Όταν τσακωνόμαστε σ' αγαπώ πιο πολύ

Όλοι καυγαδίζουν· αυτό αποτελεί γεγονός και -καλώς ή κακώς- κανένας δε μπορεί να το αλλάξει. Εμείς οι δύο το έχουμε καταλάβει καλύτερα απ’ όλους ότι όση αγάπη κι αν διακατέχει τους ανθρώπους, οι τσακωμοί θα αποτελούν αναπόφευκτα μέρος της ζωής μας. Έχουμε απομυθοποιήσει τους καβγάδες κι έχουμε δεχτεί σιωπηλά ότι θα μας συντροφεύουν· κι αυτό, βεβαίως, είναι απολύτως φυσιολογικό.

Δεν προκαλούμε την τύχη μας· σαφώς και προτιμάμε να αποφεύγουμε τις εντάσεις όποτε αυτό είναι δυνατό. Όμως, το να μας προκαλεί φόβο ένας ενδεχόμενος καβγάς είναι ψυχοφθόρο και για τους δυο μας. Γι’ αυτό το λόγο προτιμώ -μέσα στο μυαλό μου- να θεωρώ τους καβγάδες μας μια αναβάθμιση του εαυτού μας και της σχέσης μας. Διότι κάθε μας τσακωμός μου αποκαλύπτει πτυχές του εαυτού μου που είχα βαθιά κρυμμένες και φοβόμουν να εκδηλώσω.

Πλέον, έχω αποβάλει το φόβο, λαμβάνω την επιβεβαίωση που χρειάζομαι προκειμένου να αισθάνομαι σίγουρος για τον εαυτό μου. Πλέον, μπορώ να καβγαδίσω δίχως φόβο, επειδή ξέρω ότι η αγάπη δε σταματά να υπάρχει εξαιτίας ενός καβγά. Ξέρω ότι δε θα σε χάσω διότι, εκ των υστέρων, θεωρείς τους τσακωμούς μας όμορφους· γιατί, εν τέλει, είναι. Μας μαθαίνουν κάτι και μας κάνουν καλύτερους, αφενός για εμάς τους ίδιους κι αφετέρου για την κοινή μας πορεία.

Είμαστε, άλλωστε, μαζί σ’ αυτό· έχουμε ο ένας τον άλλο και αυτό δε θα σταματήσει -αν δε το διακόψουμε εμείς. Είναι στο χέρι μας να διατηρήσουμε τα συναισθήματά μας και να τα γιγαντώσουμε στο βαθμό που μας το επιτρέπει η καρδιά μας. Κι αυτή, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν είναι διατεθειμένη να σταματήσει. Δεν έχουμε κανένα λόγο να φοβόμαστε τους τσακωμούς, διότι αποτελούν κομμάτι μας.

Εμείς είμαστε αυτοί που τους αρχίζουμε· ίσως ενδόμυχα να τους χρειαζόμαστε για να βρούμε τις ισορροπίες μας. Κι αν, κάποιες φορές, αισθανόμαστε ότι αδίκως τους προκαλούμε, πρέπει να συγχωρούμε τον εαυτό μας. Δε θα πάψουμε να έχουμε την ανάγκη να εκδηλώνουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα -οφείλουμε να το αποδεχτούμε. Είμαστε, όμως, έτοιμοι να συγχωρήσουμε και τον άνθρωπό μας γι’ αυτή του την ανάγκη.

Δεν εμμένουμε σε άσκοπες κόντρες, δεν κρατάμε κακίες και θυμούς· με άλλα λόγια, δεν έχουμε την ανάγκη να αναδείξουμε το εγώ μας. Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τις κακές πτυχές τόσο του εαυτού μας όσο και του ανθρώπου που αγαπάμε. Έτσι μάθαμε να συγχωρούμε και να καταλαβαίνουμε λίγο περισσότερο τους ανθρώπους εν γένει. Έχουμε υπομονή και δικαιολογούμε ορισμένες συμπεριφορές -εφόσον αυτές δε μας βλάπτουν.

Κι ο άνθρωπός μας είναι ευτυχισμένος δίπλα μας· γνωρίζει ότι έχει το δικαίωμα να εκφράσει τα συναισθήματά του, όποια κι αν είναι αυτά. Αισθάνεται σίγουρος για την αγάπη μας και θεωρεί όμορφο οτιδήποτε αποτελεί κομμάτι της. Κι οι τσακωμοί μας ακόμη είναι όμορφοι, διότι αποτελούν ένα κοινό μας κομμάτι. Αποτελούν κοινές εμπειρίες που βιώνουμε κι εκ των υστέρων αναπολούμε. Τις αντιμετωπίζουμε με χλευασμό κι υποτίμηση.

Με αυτόν τον τρόπο, χλευάζοντας ακόμη και τους ίδιους μας τους εαυτούς, πλάθουμε εμπειρίες που μας συντροφεύουν. Δε φοβόμαστε το ενδεχόμενο ενός καβγά κι είμαστε περήφανοι γι’ αυτό.

Έχουμε εμπιστοσύνη σε όλα αυτά που μας ενώνουν και δε θα σταματήσουν να το κάνουν.