόσο στο μυαλό του παίζει και να το κάνει.

Οι γονείς μας δε θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν φίλοι μας και δεν το θέλουμε κιόλας. Είμαστε αρκετά ικανοί να κάνουμε φίλους, ωστόσο και μόνοι μας να ήμασταν πιστεύω ότι θα προτιμούσαμε την περιστασιακή μοναξιά μας παρά το κολλητιλίκι του πατέρα ή της μητέρας μας. Ποτέ δεν πρόκειται να τους εκμυστηρευτούμε κάθε πτυχή της ζωής μας και δε χρειάζεται να το κάνουμε. Καλό είναι οι ρόλοι τους να μη μεταβάλλονται στο μυαλό μας.

Είναι οι γονείς μας· τους αγαπάμε σαν γονείς κι όχι σαν φίλους. Τους σεβόμαστε τόσο ακριβώς επειδή είναι οι γονείς μας. Τους έχουμε ως πρότυπο απ’ τα πρώτα μας χρόνια, διότι τους θεωρούμε αξιόλογους κι αναγνωρίζουμε την παραπάνω εμπειρία που έχουν λόγω της ηλικίας τους. Αν διαγράψουμε όλα τα παραπάνω -ή αν οι γονείς μας τα διαγράψουν μόνοι τους δημιουργώντας μία εικόνα «κολλητού» στο μυαλό μας για εκείνους- τότε όλος ο σεβασμός κι η εκτίμηση κινδυνεύουν να χαθούν.

Προτιμώ να ξέρω πως οι γονείς μου θα είναι εκεί όποτε τους χρειαστώ εγώ κι όχι προσπαθώντας διαρκώς να αναδείξουν τη φιλική μας σχέση -που στο κάτω-κάτω δεν υπάρχει. Οι συζητήσεις μας είναι τόσο όμορφες ακριβώς γιατί τους αντιμετωπίζω σαν γονείς κι όχι σαν φίλους μου. Οι συμβουλές τους πιάνουν τόπο διότι τις ακούω με προσοχή -γιατί ξέρω πως είναι για το καλό μου. Αν ψάξω φίλους θα βρω, κανένας όμως δε μπορεί να αντικαταστήσει τους γονείς μου.