Βγαίνουν οι βάσεις και μαθαίνεις ότι περνάς σε πόλη διαφορετική απ’ τον τόπο κατοικίας σου. Αυτονομία σκέφτεσαι, ίσως όχι οικονομική αλλά τουλάχιστον αυτονομία επιλογών. Είναι αλήθεια ότι όλοι όσοι σπουδάζουμε μακριά από τους γονείς μας ζούμε εντελώς διαφορετικά σε σχέση με τα παιδιά που σπουδάζουν στην ίδια πόλη με την οικογένειά τους. Κι αυτή η διαφοροποίηση στον τρόπο ζωής είναι αναπόφευκτα εμφανής στην καθημερινότητά μας.
Είναι απολύτως λογικό να διαχειριζόμαστε τη ζωή μας μ’ έναν τρόπο διαφορετικό. Αναγκαζόμαστε ουσιαστικά ν’ αυτονομηθούμε άμεσα κι ενδεχομένως μερικές φορές χωρίς τη θέλησή μας. Και καλούμαστε μέσα σ’ ένα μικρό χρονικό διάστημα να ζήσουμε μόνοι σ’ ένα μέρος και να δημιουργήσουμε εκ νέου έναν καινούργιο κύκλο συναναστροφών.
Πιστεύω , εν τούτοις , ότι όσοι σπουδάζουμε και ζούμε μακριά απ’ τους γονείς μας έχουμε μία μοναδική ευκαιρία που δεν έχει δοθεί σ’ αυτούς που ζούσαν και ζουν μαζί με την οικογένειά τους. Κι αυτή η ευκαιρία δε δόθηκε μόνο σε μας αλλά και στους γονείς μας. Διότι μετά από πολλά χρόνια έχουν πλέον την δυνατότητα να ξαναζήσουν όπως αυτοί θέλουν χωρίς να έχουν την ευθύνη μας.
Κι εμείς, από την άλλη, ζούμε πλέον μόνο για μας. Είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις και τις επιλογές μας. Κι είναι στιγμές που θα θέλαμε να περνούσαμε λίγο περισσότερο χρόνο με τους δικούς μας, αλλά αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Έτσι μαθαίνουμε ν’ αποδεχόμαστε την μοναξιά μας και να την επιδιώκουμε. Κι η μοναξιά δεν μας τρομάζει πλέον. Αντιθέτως την αγαπάμε.
Έχουμε μάθει να περνάμε χρόνο με τον εαυτό μας και να συνυπάρχουμε με τις σκέψεις μας, τις οποίες συχνά δεν μπορούμε να αναλύσουμε σε κάποιον. Κι αυτό διότι πλέον δεν έχουμε κάποιον δίπλα μας εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο να είναι διαθέσιμος πάντοτε για μας. Ως εκ τούτου, βέβαια, χτίζουμε πιο δυνατούς δεσμούς με τους ανθρώπους που επιλέγουμε να είναι στη ζωή μας.
Κι έρχονται στιγμές που μας λείπει το σπίτι μας, όλοι το έχουμε νιώσει αυτό το συναίσθημα. Κι είναι αυτή η νοσταλγία που μας συνεπαίρνει, ωστόσο η καθημερινότητα δεν μας αφήνει ν’ αφεθούμε σε τέτοιες σκέψεις σε μεγάλο βαθμό. Γιατί ένας εντελώς καινούργιος κόσμος έχει ανοίξει μπροστά μας κι εμείς προσπαθούμε να τον κατανοήσουμε και να γίνουμε μέρος του.
Στην αρχή όλα φαντάζουν εύκολα, ωστόσο με την πάροδο του χρόνου το μυαλό μας μπαίνει σε μία ξεχωριστή διεργασία κι αναθεωρούμε πράγματα. Σκεφτόμαστε τι είναι πραγματικά σημαντικό για μας. Κι αναπολούμε τις στιγμές που ζήσαμε με την οικογένειά μας και τα συναισθήματα που βιώσαμε, τα οποία και μας έκαναν τους ανθρώπους που είμαστε σήμερα.
Είναι όλες αυτές οι στιγμές που θα μείνουν αιώνια χαραγμένες στο μυαλό μας. Όλ’ αυτά τα συναισθήματα που βιώσαμε με την οικογένειά μας πριν ζήσουμε μόνοι. Είναι τόσα χρόνια από την ζωή μας και δεν μπορούμε να τα σβήσουμε. Γιατί όλα τα παραπάνω αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της μέχρι τώρα πορείας μας. Ζούμε πλέον μόνοι, είμαστε αυτόνομοι και διαχειριζόμαστε την ζωή μας όπως επιθυμούμε, ωστόσο η οικογένειά μας και το σπίτι μας θα έχει πάντα μία μεγάλη θέση στην καρδιά μας. Είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας κι αποτελεί την σύνδεση μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντός μας.
Επιμέλεια κειμένου Θάνου Κουλουβάκη: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Θάνος Κουλουβάκης
