Όχι, δεν πρέπει να νιώθουμε άσχημα για το σώμα μας

Κοίταξε τον εαυτό σου στον καθρέπτη· παρατήρησε την αντανάκλασή σου και σκέψου τι αγαπάς πάνω σου. Σκέψου τι θα ήθελες να αλλάξεις και τι θεωρείς ότι σου προσάπτει γοητεία. Αν τώρα ρωτήσεις κάποιον άλλο άνθρωπο, ενδεχομένως, η γνώμη του είναι διαφορετική απ’ τη δική σου. Εκείνος, κοιτάζοντάς εσένα, μπορεί να εντοπίσει περισσότερα -ή λιγότερα- όμορφα χαρακτηριστικά απ’ όσα παρατήρησες εσύ.

Τι θέλω να πω; Η εικόνα είναι κάτι σχετικό· έγκειται στην υποκειμενικότητα κι ο καθένας τη σχηματίζει με διαφορετικό τρόπο -επομένως καταλήγει και σε διαφορετικά συμπεράσματα. Αν η εικόνα μας δεν αρέσει σε κάποιον, δε φταίμε εμείς· η υποκειμενικότητά του παρεμβαίνει και πλάθει τη γνώμη του. Με το ίδιο σκεπτικό, σε έναν άλλο άνθρωπο μπορεί να αρέσουμε πολύ, διότι η εικόνα μας καλύπτει τα κριτήρια της υποκειμενικότηταάς του.

Σε αυτή τη ζωή όλα είναι σχετικά· το έχουν δηλώσει πολλοί πριν από εμένα. Αυτό που εσύ θεωρείς άσχημο, εγώ μπορεί να το βρίσκω όμορφο και το αντίστροφο. Οπότε είναι εντελώς ανώφελο να κρίνουμε διαρκώς τον εαυτό μας όσον αφορά την εικόνα μας, την ίδια στιγμή που άλλοι άνθρωποι τη λατρεύουν. Πρώτα απ’ όλα εμείς πρέπει να αγαπήσουμε το σώμα μας και να το αγκαλιάσουμε, για να μπορέσουμε στο μέλλον να δεχτούμε ξένες αγκαλιές.

Για να σπάσω, βέβαια, την ουτοπική κατάσταση που παρουσιάζω, οφείλω να παραδεχτώ ότι η σημερινή κοινωνία ασχολείται πολύ με την εμφάνιση, παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε. Όλοι σε κρίνουν με βάση τη χρηματική αξία των ρούχων σου, το ύψος σου, τα κιλά σου·  μας βλέπουν σαν ένα συνονθύλευμα αριθμών. Διαγράφουν την πραγματική αξία μας, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κι εμείς έχουμε μερίδιο ευθύνης σε αυτή την κατάσταση.

Δεν αντιδράμε καθόλου· έχουμε εν μέρει συμβιβαστεί με τα υπάρχοντα γεγονότα κι αμφιβάλουμε αν μπορούμε να τα αλλάξουμε. Κρίνουμε την κριτική, όμως, δεν παύουμε να την ασκούμε. Προωθούμε την αποδοχή του εαυτού μας, ωστόσο συχνά αμφιβάλουμε για την αξία του. Παίζουμε το παιχνίδι που μας επιβάλουν ενώ προσπαθούμε να το καταρρίψουμε. Με άλλα λόγια, γινόμαστε σταδιακά αυτό που καταδικάζουμε.

Ίσως εμείς δε χλευάζουμε, δε στοχοποιούμε, δεν ασχολούμαστε εν πάση περιπτώσει με την εικόνα των άλλων ως επί τω πλείστον, ωστόσο νιώθουμε ενίοτε άσχημα με τη δική μας. Κοιτάζουμε πώς μπορούμε να γίνουμε «καλύτεροι», αμελώντας πως υπάρχουν άνθρωποι που μας αγαπούν γι’ αυτό ακριβώς που είμαστε. Υποτιμούμε τον εαυτό μας, θεωρώντας ότι είμαστε ανεπαρκείς· εν τούτοις συνήθως είμαστε περισσότερο επαρκείς απ’ όσο χρειάζεται.

Όχι, δεν πρέπει να νιώθουμε άσχημα με το σώμα μας. Είμαστε μοναδικοί κι υπέροχοι. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να μας κρίνει, αν δεν του το δώσουμε εμείς. Κανενός η εικόνα δεν είναι καλύτερη ή χειρότερη απ’ τη δική μας. Αν οι άλλοι επιλέγουν να βλέπουν την επιφάνεια, ας τους αφήσουμε στη ρηχότητά τους· εμείς έχουμε μάθει να κολυμπάμε πλέον σε βαθιά νερά. Μέσα απ’ τη διαρκή αμφισβήτηση γίναμε πιο δυνατοί και πιο σίγουροι.

Είμαστε άνθρωποι, όλοι έχουμε αυτή την κοινή ιδιότητα που δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Ας αποδεχτούμε την ισότητά μας. Κανένας δεν είναι πάνω από κανέναν όσο κι αν θέλει να νομίζει ότι αυτό είναι εφικτό. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που κάποιος κρίνει την εικόνα μας, την επιφάνειά μας, μονάχα λύπηση μπορούμε να νιώσουμε. Σκεφτείτε πόσο κοντόφθαλμος και δυστυχής είναι αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος επιλέγει να βλέπει την επιφάνεια και δεν αντικρίζει ποτέ τον βυθό.