Όλοι κλαίμε κι ας μην το παραδεχόμαστε

Έρχονται στιγμές που μας ταράζουν· στιγμές που διαλύουν λιγάκι τον εαυτό μας και μας προκαλούν πόνο. Λες και βρισκόμαστε σ’ ένα ανοιχτό μέτωπο και όλα τα πυρά κατευθύνονται προς εμάς. Όλοι έχουμε γευτεί την απογοήτευση που μας προκάλεσε θλίψη. Δεν είμαστε πάντοτε ευτυχισμένοι, ωστόσο αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να είναι χαρούμενος συνεχώς· ή τουλάχιστον εγώ δεν έχω γνωρίσει κάποιον που να το έχει κατορθώσει αυτό.

Όλοι αισθανόμαστε μόνοι ορισμένες φορές· νιώθουμε -ίσως- ότι δεν μπορούμε να στηριχτούμε ούτε καν στον ίδιο μας τον εαυτό. Κι αυτός φαντάζει πολύ μικρός κι αδύναμος στα μάτια μας. Μας τρομάζει η αδυναμία μας και η αδράνεια που μας κατακλύζει ενίοτε. Ξεχνάμε, όμως, ότι κι αυτά τα συναισθήματα είναι μέσα στη ζωή και δεν μπορούμε να τα κρατάμε μονίμως θαμμένα μέσα στο μυαλό μας.

Πνιγόμαστε μέσα σε μια κουταλιά νερό και θεωρούμε συχνά-πυκνά τον εαυτό μας αποτυχημένο γι’ αυτό· πώς, αλήθεια, θα μπορούμε αυτό να μας καθορίσει; Να μειώσει τον άνθρωπο που ο καθένας ξεχωριστά έχει γίνει; Αποτυχία είναι η υποτίμηση του εαυτού μας και η απερίσκεπτη απόδοση κατηγοριών εις βάρος μας. Ίσως, μέσα μας, πιστεύουμε ότι έχουμε κάνει λάθη ανεπανόρθωτα. Σκεφτήκαμε, άραγε, πόσα χειρότερα πράγματα διαπράττουν οι άνθρωποι;

Κι αν τα πράγματα πάνε τόσο άσχημα; Ξέρεις, αντικειμενικά άσχημα, ας πούμε και μια φορά ότι δεν πειράζει. Δεν περνούν όλα απ’ το χέρι μας. Αν νιώθουμε μόνοι, αν είμαστε μόνοι, δε φταίμε μόνο εμείς. Και για να προλάβω τις δεύτερες σκέψεις που έρχονται στο μυαλό όλων μας αυτή τη στιγμή, ας ξεκαθαρίσουμε ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη να ξεφορτώνει τα βάσανά του. Αν για να συμβεί αυτό πρέπει να αποβάλλει κατηγορίες που αποδίδει στον ίδιο, ας το κάνει.

Κι αν χρειαστεί να κλάψει; Αν νιώσουμε την ανάγκη να ξεφορτώσουμε μ’ αυτόν τον τρόπο το βάρος που έχουμε φορτωθεί, ας το κάνουμε κι αυτό. Όλοι κλαίμε, κι ας μην το παραδεχόμαστε. Μπορεί να έχουμε φτάσει -ή ξεπεράσει- τα όριά μας. Μπορεί να μην αντέχουμε άλλο την ίδια την πραγματικότητα και τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας. Έχουμε αυτό το όπλο για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας.

Μην ξεχνάμε, βέβαια, ότι το κλάμα δεν πηγάζει μονάχα απ’ τη θλίψη, αλλά κι απ’ τη χαρά ή τη συναισθηματική υπερφόρτωση. Πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τα αίτια που επέφεραν αυτήν την αντίδραση, η οποία είναι, αν μη τι άλλο, απολύτως φυσιολογική. Δεν μπορώ, πραγματικά, να καταλάβω γιατί έχουμε ποινικοποιήσει τα δάκρυα, όπως επίσης δεν μπορώ να βρω το λόγο που αυτή η συμπεριφορά είναι ταυτισμένη κυρίως με το γυναικείο φύλο.

Όλοι κλαίμε κι όλοι έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε! Τα συναισθήματα κι οι αντιδράσεις δεν προορίζονται αποκλειστικά για ένα φύλο. Μην ντραπείς ποτέ για τα συναισθήματά σου και για την εκδήλωση αυτών. Αν κάποιος σε χλευάσει, τότε αυτός είναι που θα πρέπει να ντρέπεται. Μην ξεχάσεις ποτέ ότι εσύ τουλάχιστον έχεις το θάρρος να δείξεις τι νιώθεις.

Και σκέψου ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι σαν εσένα, που παραμένουν λιγάκι πιο ειλικρινείς με τον εαυτό τους. Επίλεξε στη ζωή σου να έχεις τέτοιους ανθρώπους, λοιπόν. Και την επόμενη φορά, είτε λόγω χαράς είτε λόγω λύπης, θα κλαίτε μαζί.